Rosalyn

Na 18 jaar huwelijk ontmoette ik mijn tweelingziel. Via internet en toen we elkaar als – dachten we – gewoon vrienden ging ontmoeten, bleek er geen weg terug meer. Ik had de vreemde ervaring dat ik zijn ziel dichterbij voelde komen terwijl hij op weg was naar mij en toen we elkaar zagen, was het direct raak. Alles was vertrouwd, bekend. Direct was er het gevoel van compleet zijn, van: hè hè… daar ben je dan. Ik ontdekte hoeveel we al wisten van elkaar, hoe we eigenlijk altijd al samen geleefd hadden. In zijn woonplaats was ik nooit geweest, maar het was direct vertrouwd. alsof ik altijd een beetje via hem had meegekeken. Natuurlijk werden we verliefd, daar zijn we ook aards genoeg voor. Maar we hebben samen een balans in alles gevonden, want mijn Tweelingziel heeft veel problemen waar hij nog uit moet komen. En ik heb de verantwoordelijkheid voor mijn huwelijk. Met veel diplomatie en openheid is mijn huwelijk gebleven wat het was. En daarnaast heb ik een heel mooi contact met mijn Tweelingziel. We zien elkaar geregeld, bellen vaak, hebben zelfs telepatisch contact en zo is het goed. In plaats van een probleem is het een verrijking van mijn leven geworden. Ik weet niet of we in dit leven genoeg groeien om onze zielen weer een te laten worden. Maar dat is ook niet belangrijk. Nu is nu, daar gaan we voor. En ik zie het als een vorm van liefde dat we deze balans hebben kunnen vinden.