Onbekend
Ik leerde hem 4 jaar geleden kennen op een bizarre manier. Het was mei 2013 toen ik werd toegevoegd door iemand op Facebook. De foto die ik zag gaf mij meteen een gevoel van herkenning, maar waarvan kon ik niet plaatsen. Er was meteen een sterk gevoel dat ik die jongen kende, heel goed zelfs! Er was 1 ding wat niet klopte, namelijk zijn naam. Iets in mij zei direct dat dit een nep profiel was. Toch accepteerde ik hem en zo volgde schriftelijk contact voor enkele weken. Ondanks het “weten” dat dit niet de persoon van de foto was, wou ik zoveel mogelijk te weten komen over deze persoon. Op fotos had ik al gezien dat hij zelfs dezelfde tatoeage als mij had. Hardop sprak ik ook uit tegen iedereen; ik ga deze man ooit ontmoeten, hier is iets speciaals mee. 2 maanden later, juli 2013 kwam ik op een festival. Diep vanbinnen wist ik dat ik hem zou gaan zien, en dit gebeurde! Tussen 50.000 mensen zag ik hem staan, het was alsof iets mij riep vanbinnen “kijk naar rechts” en daar stond hij! Niets in mij twijfelde, ik moest erheen om te vragen hoe zijn naam was, en dit deed ik. Het moment dat ik hem op de schouder tikte vergeet ik nooit. Hij keek me aan en er was meteen een verbazing bij ons allebei, een gevoel van WoW wie ben jij?! We raakte aan de praat en wisselde nummers uit. Ondanks dat hij in een relatie zat had hij sterk het gevoel dat we contact moesten houden. Mooi! Want dat voelde ik ook!
Het was alsof de tijd stil stond, en niets om ons heen nog in beweging was. Ik weet nog dat ik dacht “droom ik nu of gebeurt dit echt”! Alsof ik mijzelf in de ogen keek, alsof ik hem al mijn hele leven heb gekend en zelfs daarvoor. Dit had niets meer met verliefdheid te maken, maar meteen een zeker gevoel van thuiskomen. Ik wist meteen zeker dat deze man nooit meer zou verdwijnen uit mijn gedachtes, geen moment. Hij wist ook direct dat dit iets speciaals was maar is pas later “ontwaakt” en hierover gaan lezen. Toen ik thuiskwam van het feest heb ik hem toegevoegd op Facebook, en natuurlijk het nep profiel verwijderd en geblokkeerd. Een dag later toen ik gewoon hoi zei, verwijderde hij me plotseling zonder verder iets te zeggen. Achteraf schrok hij van de gevoelens die dit teweeg had gebracht. Het gekke is dat ik zelfs op dat moment zeker wist dat hij weer contact zou opnemen. 1 maand later, inderdaad kreeg ik bericht van hem. Het liet hem niet los en of ik wou afspreken met hem om de “nep profiel situatie” te bespreken. Achteraf was dit ook een smoes om contact met mij te leggen, en mij zo te leren kennen. Het was een geweldige dag die veel in mij los maakte, zo ook bij hem. Op dat moment had mijn twin een relatie dus het was moeilijk dit contact zo voort te zetten. We namen even afstand, maar toch hadden we geregeld contact via whatsapp.
De afgelopen 4 jaar is onze “relatie” een vriendschap geweest met mixt feelings. Diep vanbinnen wisten we wat er aan de hand was, maar wisten er geen raad mee. Mede hierdoor hebben we vaak het contact verbroken, meestal van zijn kant uit. Lange tijd heb ik gedacht dat zijn relatie ons in de weg stond, maar ondertussen weet ik dat onze karma veel zwaarder weegt dan dat. Zijn relatie is voorbij sinds afgelopen mei. Ondanks dat mijn twin bijna 200km bij mij vandaan woont brengt het lot ons toch altijd weer in contact. Dit contact kwam de laatste keer dus weer per toeval tot stand en zo zochten we elkaar langzaam weer op. Begin augustus ging het opeens heel snel. Hij kwam naar mij toe en die avond is een voor het eerst lichamelijk iets gebeurt tussen ons. Eindelijk na al die jaren was er een samensmelting die perfect aan voelde. We maakten die avond weer de gekste plannen en wereld ideeën, we lachten het leven eindelijk samen tegemoet. dacht ik. We besloten om samen op vakantie te gaan, aangezien we toch beiden een week vrij hadden. Impulsief als we zijn deden we dit echt en het was de meest perfecte week ooit, maar ook de emotioneelste. Iets in mij wist dat na deze week weer een stilte zou volgen. Dat ik hem opnieuw moest gaan loslaten, en dit gebeurde ook. Mijn twin is op dit moment zichzelf kwijt, Zoals ik mijzelf ook kwijt was jaren geleden. Als geen ander begrijp ik hem en ik weet dat ik hem deze fase moet laten staan,’ maar wel zonder mij. Ik wou eerst het contact verbreken na deze vakantie omdat het te zwaar voor me is. Hij begon onze band te ontkennen en wou mij opeens in het hokje “gewoon vrienden, maatjes” plaatsen. Deze leugens doen zoveel pijn. We hebben nooit de kans gehad een echte relatie aan te gaan en het lijkt er op dat het tot nu toe nog niet zo mocht zijn.
Mijn twin zat in een relatie de afgelopen 4 jaar en zij had direct al een hekel aan mij. Zij zag net als ieder ander dat hier iets speciaals aan de hand was en dat zij hier nooit tussen zou kunnen komen. In de loop der jaren had ik ook relaties en ook mijn partners moesten niks van hem weten. Ik zelf voelde altijd een schuldgevoel naar mijn partner omdat ik iedere avond aan mijn twin zou denken. Ik droomde over mijn twin en wist nog altijd zeker dat hij ooit degene zou zijn waar ik bij eindig. Geen dag ging voorbij dat ik niet aan hem dacht en dit maakt het een slopende lijdensweg. Iedere andere relatie voelt als een leugen.
Er waren obstakels… In eerste instantie zijn relatie, maar op dit moment onze karma. Soms wil ik alles op zijn karma schuiven maar ook ik sta niet helemaal in het leven zoals ik zelf zou willen. Dit bedacht ik mij eigenlijk vandaag pas. Voor het oog lijkt het alsof ik degene ben die alles al op een rij heeft, een baan, een huis, een hond maar ben ik met dit alles 100% tevreden? Toch niet. Ik droom ook van andere dingen en leef in angsten. Mijn twin vecht op dit moment tegen zichzelf, en dus ook tegen ons. Hij ontkent niet alleen onze verbinding maar ook zijn eigen persoonlijkheid. Zonder verdere uitleg of berichtgeving heeft hij mij weer verwijderd, al onze fotos verwijderd en toen ik hem confronteerde werd ook mijn nummer geblokkeerd. Nu zijn we weer terug bij af en voel ik me meer gebroken dan ooit.
Ik heb dit altijd een liefdesrelatie gewild! Mijn twin denk ik diep vanbinnen ook maar dit spreekt hij niet altijd uit. De ene keer spreekt hij zich uit dat we ooit het perfecte stel zullen zijn en samen kinderen krijgen en de wereld gaan veroveren. Maar soms, zoals nu, kan hij het ook ontkennen en beweren dat onze vriendschap belangrijker is dan dat.
De relatiesoort die hebben… Op dit moment is er verzet, van beiden kanten denk ik. Mede door de heftige emoties die onze vakantie teweeg heeft gebracht denk ik dat het weer te veel was. Ik huil iedere dag en heb nog nooit zoveel pijn en verdriet gevoeld. Ik voel letterlijk pijnscheuten door mijn lichaam, steken in mijn hoofd alsof iemand een klap erop geeft. Toch voel ik ook die warmte om mijn hart, die er altijd is als ik aan hem denk. Soms voel ik deze warmte ook spontaan, ik denk dat dat het moment is dat hij ook aan mij denkt. Ik ben in de war, net als hem. Onze omgeving begrijpt er niets van, net zomin als wij zelf.
Tot zover heeft mijn zielsliefde me veel vreugde en liefde gebracht, maar ook veel verdriet. Keer op keer contact verbreken zonder uitleg of verklaring voelt toch als een klap in je gezicht. Ver boven dit verdriet staat wel dat hij mij over mijn angsten heen brengt. Ondanks dat ik bang ben voor de zee en vissen ben ik met hem gaan zwemmen in de zee. Ik ging van de meest enge glijbaan in een waterpark, terwijl ik hoogtevrees heb. Met hem durf ik de wereld aan, hij maakt mij een beter mens en ik hem weer op andere manieren.
Het meest bijzondere voor mij was dat we elkaar elke keer weer elkaar vinden, ondanks blokkades of de verre afstand. Terugkijkend op iedere ontmoeting was iedere ontmoeting geweldig en magisch, maar ik denk dat onze vakantie samen wel een van de mooiste en moeilijkste momenten was tot zover. Niets aan hem irriteerde me, alles ging zo perfect en op elkaar afgestemd zonder dit vooraf af te spreken.
De eerste keer erotiek voelde heel magisch en ging automatisch. Dit is nog 2 keer gebeurt hierna maar dit voelde meteen anders, alsof er toch een blokkade was of afstand die hij wou bewaren. Ik denk omdat de eerste keer zo magisch was zou dit wel weer een shock zijn geweest. Zelfs zonder fysieke aanraking kunnen wij seks met elkaar hebben, dus alleen dat al gaat ver boven alles.
Voor mij voelt het zielsliefdegevoel onvoorwaardelijk, een zegen maar een vloek tegelijk. Dit gevoel kan niet verwijderd/uitgezet/ of genegeerd worden. Lichamelijk voelt dit ook niet zoals normaal vlinders in je buik. Het voelt meer als een warmte, een trilling die door heel mijn lichaam gloeit op alle momenten van de dag. De pijn voelt ook nog heftiger dan normaal. Letterlijk het gevoel van geamputeerd zijn, messteken overal en alsof mij hart overslaat of soms stil staat.
No words to say… op dit moment voelt het alsof ik niet meer verder kan in dit leven op deze manier. De kwelling van gescheiden zijn is nu zo ondraaglijk dat ik soms denk dat de dood nog beter zou zijn dan een leven in deze achtbaan. Dit zou ik natuurlijk nooit echt willen maar soms voelt dat als de enige oplossing om hiervan af te komen
Ik zal altijd zoeken naar zijn gelijke, maar dit zal ik nooit vinden. Vele mannen kwamen voorbij maar niets komt in de buurt van deze vorm van liefde. Soms denk ik ook dat ik altijd alleen zal blijven omdat ik altijd zal blijven zoeken naar datgene wat niet bestaat. De man die voor mij gemaakt is, is mijn twin en als het moet wacht ik voor eeuwig. Nogmaals een nep relatie aangaan kan ik niet verdragen.
Ik heb veel verteld maar nog lang niet alles. Hier tussenin zit nog zoveel, maar dan kan ik een trilogie gaan schrijven. Ooit wil ik hier een boek over schrijven. Dit verhaal is zo bijzonder en nog lang niet ten einde. Misschien ook goed om te vertellen is dat ik vanaf december 2016 een boek voor hem ben gaan schrijven, als een soort dagboek. Op dat moment hadden we ook geen contact en ik zag opeens een mooi blanco boek wat ik zonder na te denken kocht voor hem. Soms schreef ik even als ik hem miste of het gevoel had dat er iets met hem was, achteraf bleek dit rond die periode ook het geval te zijn. Ik heb altijd gedacht ” als ik hem weer zie, geef ik hem dit boek”. Toen ik hem weer zag heb ik hek wel verteld over dit boek, maar besloot dit nog niet te geven. Ik wist dat er nog veel pagina’s onbeschreven waren en het zou te mooi zijn als de drama al voorbij was. Nu na de laatste afstoot actie wou ik eigenlijk niet meer schrijven, ik ben zo gekwetst op dit moment maar toch ga ik verder. Achteraf zal dit boek van ongekende waarde zijn.
Mijn tip: Niets forceren, je twin vind altijd zijn weg naar jou. Houd vat aan het vertrouwen en weten dat het goed komt, no mather what! Soms gaat het gevoel even weg, en neemt de angst het over van je vertrouwen maar voel de warmte in je hart en omarm dit. Dit heeft mij altijd op de been gehouden en zo ga ik dit nu ook weer proberen vol te houden, hoe moeilijk de scheidingen ook zijn iedere scheiding is ook een groei. Elke nieuwe ontmoeting met elkaar voelt zo anders, zoveel beter maar ook weer zo vertrouwd. Deze scheidingen en herenigingen zijn nodig om uiteindelijk elkaar voorgoed te vinden.
Ik ben wel benieuwd hoe andere twins dit ervaren en wat zij hebben gedaan om het verdriet en de pijn te kunnen verdragen. Ook ben ik wel benieuwd naar lotgenoten die alle fases al doorlopen hebben en samen zijn gekomen.
Ik lees eigenlijk al die jaren al blogs op deze site (via Google kom ik automatisch vaak op een herkenbaar geschreven stuk op deze site) en ben altijd erg geïnteresseerd in ervaringen van anderen.