Onbekend

Sinds een maand heb ik mij begeven op het spirituele pad. Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor de spirituele wereld. Zo las ik vaak mijn horoscoop, belde ik met paragnosten en wist ik dat er meer was tussen hemel en aarde. Het voelt alsof het tijd is om te gaan ontdekken en voor het eerst voelt het goed. Ik ben niet altijd even stabiel en heb dan ook veel meegemaakt. Toch voelt deze weg vertrouwd en vind ik antwoorden die ik nergens anders had kunnen vinden. De reden waarom ik dit schrijf is vooral voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Ik wil mijzelf beter leren kennen en uitleg geven waarom ik de keuzes maak die ik maak. Ik weet dat dit niet hoeft en dat ik niemand enige verklaring schuldig ben, maar vanuit mijn eigen ik voelt dit goed.
Eli heb ik drie en half jaar geleden leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. We hebben het er vaak over gehad en vinden het nog steeds bijzonder dat we elkaar hebben gevonden. Hij, die 37 jaar Jehova Getuigen was, 18 jaar getrouwd en twee kinderen heeft. Ik, die al jaren van vriendje naar vriendje ging, van feesten hield en gestudeerd had. We kwamen uit twee verschillende milieus en toch toen we elkaar zagen wisten we het. Wij horen bij elkaar. Na het eerste oogcontact bleven we elkaar tegenkomen. We zaten in hetzelfde gebouw in therapie. Maar ook buiten therapie kwamen we elkaar tegen. Op een dag raakte we aan de praat en de vonk was voelbaar. Zonder het te beseffen had ik hem eli
De eerste dates die we hadden vertelden we alles tegen elkaar. In plaats van elkaar voorzichtig af te tasten kwam alles op tafel. Zowel negatief als positief. In plaats van dat we elkaar afstoten, voelde het vertrouwd. Het voelde alsof ik in gesprek was met mezelf. Nog nooit had ik zo open kunnen zijn over mijn verleden en mankementen als tijdens die dates. Ik was mezelf en hoefde me niet te schamen. Ook hij voelde het. Eén probleem, hij was getrouwd. Ondanks dat zijn vrouw hem twee jaar geleden het huis had uitgezet en hij op zichzelf woonde, zat hij in tweestrijd. Hij wilde zijn huwelijk een kans geven, maar hoe lang moest hij nog wachten om terug te mogen komen.
Eigenlijk waren onze eerste ontmoetingen vriendschappelijk. Ik had me er al bij neergelegd dat het niets zou worden. Toch had ik een aantrekkingskracht naar hem die ik niet kon plaatsen. Maar ik wilde absoluut niet tussen een huwelijk komen of mij opdringen. Ik nam genoegen met hoe het ging. Eli vond mij duidelijk leuk en de aantrekkingskracht tussen ons was sterker dan wij.
Na meerdere „dates” hadden we seks. Het was kort nadat we elkaar ontmoet hadden. Diezelfde avond wist hij het. Hij koos voor mij. Hij wilde met mij oud worden en zou zijn geloof en huwelijk vaarwel zeggen. Tot op de dag van vandaag vragen wij ons af hoe hij het wist. Ik kende hem net, misschien was ik wel een flirt en zou ik hem na een paar weken verlaten. Het was een gevoel. Een gevoel dat zo sterk was, dat hij daar niet aan twijfelde. Ik wist niet wat de toekomst ons zou brengen, maar het voelde goed. Zonder te twijfelen ging ik met hem verder.
In de maanden erna raakte ik meerdere malen in paniek. Het gevoel van dit is de ware overspoelde mij. Ik viel terug in destructief gedrag. Alcohol, vreemdgaan en depressie volgde. Ondanks dit bleef Eli bij me en vergaf me voor alles. Was dit terecht? Had hij me moeten laten gaan? Misschien was dat het beste, maar zijn onvoorwaardelijke liefde gaf mij hoop.
In de jaren erna herpakte ik me. Sinds die periode kwam ik steeds meer tot leven. Ik begon aan mijn toekomst te werken. Ik voelde dat Eli mij hierin enorm steunde. Hij wist dat ik ambitieus was en niet eeuwig depressief thuis wilde zitten. Ik schreef een boek, begon een website en uiteindelijk startte ik mijn eigen bedrijf. De onvoorwaardelijke liefde van Eli wierp zijn vruchten af. Ik voelde mij krachtig en sterk.
Maar nu. Nu zijn de rollen omgekeerd. Sinds een halfjaar heeft Eli het moeilijk. Het optimisme dat hij had in het begin van onze relatie heeft plaats gemaakt voor een donkere grot. Hij ziet het allemaal niet meer zitten en is in plaats van aan het leven aan het overleven.
Hij vecht met zijn eigen demonen. Alcohol, vreemdgaan, agressie. Destructie voert de boventoon. Hij wil zichzelf kapot hebben en het liefste zijn omgeving ook. Nu is het aan mij om onvoorwaardelijk lief te hebben. Hij is mijn tweelingziel en ik laat hem niet vallen. Toch moet ik oppassen dat ik niet over mijn eigen grenzen heen ga. De eenheid die wij voelen als we samen zijn, is onbeschrijfelijk. De pijn die hij voelt, voel ik ook.
Ondanks zijn gedrag weet ik dat hij van me houdt. Hij is de weg kwijt, net als ik in het begin van onze relatie. We hebben er nu bewust voor gekozen om apart te gaan wonen. We zien allebei in dat dit het beste is. Ik kan hem tot op zekere hoogte helpen, maar dit is zijn pad en zijn gevecht.
Ik help hem door hem voor nu los te laten. We blijven bij elkaar en zullen er alles aan doen om hierdoor heen te komen. Het doet me ontzettend pijn om mijn soulmate zo te zien lijden. Het liefste neem ik zijn pijn weg en houd ik hem stevig vast en stop ik hem in een klein doosje om hem te beschermen tegen de boze buitenwereld. Ik zie hem vechten, maar het lijkt tevergeefs.
We hebben hulp van buitenaf. Niemand snapt hoe wij ons voelen. Alleen hij en ik voelen dat dit echte liefde is. Zijn we afhankelijk van elkaar. Nee, want we weten dat we het zelf kunnen. Door allebei een eigen woning te zoeken worden we teruggeworpen op onze eigen kracht. We zullen moeten dealen met de eenzame nachten en uit vrije wil voor elkaar kiezen. Het is een verdieping in onze relatie.
Ik verwacht niet dat iemand begrijpt waar wij doorheen gaan. Ik voel vanuit mijn spirituele ik dat ik verbonden ben met hem. Op een hoger niveau dan wat begrijpelijk is voor een buitenstaander.
Ik heb er vrede mee. Zelfs als alle problemen die wij tegenkomen ervoor zorgen dat we uit elkaar gaan. Dan nog blijf ik met hem verbonden. Hij is mijn tweelingziel. Ik zie mezelf als ik naar hem kijk. Ik zie mijn positieve als negatieve kanten. Dat is confronterend, maar ook mooi. Zonder hem had ik niet kunnen bereiken wat ik tot nu toe heb bereikt. Ik houd van hem onvoorwaardelijk. Ik weet dat ik deze liefde kan geven. Nu is het mijn taak om deze liefde voor mezelf te voelen.