Onbekend

k ben 5,5 jaar bij een therapeut geweest. Vanaf het eerste moment dat ik deze therapeut ontmoette, wist ik dat dit een bijzondere man is. Ik voelde een diepe band met hem, al vanaf het begin. Toen ik hem in het begin van de therapie eens vijf weken niet kon bezoeken vanwege vakantie, was ik er fysiek ziek van. Dit heb ik hem ook geschreven in een sessieverslag. Onze band werd steeds hechter, en ik merkte tijdens sessies dat er energetisch van alles bij ons gebeurde. Toen onze begroetingen wat intiemer werden (even handen vasthouden, diep in de ogen kijken en op het laatst even knuffelen) voelde ik dat er van alles gaande was. Was het overdracht, verliefd zijn enz? Dit heb ik meerdere malen met hem besproken. Vorig jaar maart voelde ik dat het genoeg was geweest bij hem, de geplande sessie op 21 mei zou de laatste zijn. Dit heb ik hem in tranen gemaild, maar ik voelde ook dat ik verder kon, en verder was dan hij. Hij reageerde niet op deze mail. Ik heb een afscheidcadeau gemaakt voor hem, en in het één na laatste sessieverslag ook geschreven dat zijn niet reageren me pijn deed, maar dat ik dat moest loslaten. De allerlaatste sessie was ronduit niet van deze wereld. Toen ik hem het cadeau aanbood was hij diep, diep geraakt. Hij zei: ‘Dit cadeau bevestigt mij allereerst als therapeut – ik doe het goed – , maar bovenal bevestigt het mij als mens.’ Ik was diep ontroerd door wat hij zei. Hij zat figuurlijk bijna naakt voor me, ik heb nog nooit zoiets moois meegemaakt. Hij las het gedicht aan me voor en vroeg daarna of hij me even mocht vasthouden. Toen we elkaar vasthielden slaakte hij een innige kreet die tussen huilen en lachen inzat. De rollen draaiden toen om, hij werd leerling, ik werd leraar. Hij las daarna aan mij nog een kaart voor over waarheidsliefde en een door hem zelfgeschreven tekst: ‘ik mocht een gids voor jou zijn, in jouw fysieke, emotionele en spirituele transformatiereis naar echt, puur liefdevol zijn. Leven vanuit de kern, van wie je werkelijk bent. Ja je kan het! Je weet en voelt dat.
THUISKOMEN! Gepassioneerde… , hartelijk dank voor de ontmoeting met jou. Het ga je goed.’
Zeer ontroerend wederom. Toen ik hem vervolgens vroeg wat hij er eigenlijk van vond dat ik ging stoppen bij hem, zei hij:(en hij loog, ik zag en voelde het) ‘Daar vind ik helemaal niets van.’

De dagen erna was ik compleet in de rouw. Huilen, intense pijn enz. Vier weken later zag ik hem onverwachts bij de bushalte zitten. Ik kreeg hartkloppingen, en begroette hem vanaf de overkant van de weg, waar ik liep. Hij zei alleen maar ‘He hoi’, maar in die woorden en zijn blik lag een wereld van verdriet, pijn, verlangen en blijdschap om mij. Ik keek tot op de bodem van zijn ziel. Ik zag dat hij het enorm moeilijk had, net als ik. Ik had die maandag daarop een afspraak bij een auraloog en paragnost. Hij voelde het meteen aan mij. ‘Hij is je tweelingziel’, zei hij. We kwamen vervolgens in een vorig leven terecht waar hij mijn man was. Ik heb me dood gedronken, hij kon dit niet aanzien, hij verdronk zichzelf in de rivier. Heftig! ‘Tweelingzielen kunnen niet zonder elkaar’, zei hij. ‘Wat zou je met hem willen?’ ‘Goede vrienden worden, geen relatie’, zei ik.

Ik heb vervolgens een aantal regressiesessies gedaan bij een daarvoor opgeleide therapeut. Ik kwam erachter dat mijn ex-therapeut mijn man nog twee keer is geweest, een keer mijn minnaar, een keer mijn vader, een keer een vrouwelijke collega in de Griekse tempel, en een keer de Hoge Priester in oud Egypte. Ik heb dit allemaal gevoeld tijdens onze therapiesessies. Ik heb ooit in een sessieverslag geschreven: ‘jij bent niet mijn geliefde, een goede collega of mijn vader, jij bent mijn therapeut die ik op zijn tijd diep in de ogen wil kijken en bij de handen vast wil houden, verder niet.’ Ik wist het dus allemaal…..

Juli vorig jaar kon ik het niet langer voor me houden (mijn vriend wist er van, vond het heel ontroerend en geen bedreiging verder) en heb ik mijn tweelingziel gemaild, om op neutraal terrein hem e.e.a. te vertellen. Ik liet via de mail doorschemeren dat er een zielsband was en dat ik regressies had gedaan. Verder niet. Hij schreef dat hij open stond voor een contact van mens tot mens en van ziel tot ziel. Ik was opgetogen.
Op 22 september 2015 ontmoette ik hem bij een hotel. Vanaf het eerste moment merkte ik dat hij zich compleet afschermde. Hij was kil, arrogant en had een harnas aan. Na wat koetjes en kalfjes kwam ik ter zake. Ik had over elk vorig leven een gedichtje geschreven, deze wilde ik ter inleiding voorlezen. Hij werd nog killer en zei: ‘Het is maar de vraag of ik dit wil weten. Jij denkt dat je hier wat te doen hebt voor mij. Ik heb een ander pad te gaan. Jij duwt mij in een hoek waar ik niet hoor. Ik ben therapeut.’
Ik zei dat ik het snapte, maar oh wat deed het zeer.

Ik heb hem nog wel kunnen vertellen dat we tenminste zeven levens met elkaar hebben gedeeld, in verschillende rollen/hoedanigheden. En ik heb hem gezegd dat als we allebei niets doen, we de spanning blijven voelen. Toen was hij (eindelijk) weer zichzelf, geraakt en ontroerd zei hij: ‘Daar wil ik je voor bedanken, want ik vind het echt fantastisch hoe je dit hebt uitgezocht.’
Daarna namen we met drie zoenen afscheid van elkaar en dat was het dan…