Onbekend
Op internet zijn tegenwoordig steeds meer verhalen van mensen te lezen die beweren dat zij hun tweelingziel zijn tegengekomen. Doorgaans worden deze relaties gekenmerkt door emotionele achtbanen, afwijzing, pijn maar ook intens genieten. Als ervaringsdeskundige weet ik precies hoe dit voelt. Zes jaar lang heb ik intense pieken en dalen gekend. Wat echter vooral overheerste, is dat ik mezelf kwijt was. Het gevoel dat ik mezelf als het ware had overgeleverd aan iets dat buiten me lag. Vanuit dit gevoel heb ik een zoektocht langs allerlei spirituele stromingen gemaakt en ontdekte ik ook het fenomeen tweelingzielen. Eindelijk (h)erkenning! Gevolgd door een nuchtere, aardse conclusie. Mijn verhaal, en de tien lessen die ik daaruit gehaald heb, zijn hieronder weergegeven.
Ontmoeting
De eerste keer dat ik mijn ‘tweelingziel’ ontmoette, was toen ik bezig was met de voorstelronde op mijn nieuwe werk. Ik zag haar, en wist direct dat er iets tussen ons ging gebeuren. Achteraf bleek dat zij ook een soortgelijk gevoel had gehad. Een innerlijk weten dat je een avontuur met elkaar gaat beleven. Er was alleen wel een klein obstakel: ze was 13 jaar ouder, heeft drie kinderen en was op dat moment ook nog getrouwd. Als kerel van 23, voorzien van een hoop bravoure en misplaatste arrogantie, had ik daar echter niet heel veel boodschap aan. Wat volgde was een heerlijk (seksueel) avontuur. Totdat we ons begonnen af te vragen of er toekomst in onze ‘relatie’ zat..
Uit elkaar
Zodra ons denken zich er mee ging bemoeien, werd de situatie nodeloos ingewikkeld. Een onvermijdelijke break-up volgde. Gedurende dat proces werden me ineens ook nog allerlei dingen aspecten over mezelf kenbaar gemaakt, die ik zelf altijd volledig ontkende. Ik deed me altijd groter en stoerder voor dan dat ik was, maar nu werd die ‘zeepbel’ voor het eerst echt volledig doorgeprikt. Naast het verdriet leek ook ineens mijn hele zelfbeeld onder mijn voeten vandaan te glijden. Een periode van diepe wanhoop volgde. Ik viel kilo’s af, rookte als een ketter en kon mezelf soms helemaal van de wereld af zuipen -de firma’s Gauloises en Heineken zijn me nog steeds dankbaar. Er was een constant gevoel van gejaagdheid en spanning in mijn lichaam aanwezig. En om het nog erger te maken, konden we elkaar op het werk ook nog eens elke dag tegenkomen.
Of toch bij elkaar?
We vonden het moeilijk om elkaar los te laten. Om een heel lang verhaal kort te maken. Wat volgde was een periode van ‘vriendschap’ waarbij er telkens kwetsuren voorbij kwamen. Maar altijd leken we elkaar op wonderbaarlijke wijze toch weer helemaal te vinden. Alsof een externe energie ons naar elkaar toe dreef. Daarnaast kon ik op precies voelen hoe het met haar ging. Toen we een jaar geen contact hadden – en we elkaar op het werk ook niet meer tegenkwamen – voelde ik op een gegeven moment dat het niet goed met haar ging. Ze bleek overspannen te zijn, en op één of andere manier wist ik dat allang voordat ik er ook maar iets over gehoord dat. Dit soort dingen versterkten het idee van een zeer bijzondere band. Ondertussen had ik ook een nieuwe vriendin. Een super lieve vrouw, maar het gevoel van een diepe verbinding ontbrak bij mij. Het was alsof ergens bepaald was dat ik in werkelijkheid bij mijn ‘tweelingziel’ hoorde te zijn.
Springlevend
Afgelopen najaar hadden we, na een lange periode van weinig tot geen contact, afgesproken om met elkaar te gaan eten. Het maakte me zenuwachtig. Ik wist dat dit impact zou gaan hebben. De verleiding was echter te groot om er niet aan toe te geven. Dus besloot ik om er mee in te stemmen. Na een poosje sprak zij uit dat zij het gevoel had dat we bij elkaar horen. Dat ze mij leuk vond. Ik kon niet anders dan toegeven dat dit wederzijds was. De volgende ochtend heb ik lopen dansen, lachen, huilen en springen. Alle energie in mijn lichaam leek weer op gang te komen. Diezelfde week nog heb ik mijn relatie, die vanwege allerlei zaken moeizaam verliep, verbroken. Overigens niet met als reden om weer in de armen van mijn ‘tweelingziel’ te kunnen duiken. Wel omdat ik de gevoelens van springlevend zijn niet kon onderdrukken. En omdat ik niet meer voor mezelf wou ontkennen dat ik een diepgaande liefde voor haar voelde.
Twijfel
Na dit moment ontstond er echter twijfel. Ik begon veel te lezen over tweelingzielen en in elk verhaal vond ik herkenning. Niettemin was ik ook kritisch. Hoewel ik al jaren bezig was met spiritualiteit, wil iets in me ook vooral nuchter blijven. En dat nuchtere deel van me, vond het ongezond dat mijn emoties zo afhankelijk waren van een ander. Dat merkte ik vooral toen mijn ‘tweelingziel’ een aantal maanden na onze ontmoeting aangaf dat ze een relatie met een andere man had. Weer leek de grond onder mijn voeten vandaan te zakken. Daarnaast had ik vaak een gevoel van tekortschieten. Ik kon haar met allerlei zaken in haar leven niet helpen, en dat vond ik verschrikkelijk. Ik begon me steeds meer te beseffen dat een normale, ‘aardse’ relatie er waarschijnlijk nooit in zou zitten. Dat deed heel veel pijn.
Loslaten
De nieuwe relatie bleek niet te werken en stiekem vond ik dat een fijne gedachte. Niettemin bleef ik ook twijfelen. Wou ik überhaupt wel een relatie met zo’n leeftijdsverschil? Om maar eens iets te noemen. Een periode van veel denken volgde. Dat was akelig, want als je veel denkt, leef je niet. Ik was niet thuis in mijn eigen lichaam en kon moeilijk aanvoelen welke richting ik in moest gaan. Na een tijdje ontstond er echter toch een gevoel dat het tijd werd om los te laten. Dat dit hele gebeuren ongezond voor me was, en dat het een obstakel was om te genieten van het leven.
Leegte
Toen ik voor het eerst echt begon na te denken over loslaten, ontstond er een zeer beangstigend gevoel van leegte. Hoe zou ik deze verbinding ooit los kunnen laten? Naast angst, ontstond er ook woede. Had ik nou godverdomme echt een 1/6e deel van mijn leven ‘verkloot’ aan een niet werkende relatie? Vrijwel gelijktijdig bemerkte ik ook dat de connectie tussen ons aan het vervagen was. We hadden amper contact meer. Sterker nog, een deel van mij saboteerde dat zelfs een beetje. Maar als ik er aan dacht dat het loslaten echt realiteit ging worden, verviel ik direct weer in een angst voor de leegte.
Reality check
Gedurende dit proces begon ik in te zien dat ons contact soms best eenzijdig was. Ik begon me te beseffen dat ik eigenlijk telkens weer verviel in een soort van schoothondjesgedrag waarbij ik mezelf kwijt raakte. De bijzondere verbinding, was in werkelijkheid vooral een soort van verslaving aan bevestiging. Zolang ik mijn shot bevestiging maar kreeg, voelde ik me goed. Als ik ‘m niet kreeg, verviel ik in allerlei angstig gedrag – wat uiteraard zeer vervelend is voor de ander. Al met al was het als verlangen naar een sigaret: je hunkert naar iets waarvan je weet dat het ongezond is, en weet diep van binnen dat het je verlangens slechts kortstondig zal bevredigen. Dit besef was een enorme reality check. Ik had allerlei verklaringen gezocht om deze conclusie te ontlopen. Maar dit was the shit. Ik voelde het aan alles. Het werd tijd om echt los te laten.
Liefdevol
Vorige week hebben we een uur met elkaar gesproken. We wisten allebei dat het zo ver was, en hebben afgesproken om geen contact meer te hebben. Daarbij voel ik geen enkele rancune. Het was heel liefdevol. Na dit moment heb ik even keihard gehuild, maar daarna was de lucht geklaard. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen en voel me vrij. Ik kan mijn eigen plan weer trekken. We zullen elkaar ongetwijfeld wel weer eens spreken en dat is prima. Dat hoef ik niet uit te weg gaan, maar ook niet meer bewust op te zoeken. We hebben veel van elkaar geleerd en dat ervaar ik als een uitermate waardevol proces van zelfontwikkeling. Maar is zij diegene op wie mijn hoop stiekem blijf vestigen? Nee. Er zijn zoveel andere leuke mensen!
Mijn persoonlijke lessen
Ik heb door schade en schade ervaren dat een ander je niet heel kan maken, en dat je allebei te allen tijde vrij bent om je eigen weg te gaan.
Ga niet in de energie van een ander zitten, maar blijf met je energie bij jezelf. Don’t be a pussy en neem de verantwoordelijkheid over je eigen leven.
Geef je niet over aan het hopeloze gevoel dat je bestemd bent voor elkaar, maar vraag jezelf af wat jij eigenlijk belangrijk vindt in het leven. Het zou maar zo eens kunnen zijn dat je dan inziet dat je relatie met je ‘tweelingziel’ en jouw levenspad niet op één lijn liggen.
Gebruik je beeld over tweelingzielen niet als een instrument om de realiteit over je afhankelijke en ongezonde relatie maar niet onder ogen te hoeven komen.
Je leeft nu. Lééf dan ook echt, in plaats van te blijven wachten en hopen op iets dat misschien wel nooit gaat plaatsvinden.
Besef dat je nooit een gezonde relatie zult krijgen – met je ‘tweelingziel’ of een ander – als jezelf afhankelijk maakt van de ander.
De ander is slechts een spiegel van je behoeftigheid; niet de verlosser daarvan.
De emoties die je ervaart zijn als de behoefte aan sigaret: ze zijn niet authentiek en ongezond. Als je deze emoties tot rust laat komen, zal je zien dat hieronder een veel puurder verlangen schuilgaat. Het verlangen om thuis te komen bij jezelf.
Je bent niet je emoties en je gedachten.
Je tweelingziel is een grote leraar op het pad van je persoonlijke ontwikkeling. Hij of zij brengt alle shit in je naar boven. Dat betekent echter niet dat je dit maar moet blijven opzoeken. Op een gegeven moment wordt het tijd om weer op je eigen benen te gaan staan.
Mijn conclusie
Of het nu iets is dat je ‘zielsniveau’ hebt afgesproken of niet, voor mij is het niet relevant meer. Ik heb iemand ontmoet die me onbewust vooral heeft laten zien wie ik níet ben, en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Vanuit dat gevoel houd ik alsnog van haar, maar hoef ik niets. Alle gebeurtenissen hebben me op een zoektocht gebracht naar mezelf. En dat is uitermate waardevol. Uit al deze shit kunnen nu weer mooie bloemetjes gaan groeien.