Onbekend
21 maanden geleden leerde ik hem kennen. Meteen 200% intens gevoel van wat hier omschreven wordt als tweelingziel.
Beide hadden een relatie. Maar we lieten ons meesleuren door het verlangen om bij elkaar te zijn . De eerste maanden brachten we wekelijks dagen en soms ook nachten met elkaar door.
Mijn vader met wie ik een intens goede band had overleed plotseling. Twee weken later verbrak ik mijn relatie, ondanks 2 kleine kindjes. In vergelijking tot wat ik voelde voor en kreeg van mijn tweelingziel, zonder moeite-gewoon vanzelf, was het onmogelijk om bij mijn partner te blijven. En ik wist toen al dat als ik mijn tweelingziel nooit meer zou zien ik nog de beste keuze had gemaakt. Mijn tweelingziel gaf me inzichten over mezelf, wie ik ben, wat mij raakt, waar ik gelukkig van wordt, die ik lang had ontweken/genegeerd/weg gestopt.
Zijn relatie bleef bestaan, maar onze relatie hield ook stand. Hij nam wel vaker afstand, harde kille reacties. Maar op de momenten dat hij het toeliet was het samenzijn nog net zo intens. We misten elkaar continue. Ik genoot van dit heerlijke gevoel te beleven. Hij begon het steeds weer weg te stoppen, me toch opzoeken.
Zijn aanwezigheid in mijn leven maakte mijn leven wat even ongrijpend was helemaal goed.
Mijn vriendinnen snapte mij niet.. Waarom liet ik die vent niet gaan, mijn toekomst op een niet gebonden vent lag open.
Ik verloor ook nog eens mijn baan bij het bedrijf waar ik 9 jaar werkte. Ik kón hem niet laten gaan, hij was mijn boei om door te gaan.
De eerste maanden hadden we dagelijks meerderw malem contact, ook lichamelijk regelmatig. We waren / zijn verslaafd aan elkaar
21 maanden heeft het geduurd.. Ik heb altijd geweten dat hij in mijn leven is gekomen om me te helpen bij t volgen van mijn hart en de eerste periode door te komem. Altijd geweten dat ik het daarna zelf moest doen.
In verband mijn zijn keuzes wist hij dat hij ook nooit voor mij zou gaan. Hij stootte me af als t te veel werd en zocht me op als hij me een periode nodig had. Soms alleen bellen.
Maar door alle keuzes om verandering aan te brengen in mijn leven aan hem te blijven hangen werd een belemmering voor het bouwen van mijn toekomst. 1000 emoties, slapeloze nachten, schriften van verlangen. We durfden beiden niet te breken.
En enkele weken geleden heb ik het proces van loslaten met angst in gang gezet.
Gisteren definitief de laatste woorden na elkaar uitgesproken en ik weet dat hij mijn keuze respecteert en ik weet dat mijn keuze om los te laten niet gaat veranderen.
De verslaving aan hem is zo groot, dat zelfs bij telefonisch contact ik te veel verbonden ben.
Ik vind het eng, wil terug rennen, maar ben sterk. Het wordt tijd dat ik de inzichten die hij me heeft gegeven ga naleven. Ik moet er op vertrouwen dat hij is gekomen om een reden en dat ik hem moet laten gaan om een reden.
Opluchting dat ik deze heftige keuze heb gemaakt. Mijn hoofd en lijf zijn weer vrij.
Maar dan nog… Had ik gewild dat we het samen in dit leven wel vol hadden kunnen houden en het aan hadden gedurft om voor elkaar te gaan. Ik ben heel erg bang voor het gemis, maar vertrouw op mijn sterk gevoel dat dit voor mijn geluk in dit leven het beste is.
Hij was er gewoon niet aan toe en heeft wat anders van mij moeten leren.