popje
Ik heb hem ontmoet, of hij eigenlijk mij, op een zonnige dagen hij sprak mij aan. We hebben direct uren gebabbeld, alsof we elkaar al jaren kenden. Dat gevoel groeide meer en meer. En eigenlijk al vrij snel vertelde ik hem over dingen die ik anders niet zou vertellen over mezelf. Ik weet niet of hij dat ook zo voelde, maar hij voelde zich wel snel thuis in mijn huisje.
Het kwam totaal onverwachts, want ik had toen een relatie met iemand, ik trilde op mijn benen, en mijn hart trilde evenzo. Tijdens het praten.
Het was wel zo dat ik hem “gezien” had in n soort van visioen, waarin hij aan het schrijven was. Dat doet hij dus ook veel!
We zijn begonnen als vrienden die elkaar zeer regelmatig zagen, bij elkaar eten samen op stap, praten over van alles, nadien ontstond er ook het fysieke, maar dat is na een jaar ongeveer gestopt; omdat hij zich voelde blokkeren.
Ik heb het toentertijd uitgemaakt met mijn vriend, ik heb het uitgelegd, en hij was er erg verdrietig over, en vroeg of ik en mijn zielemaatje niet gewoon vrienden konden blijven, zonder dat de relatie uitging, maar ik kon de 2 niet combineren.
Er waren continu allerlei obstakels. Allereerst onze exen, waarvan hij moeilijker loskwam, op fysiek vlak, en dat bleef nog lang na spoken waardoor het vertrouwen weg ging van mij. Ook zijn beide ouders die overleden kort na elkaar, wat weer voor verwarring zorgde, omdat ik niet goed wist, en hij ook niet, wat voor rol ik nu had in de familie, het samen wonen wat we hebben gedaan, maar waarbij er enorm veel naar boven kwam, en het eigenlijk zorgde dat we fysiek afstand kregen. Ieder een aparte kamer. Emotionele verwerkingen van trauma’s, waardoor er soms woede naar boven kwam, het weg willen vluchten van elkaar, elkaar niet meer willen zien, dan, na een paar dagen, of soms weken, toch weer elkaar zien.
Ik wilde wel een liefdesrelatie, maar hij niet op de manier zoals ik het verlangde. Hij vond het wel goed, hoe we met elkaar omgingen. Spiritueel de band sterk, en groeien samen. Maar niet als koppel, in 1 bed of zo.
Bij mij was dat een hele moeilijke en pijnlijke periode, omdat ik ,voor mijn heelwording en terug komen van vertrouwen, juist nodig had, dat ik een man weer kon vertrouwen, en samen kon zijn. Het was voor mij dus heel moeilijk en zwaar, omdat ik echt niet wist wat te doen. We woonden samen, maar niet als koppel, en toch zo enorm veel uitwisselen met elkaar.
en niet zonder elkaar kunnen. Allebei HSP’ers.
We wonen nu niet meer samen, het ging gewoon niet meer, het was te intens,
en hadden beide meer ruimte nodig, voor ons afzonderlijk proces. Eigenlijk merkte ik dat van hem het meeste. Daarom hebben we besloten apart te gaan wonen, waar hij mij ook bij helpt in alles waarmee hij kan helpen, zijn wens is het dat ik gelukkig ben, en niks te kort kom. Het begint voor mij nu makkelijker te worden. Als ik niet te lang samen met hem in 1 ruimte ben, dan gaat het voor mij, om hem als zielemaatje alleen te zien, en niet te verlangen om bij hem te liggen en te rusten. Dus het is beter zo, op deze manier.
Het heeft mij gebracht, dat ik meer aan mezelf denk, en zie wanneer ik mijn eigen ik weg geef, teveel geef, en mijn ruimte niet durf in te nemen, ook niet in de wereld, waar ik juist zoveel te doen heb! Het heeft me geleerd, en ik leer dat nu nog steeds elke dag, om lief te hebben op afstand, al is het soms nog zwaar! Het leert mij,dat mijn geluk niet afhangt van de liefde van hem. En dat is een grote, grote les! Het heeft ons beide zeer snel doen groeien,en bewust worden van oude patronen, en gedachten.
Wat voor mij nog steeds heel bijzonder is, dat is het moment ,dat we samen een “dutje “gingen doen, hij had een klein vinkje, dat polleke noemt, en dat nam hij heel voorzichtig in zijn hand. En we gingen samen op de bank liggen. Ik kwam zoo ontzettend tot rust, dat was me jaren niet gebeurd, en zeker niet bij een man! Ik kreeg er tranen van ,huilde zachtjes, zo gelukkig was ik! Dat vergeet ik nooit!
En, hoe gek het ook klinkt. Maar, we waren een keer op een reisje, en het ging allemaal niet zo soepeltjes tussen ons. We kregen heftige ruzie, en ik stapte uit de auto, En ben gaan lopen. Hij was woedend, en ging ,zoals ik later zag, in n nachtwinkel bier kopen,en dronk veel voor zijn doen. Eenmaal weer samen in de auto, en op weg naar het vakantie huisje ,stopten we bij een sacrale plek toen zei hij, in het Engels, “Even if you dont want to live with me, I still love you”. Nou, ik viel bijna om! Dat had hij nog nooit gezegd! Dat is me echt bij gebleven.
Het samen regelen van de begrafenis van zijn papa, en dat hij mij vroeg om het rouwkaartje te schrijven. Dat was mooi, al klinkt het bizar.
Het samen zingen van liedjes, ook al vond ik ze lang niet altijd even mooi, toch gaf het die diepere dimensie.
De eerste keer dat we samen gingen dansen, we waren het middelpunt van belangstelling!
Het “gek” doen,dwaas doen,de zot uithangen samen.
Enfin… zoveel
Eerlijk gezegd erotiek stelde niet veel voor, omdat er verschillende blokkades tussen lagen. De aantrek was er wel, het magnetische.
Maar, en dat weten we nu, ook vanwege vorige levens, en wat we toen ervaren hebben, en dat nog niet opgelost is, gaat dit gedeelte tussen ons niet, alhoewel ik het wel voel, vanuit mijn hart en buik.
Het zielsliefdegevoel is voor mij: Hart, Hart en nog eens Hart gevoelens, en dan Buik. Verwarrend, confronterend, uitdagend, en ook als het samenkomen zonder blokkades is, totale rust en thuis komen bij elkaar.
Absoluut thuis komen. Dat gevoel had ik trouwens in het begin vrij direct.
De relatie is beindigd… tja, is hij gestopt? Wat is eigenlijk een relatie? Al zou ik met een andere man vrijen, dan nog… dit gevoel gaat niet weg. Dat weet ik. Het is dieper dan het fysieke. De feitelijke relatie is gestopt, omdat ik ervoor koos, niet meer samen te willen wonen, op deze manier.
Ik had dit niet willen missen, voor geen goud ter wereld. Ondanks alle pijn, en die was er zeker!!! Ik heb nog nooit in dit leven zo oneindig veel verdriet gehad, terwijl ik samen was met iemand! Toch zou ik het niet gemist willen hebben.
Mijn tips: Blijf bij jezelf! Houd van jezelf! Kies voor jezelf! Dat eerst en vooral. Je kunt niet echt in een relatie met je zielsliefde gaan, als je er niet helemaal voor jezelf kunt zijn. Onmogelijk, dan is het touwtrekken en afstoten zo intens, en gaat het vaak ten koste van je eigen proces, en help je de ander er ook niet mee.
Heel jezelf… en dan… heel elkaar.
Eerlijk, oprecht, open als een kind, wijs als een oudere van dagen, spontaan als de jeugd. wild als een storm.
Heb elkaar lief.
Durf elkaar lief te hebben.
Durf kwetsbaar te zijn ,je hart te openen.
Te allen tijde.