Beertje
Wij zijn elkaar puur toevallig tegengekomen op het internet, daar is een band ontstaan die we beide niet kenden. We voelden het allebei heel sterk wat is DIT? Waar gaat dit naar toe.
Ik straalde weer ik voelde weer leven in mijn lijf, ik genot van elke dag elke minuut die we samen hadden op het internet. We hebben een half jaar lang intensief contact gehad praten over alles niets was te gek. We konden uren lang praten geen stiltes vielen er, we voelden een band die we niet konden omschrijven. Dit hadden we beide nog nooit gevoeld bij iemand.
We hebben een on-line relatie gehad een tijd lang, we hebben een paar keer gebeld met elkaar. Maar het werd ons te dubbel omdat we beide getrouwd zijn. En we beide dat niet zomaar op willen geven, OOIT komt het goed.
Niemand weet van het bestaan van mijn zielsliefde af, dat is lastig. Hoewel ik het zou willen schreeuwen van de daken en willen uitleggen wat het met me doet dat kan ik niet maken.
De obstakels zijn voornamelijk dat we beide getrouwd zijn en kinderen hebben. Hoewel je weet dat je voor elkaar bestemd bent, weet je ook dat dit op dit moment niet kan. Dan moet je gaan besluiten om afstand te nemen van elkaar. Hoe moeilijk en pijnlijk dat ook is.
We willen beide een liefdesrelatie, maar doordat hij zo enorm is gaan nadenken over zijn gezin, is hij op dit moment niet beschikbaar voor mij, daar moet ik me bij neerleggen, want ik kan moeilijk iemand dwingen om bij mij te zijn. Hij wil zijn gezin geen pijn aan doen en dat snap ik maar al te goed. We maken soms keuzes in het leven en deze is er een van.
Nu op dit moment hebben we pas geleden besloten om voorlopig al het contact te verbreken met elkaar. Gewoon om rust te krijgen weer in onze eigen levens. Maar ik kan je vertellen dit doet onwijs veel zeer. Ik heb elke dag heel veel verdriet omdat ik weet dat we voor elkaar bestemd zijn en omdat ik niet weet wanneer we elkaar weer ooit zullen spreken. Dat is een keuze die we samen hebben gemaakt maar waarom is het zo verdomde moeilijk? Waarom kan ik gewoon niet even vragen hoe het met hem gaat? Om de eenvoudige reden dat we samen die beslissing hebben genomen om die afstand te nemen. Die tijd geef ik hem en gun ik hem. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat ik daar geen verdriet van mag hebben of kan hebben. Maar ik zal er ooit sterker uit komen. Maar nu moet ik even leven met veel pijn in mijn hart. Nee echt bevredigend is dit voor ons beide niet, maar we hebben onze gezinnen en die willen we ook geen pijn doen. Moeilijk, lastig maar voor een ieder die in deze situatie zit denk ik heel erg herkenbaar.
Ik heb altijd gedacht dat er iemand in dit leven zou zijn die mijn zielsliefde zou zijn. En dat ik hem hoe dan ook ooit zou vinden. Het grappige is, deze ontmoeting was zo vreemd zo apart. We hadden allebei gelijk het idee “wij zijn zielsliefdes”. Dat voelde hij nog eerder dan ik, omdat ik me op dat moment echt bezig hield met openstaan ervoor omdat ik gelukkig getrouwd ben. Maar je voelt het en je weet het. Dat heeft mij gebracht dat ik zweefde dat de dagen veel mooier waren dan voorheen, dat mijn hele lijf straalde je zag het gewoon aan me, mijn ogen mijn huid alles straalde er van af.
Het meest bijzondere is dat we voelen hoe we ons voelen, dat we negen van de tien keer de dingen hetzelfde zeiden. Het bijzonder was om te voelen dat zo’n band niet groeit maar die er vanaf het begin gelijk was. Ik beschrijf hem als mijn maatje, mijn liefde van mijn leven. Emotioneel, rustig, krachtig, warm, meelevend.
Ik ervaar het beëindigen van ons contact als heel erg emotioneel, ik heb HSP en dat versterkt het allemaal alleen maar. Ik mis hem enorm en zou het liefst nu naar hem toe gaan om te vertellen dat ik hem mis en dat ik bij hem wil zijn. Maar dat kan niet en dus doe ik dat ook niet. Hoewel ik diep in mijn hart weet dat alles ooit goed gaat komen tussen ons. Ben ik ondertussen toch ook bang dat, dat misschien wel helemaal niet gebeurt. En dat geeft op dit moment veel verdriet.
We hebben elkaar los gelaten omdat we beide zo graag bij elkaar wilde zijn en dat kon op dit moment door alles gewoon niet. Beide getrouwd, kinderen, afstand van elkaar te groot. En hoewel we elkaar allen maar van foto’s kennen en gesprekken via de chat hebben gehad en het bellen samen, weten we gewoon beide dat we het zijn voor elkaar. Ik ben verslagen door dit verlies, alsof mijn beste maatje overleden is zo voelt het en dat ik hem nooit meer terug zie. Ik zal moeten wachten en moeten leren leven met dit alles. En dat zal met de tijd ook wel beter gaan. Loslaten betekend sterk zijn.
Ik heb nooit gezocht naar zielsliefde, het is op mijn pad terecht gekomen, en voor nu ga ik wachten op hem. En dan zie ik wel weer verder. Ik wil dit een kans geven en dat hoeft niet nu, niet morgen dat kan ook over een paar jaar. Voorlopig wil ik eerst weer rust krijgen in mijn leven. En wil ik weer genieten van andere dingen.
Als je, je zielsliefde tegenkomt in het leven en je bent op dat moment allebei in relatie. Wees dan niet bang om tijdelijk elkaar even los te laten. Als je voor elkaar bestemd bent komt het ooit goed allemaal.
Mijn tip: Als je het gevoel hebt van zielsliefde laat dat dan merken aan die ander, vertel en leg uit hoe je, je voelt. Vaak is dat voor die ander namelijk ook herkenbaar, maar lastig te omschrijven.