Onbekend

Ik heb hem op hele jonge leeftijd ontmoet. We waren namelijk 12! Ik zat op de middelbare school te kletsen met vrienden in het klaslokaal. Tussen de klaslokalen had je een tussendeur en daar stond ik. Ik keek de andere klas in en toen zag ik hem staan. We keken elkaar precies tegelijkertijd aan en het leek alsof de tijd stilstond. Mijn hart maakte een sprong van een diep soort liefde en respect. Hij liep naar me toe en kwam bij mij en mijn klasgenoten staan, hij maakte een opmerking en ik ging er in mee.
Het was precies mijn soort humor en ik moest lachen (normaal werd ik voor gestoord verklaard door mijn vriendinnen met mijn humor) maar hij leek alles te begrijpen. Vanaf dat moment waren we in 1 klap vrienden.

Niet veel dagen later werden we verliefd en kregen we ‘verkering’. Ik was zo jong dat ik helemaal niets van mijn gevoelens snapte.. was dit nou echt verliefdheid of ging het nog verder dan dat? Want voor mijn gevoel was het veel meer dan een verliefdheid. Ik werd bang.. heel bang. Ik maakte het uit met de zin: ‘Ik vind je zo lief, maar ik wil onze vriendschap niet verliezen aan verkering’. Het was geen smoes, geen excuus. Ik meende wat ik zei.
Hij was natuurlijk razend en heel erg gekwetst maar een week later maakten we het goed en hij zei: ‘Ik wil heel graag vrienden met je blijven.’ En zo is het eigenlijk ook gebleven.

Hij had verder nooit meer een vriendin gehad, ik had ondertussen al heel wat vriendjes versleten.. helaas.
Hij had telkens het gevoel dat ons contact zou verwateren en onze band zou afbrokkelen als ik een vriend had, maar we vonden elkaar altijd wel weer terug.

1 keer raakte hij bevriend met mijn toenmalige vriend. Mijn ex was ons tegen elkaar aan het opzetten en vertelde leugens over mij, liep te stoken. Hij werd woest en schold me uit, wilde niets meer van me weten en verbrak het contact. In diezelfde periode ging het uit mijn ex en hij koos zíjn kant.
Hij weigerde nog steeds het contact.
Ik wilde er alles aandoen om het goed te maken, zocht constant contact maar tevergeefs.
Ik was toen een jaar heel lang depressief en eenzaam. Ik had het gevoel dat iets in mijn leven ontbrak. Ik was mijn beste vriend kwijt, mijn wederhelft. Niets was compleet voor mijn gevoel. Iemand zei eens tegen mij:
‘Als J. en jij op een dag niet meer met elkaar omgaan, dan eet ik mijn schoen op’. Nou hij kon zijn schoen opeten..

Toen op een dag, een jaar later besefte ik dat het niet langer zin had om verdrietig te zijn. Ik dacht: We zullen nooit meer vrienden worden, leg je er nu maar bij neer. Het komt niet meer goed, het zij zo.
Toen, diezelfde dag nog kreeg ik een mailtje, van hem! Of we konden afspreken en alles uitpraten. Echt ongelooflijk.. ik gaf het op en hij zocht weer contact!
Natuurlijk hebben we toen afgesproken en het goed gemaakt.

Vaak als het in een periode heel goed tussen ons klikte en we het gevoel hadden één te zijn kreeg ik weer een roes van verliefdheid.
1 keer had ik er dromerig uit geflapt: ‘Je bent prachtig’. Toen raakten we weer in de war en daar volgde weer een awkward gesprek op.
Inmiddels waren we toen al zolang vrienden dat we ons geen relatie konden voorstellen.
Dus we besloten samen weer vrienden te blijven.

We zijn nu nog steeds hele goede vrienden.
We hebben van ons 12e tot 18e bij elkaar op school en in de klas gezeten en nu zitten we allebei op een andere school in een andere stad.
Dat vond ik in het begin vreselijk omdat hij mijn allerbeste vriend was op school, mijn allerbeste klasgenoot, mijn wederhelft.
We wonen daarbij ook nog eens allebei in een andere stad.
Gelukkig houden we contact en anders zorgen rare ‘toevalligheden’ er wel voor dat we elkaar altijd weer tegenkomen.

Het is fijn om te weten dat je zo’n beste vriend hebt. Wanneer ik het moeilijk heb, of juist een gekke lachbui dan huil of lach ik het liefst met hem.
Het fijne van vriendschap is dat je onvoorwaardelijk van elkaar kunt houden.

Verder hebben we compleet dezelfde gedachtegang, alleen zijn we wel weer verschillend in sommige karakter dingen.

We kunnen altijd urenlang naast elkaar zitten zonder iets te zeggen en dan is het gewoon goed.
We zien dezelfde dingen om ons heen gebeuren en lachen en praten daar dan over.
Soms dan zingen we ineens allebei hetzelfde liedje of beginnen tegelijkertijd over hetzelfde onderwerp.
Vaak hoeven we elkaar maar aan te kijken om te weten wat de ander denk of voelt.
Dan whatsappen we elkaar tegelijkertijd, of hebben allebei hetzelfde liedje op youtube gevonden.

Het eerste bizarre wat er gebeurde was het volgende:
Hij was een keer zo kwaad dat hij de deur op school eruit had getrapt. De leraren kregen hem maar niet rustig en niemand durfde verder wat te doen (hij is best groot). Hij stond tierend in ons klaslokaal.
‘Ik weet niet hoe ik hem rustig kan krijgen’, zei een lerares op de gang.
‘Laat mij maar even’, zei ik en voordat ze me kon tegenhouden, liep ik het klaslokaal in. Ik wist niet waarom ik het precies deed, ik ben totaal niet aangelegd om goed te kunnen omgaan met mensen of de zorg ofzoiets. Ik had het sterke gevoel dat ik hem wel rustig kon krijgen.
Ik liep naar hem toe en nam zijn hoofd in mijn handen. Ik zei niets maar dacht:
‘Het komt wel goed, rustig maar. Niet meer boos zijn, ik ben hier’. En in 1 adem was hij gekalmeerd. ‘Sorry’, zei hij.
De leraren die stonden te kijken op de gang konden hun ogen niet geloven.
De lerares zei: ‘Niemand kreeg hem rustig maar jij leek een soort magische werking op hem te hebben’.

1 verhaal springt toch wel boven alles uit.
Het ging een tijd terug heel slecht met een vriendin van mij. Ze was in die tijd heel depressief en in de war.
We hadden pauze op school en J. en ik liepen via het trappenhuis naar de aula. Door het raam van het trappenhuis zagen we buiten A. lopen. (Ze was ook een klasgenoot van ons). Ze liep het schoolterrein af met haar hoofd naar beneden hangend.
‘We moeten erachteraan’, zei hij met alarmerende stem. We keken elkaar aan en ik hapte naar adem. Foute boel. Een lerares die ons had gehoord zei: ‘Jullie mogen wel even kijken’.
J. en ik snelden ons achter haar aan. Ze was heel erg in de war en aan het huilen. Als ik een hand op haar schouder of bovenarm legde, trok ze die afstandelijk weg en liep stevig door. Ze had de pas er flink in. Ook hij kreeg haar niet tot stilstand, wanneer J. iets probeerde, gilde ze het uit waardoor het heel verkeerd klonk voor voorbijgangers.
We bleven staan en wisten niet wat we moesten doen. Hij belde onze mentor (We zaten op een kleine school en hadden goed persoonlijk contact met de leraren. Hij had de 06 van onze mentor). Terwijl we daar stonden besefte ik opeens iets verschrikkelijk gruwelijks.
‘Ehh J. dit paadje loopt uit op de weg. En de weg loopt uit op het..’ We werden ontzettend bang. ‘Treinspoor!’, zeiden we in koor. We renden toen met alles wat we hadden naar haar toe en deden nog meer ons best om haar tegen te houden. (Inmiddels waren we al een eind van school). Ik probeerde haar te sussen en te kalmeren en hij belde de leraren weer. Soms wisselden we af. We liepen al op de weg toen de leraren in de auto naar ons toe kwamen gesneld. Zij namen het over en A. viel op haar knieën, werd gekalmeerd en meegenomen.
J. en ik keken elkaar aan, lijkbleek van de schrik en omhelsden elkaar stevig.
We waren bijna onze vriendin en klasgenoot kwijtgeraakt en opgelucht dat we iets hadden kunnen doen.
Die dagen daarop kregen we heel veel bedanken van mensen die wisten wat er gebeurd was.
We hadden daar niet echt veel op te zeggen. ‘We hebben alleen gedaan wat je voor een vriendin, een klasgenoot zou doen’, was het enige wat we zeiden. Dat gevoel hadden we ook. We hadden net op het juiste moment haar zien lopen, we waren daar met zijn tweeën, handelden met zijn tweeën, de juiste tijd, het juiste moment. En we hadden ook allebei het eigenaardige gevoel dat we daar toen móesten zijn.

Het is een gevoel dat dieper gaat dan vriendschap of liefde. Je hebt het gevoel één te zijn. Veel mensen snappen niet hoe ik hem zie, vinden het onzin. Maar zij zien het licht niet in hem dat ik wel zie. Hij heeft altijd pretlichtjes in zijn ogen en als ik die zie, schijnen ze door tot in zijn ziel en voel ik me héél goed.

Soms zeggen ze wel eens dat bepaalde soulmate stellen voor een gemeenschappelijk doel op aarde is gezet, dat het elkaar terug vind voor die missie. Elk doel is voor elk stel anders, maar er ís een doel. Ik denk dat het ons doel was iemand te redden, of om vrienden te worden. Ik weet niet zeker of dit klopt natuurlijk, maar wat ik voel is écht en dat mogen mensen geloven of niet. Ik weet wat ik voel en ik voel me er goed bij.

Ik ben nu al een jaar samen met mijn vriend. Ik heb hem al eens verteld over hoe ik tegen J. aan kijk en het verhaal verteld over de redding. Dat we het gevoel hadden daar toen te moeten zijn, op dat moment. Mijn vriend wil er niets van weten, hij gelooft er niet in. Ik kan het ook wel begrijpen, het is nogal bedreigend. Zo’n verhaal. Zou ik ook hebben.
Ze hebben elkaar ook ontmoet. Dat ging heel goed, mijn vriend vindt hem heel aardig en hij vind mijn vriend aardig. Geen jaloezie, niets.
Mijn vriend zei laatst zelfs ineen keer:
‘Misschien is hij toch wel een van die mensen in je leven met wie je opgroeit en sterft’.

Wat mijn vriend niet weet is dat ik vaak nog met heel veel vragen bij mezelf zit.
De liefde die ik heb voor mijn vriend is niet te vergelijken als mijn liefde voor J.
Soms vraag ik me af of ik niet gelukkiger ben in liefdes-relatie met J. dan met mijn vriend.
Dan voel ik me schuldig, tot huilen aan toe.
Maar J. en ik hebben elkaar gefriendzoned voor ‘t leven en daar bewust voor gekozen.
En dan toch blijven afvragen hoe het zou zijn.. en dan ook echt ontzettend verdrietig daarbij worden.

Mijn tips: Je hoeft niet altijd een liefdesrelatie te beginnen met je soulmate, ik ben dus vrienden met mijn soulmate.
Maar inderdaad, ook dat is niet makkelijk. Zoals vrienden ruzie kunnen krijgen, kunnen soulmate vrienden dat ook heel goed. Probeer met elkaar te praten, duidelijk te communiceren. Het liefst face to face omdat je dan precies van elkaar weet waar je aan toe bent.

Reactie
Ik wil graag reageren op jouw prachtige verhaal! Het is zo enorm herkenbaar. Mijn tz en ik ontmoetten elkaar toen ik 15 was en hij was net 12. Ook heel jong dus. En van meet af aan konden ook wij perfect met elkaar door één deur. We delen dezelfde humor,zien om ons heen dezelfde dingen, en hij komt vaak met een onderwerp waarover ik net die week heb nagedacht of heb gezien ergens. Inmiddels zijn we beiden in de dertig en ik ben getrouwd met een andere man, die wel een soulmate van me is, maar dat is wat anders dan een tweelingziel. Niet minder maar anders. Mijn mijn tz ben ik vrienden, en ik herken wat je zegt over het je afvragen en verdriet voelen over de vraag hoe het zou zijn met hem. Mijn tz is vrijgezel met veel losse vriendinnen en ergens weet ik dat hij zich nooit aan iemand anders zal binden omdat hij op mij wacht. Dat is een diep weten vanbinnen. Hij heeft een keer gezegd dat hij in ons volgend leven met mij wil zijn….mijn hart smolt. Ook heeft hij laatst aangegeven dat hij ook weet dat wij tz zijn, maar dat het nu niet kan en dat hij niet tussen mij en mijn man wil komen. En dat is nou net wat een tz een tz maakt; die wil alleen het beste voor je uit onvoorwaardelijke liefde. Ik voel me zo dankbaar dat ik deze band mag hebben, dat mij dit overkomt. En dat er hier mensen zijn die het begrijpen. Liefs
(Onbekend)

Toevoeging door schrijfster verhaal
Ik wil graag iets toevoegen aan mijn verhaal. Inmiddels ben ik nu een paar maanden verder en in die tijd is er héél veel veranderd. Mijn inmiddelse ex was nogal agressief.. hij maakte spullen in huis kapot, schreeuwde, bedreigde en duwde zelfs. Dit is heel lang doorgegaan en ondanks alles ben ik hem trouw gebleven, totdat het zo erg uit de hand liep dat ik mezelf noodgedwongen zag hem te verlaten. Huilend heb ik mijn tz opgebeld en die begreep meteen al dat er iets mis was natuurlijk.

Die dagen daarop heb ik veel tijd doorgebracht met J. en heel veel gelachen als vanouds. Ik heb met hem gepraat over mijn ex en hij begreep alles en wilde me steunen. Uiteindelijk heb ik hem gezoend, en sinds eind februari zijn we eigenlijk ‘samen’ voor zover we dat altijd al niet waren.

Wat blijkt? In die periode dat we elkaar niet spraken vanwege die ruzie luisterden we allebei naar hetzelfde nummer, hetzelfde liedje. Florence and the machine – Spectrum. We dachten allebei aan elkaar bij dat nummer zónder dat we dat van elkaar wisten en contact hadden. Het nummer was voor mij zelfs zó belangrijk dat mocht ik ooit doodgaan, het gespeeld wilde hebben op mijn crematie voor J. Bij dat verhaal was J. uit stomheid geslagen, ook hij had, in diezelfde periode dat nummer in zijn testament gezet als nalatenschap.. voor mij. Vaak kunnen we het nog steeds niet bevatten hoe heftig eng maar ongelooflijk dat is.

We zijn nu dan ook een ‘stel’ al ging het begin niet soepel. Ik kon niet zomaar van mijn ex naar J. lopen en heb het dus heel geleidelijk gedaan. We hebben veel of eigenlijk alleen maar positieve reacties vanuit onze omgeving gekregen. ‘Uit de friendzone’ etc. Mensen met een diepere kijk zeiden wel: ‘Zien jullie wel, jullie zijn voorbestemd voor elkaar’. We hebben allebei nu een diep wetend gevoel dat dit nu ook ons emeenschappelijke doel is, een stel zijn. Maar ik had nog leerpunten die ik eerst geleerd moest hebben omdat aan te kunnen.
In die tussentijd bleven we vrienden en wachtte J. op mij. Nu ben ik gelukkig met hem en hij met mij. De liefde is er, niet meer en niet minder. Het is er vanaf die eerste blik al geweest. We kennen elkaar in September 9 jaar en weten niet beter. Ik verheug me op de toekomst met hem, maar vind het ook heel zenuwslopend aan de andere kant. Dit is anders dan bij mijn exen, als het grote ‘loslaten’ dan toch komt weet ik niet zeker of ik dat aankan. Het is een angst die toch wel blijft.. voor nu zijn we in ieder geval zielsgelukkig met elkaar! Deze week laat ik een tattoo zetten voor alles wat ik heb meegemaakt aan foute exen. (5 kleine vogeltjes) Dat J. mij nu laat zien dat ik echt een waardevol persoon ben en dat ook verdien..

(Onbekend)

Bookmark