lana
Nooit geweten dat het bestond, nooit gerealiseerd althans… Totdat ik een week of 2 geleden met een collegaatje zat te praten over haar grote liefde, over wat hij allemaal nog te verwerken had en over dat ze op hem zou wachten… Hun liefde voelden ze beiden tot het diepst in hun vezels… Ze zei dat niemand in haar vriendenkring haar begreep… Maar ik voelde iets… Ik begreep het volkomen… Ze zei dat ik maar eens moest gaan googlen op “tweelingzielen”…
Eigenlijk was ik dat alweer vergeten, totdat ze me de link stuurde… Ik ging kijken en wist het, ik voelde het… Of we tweelingzielen zijn weet ik niet, maar dat het om zielsliefde gaat, daar twijfel ik geen moment aan… Op dit moment ben ik verder dan hij… Hij heeft er (denk ik) nog geen flauw idee van dat dit bestaat… Tenminste van dat er überhaupt een beschrijving is van wat wij voelen…
We leerden elkaar een jaar of 13 geleden kennen, via een chatbox. We hadden direct een klik. In een stoutmoedige bui hebben we afgesproken om elkaar te ontmoeten. Ik samen met een vriendin, jij samen met een vriend, want om elkaar alleen te treffen was veel te spannend… We zagen elkaar, je vroeg me of ik het was en ik zei “nee”… Maar toch gingen we later naar jullie toe en zei ik dat ik het toch wel was… Het eerste contact verliep wat stroef… Toch bleven we elkaar opzoeken op de chat en nog weer later hebben we toch weer eens afgesproken… Vanaf dat moment was er geen houden meer aan… Urenlange gesprekken hebben we gevoerd, samen in de kroeg, allebei eigenlijk niet in staat om te stoppen, elke keer weer tot aan sluitingstijd… Hij daarna steeds weer wachtend tot de nachtbus, of zelfs de volgende… We konden geen afscheid van elkaar nemen… In onze gesprekken bleken we zoveel overeenkomsten te hebben, maar toch ook weer niet… Toch hebben we op een gegeven moment besloten dat we “soulmates” waren…
We hadden een hele diepe, diepe vriendschap, zulke diepgaande gesprekken had ik nog nooit met iemand gevoerd… Ik was verliefd, heel erg verliefd… Ik heb het nooit durven toegeven toen… Ik zat in een relatie, die eigenlijk al aflopend was, hij had ook een relatie… We hebben zoveel uren met elkaar doorgebracht, zoveel met elkaar gedeeld, onbeschrijvelijk… Niet onder woorden te brengen… Diepgaand, intens…
Omdat we allebei in een relatie zaten, mijn relatie weliswaar aflopend, hebben we nooit echt naar elkaar toegegeven wat we voor elkaar voelden… We hebben ook nooit echt in onze eigen relatie verteld wat er tussen ons speelde… Mijn toenmalige partner was eigenlijk wel al bezig met “afscheid nemen” van mij en wilde eigenlijk alleen maar dat ik gelukkig zou zijn… Misschien wel met hem… Maar ja, ik was nog angstvallig aan het vasthouden aan dat wat ik had…
De obstakels die we toen zijn tegengekomen, waren onze relaties… Als we daar niet in hadden gezeten, dan weet ik niet hoe het gelopen zou zijn tussen ons op dat moment…
Op dat moment, al die jaren geleden, wisten we niet goed wat we van elkaar wilden… Ik was echt wel verliefd, maar durfde dat voor mezelf nog niet eens toe te geven… Wat hij voelde, heeft hij me nooit verteld toen… Wel was het duidelijk dat er iets was tussen ons wat heel diep ging…
En toen was er opeens een moment dat we geen contact meer met elkaar hadden… Wat de reden is, weten we eigenlijk allebei niet meer… Opeens was het er gewoon niet meer… Ik kreeg een nieuwe relatie en hij paste niet meer in dat plaatje of zo… Ik weet het niet…
Tot ongeveer een half jaar geleden… Ineens kregen we weer contact, eerst via Linkedin, daarna via facebook… En wat ikzelf, maar ook hij niet voor mogelijk had gehouden, gebeurd… We raakten weer met elkaar aan de praat, onze gesprekken leken gewoon verder te gaan waar we een jaar of 13 geleden waren gestopt… Alsof er nooit enige tijd tussen had gezeten… En weer voelden we het allebei… Nu zijn we ook zo ver dat we aan elkaar durven toe te geven dat we héél diep bij elkaar zitten… Maar ook dat we gewoon niet weten wat we daar mee aan moeten… We willen elkaar allebei heel graag weer ontmoeten, niet alleen via de chat, maar gewoon in “real life”… Maar we durven niet, we weten niet wat dat voor consequenties gaat hebben… We zitten allebei in een relatie, ik met kinderen, hij zonder, maar wel allebei al geruime tijd… Mijn partner “weet” van niets, zijn partner weet wel iets… Wat ze precies weet, weet ik niet… We hadden een datum geprikt om elkaar te ontmoeten en op het allerlaatste moment heeft hij het afgezegd, omdat hij alles had verteld… Ik weet nog niet wat “alles” is…
Het is op dit moment niet bevredigend voor mij… Ik weet nog niet welke plaats hij in mijn leven kan hebben, op welke plaats ik hem in mijn leven wil hebben, ik weet van hem ook niet wat hij wil…
Het allermooiste en meest bijzondere wat er tussen ons is gebeurd, is eigenlijk dat we een half jaar geleden gewoon weer verder konden gaan waar we waren gebleven… Het was zoiets ongelofelijks, zoiets onbeschrijfelijks om te voelen… Het besef, het gevoel dat er tussen twee mensen kan bestaan, ondanks dat ze normaal gesproken wel behoorlijk met beide benen in de realiteit staan… Het voelen dat zoiets kan bestaan tussen twee mensen… Zo ongelofelijk bijzonder… Zo intens…
We hebben in het begin, al die jaren terug, één keer samen het bed gedeeld… Niet eens met de bedoeling dat… Maar het was onvermijdelijk… Omdat het zo ontzettend lang geleden is, kan ik me de details echt niet meer herinneren… En dat is ook wat ik tegen hem zei: gevoelens zijn de mooiste herinneringen voor mij…
Als ik mijn zielsliefde-liefdesgevoel zou moeten omschrijven, is dat eigenlijk niet in woorden uit te drukken… Ik kan het alleen maar voelen… Ik voel hem, ik voel zijn “aanwezigheid” tot in het diepst van mijn ziel, tot in het diepst van m’n hart, tot in het diepste puntje van m’n lichaam… Vooral m’n armen laten me vaak beseffen: hé….
Het is onbeschrijfelijk hoe dit voelt…
Ik ben aan het wachten… Waarop ik wacht weet ik eigenlijk niet eens… Hij heeft mij gezegd: laat het initiatief maar even aan mij… En dat laat ik het nu ook…
Ik heb er nog nooit een enkele seconde aan getwijfeld dat ik alles op het spel zou zetten voor een ander dan mijn partner en mijn kinderen… Ik durf het niet eens te denken… Maar hij…
Ik kan niet beschrijven hoe dit voelt…