S.

Het begon drie jaar geleden, bij de eerste ontmoeting was er al een klik. Hij getrouwd, drie kinderen, ik een dochter en een relatie. Vorig jaar rond Kerst zijn voor het eerst de gevoelens uitgesproken. Vol van liefde en verliefdheid, we zeiden allebei; ik herken jou. We hebben een paar keer gezoend, verder is het niet gekomen. We zijn collega’s en die begonnen iets te merken. Na een maand heeft hij aangegeven dat we niet meer konden sms’en en wat afstand moesten nemen.

Mijn relatie was inmiddels over, hij is nog steeds getrouwd. Maanden deden we zakelijk op de werkvloer. Ik werd verscheurd van binnen en nog steeds. Hij liet weinig merken. Inmiddels heb ik iemand ontmoet, maar ik blijf dat eeuwige verdriet voelen. Ik probeer te accepteren dat ik het gevoel van onvoorwaardelijke liefde en herkenning niet bij een ander zal vinden.
Maar nog steeds heb ik verdriet. Hij daarentegen lijkt er veel beter mee om te kunnen gaan. Hij was ook blij voor mij dat ik iemand had ontmoet.
Het contact is nu zakelijk en vriendelijk. We zoeken op de werkvloer beiden andere mensen op.

Ik weet alleen niet of ik dit volhoud. Ondanks de prille leuke nieuwe liefde, blijft mijn hart bij mijn TZ. Ik houd van hem, ik wil niet zonder hem, ik wil bij hem horen. En hij houdt netjes afstand. Ik weet niet meer wat er in zijn hoofd omgaat. Ik zoek een soort van bevestiging of hij het ook nog voelt.

Moet ik met hem hierover praten? Moet ik het nog een keer opengooien? Of kiezen voor de collegiale manier en een rol blijven spelen?
Ik word verscheurd door angst, pijn en verdriet. Een andere baan of overplaatsing heb ik ook al aan gedacht, maar in deze tijden als alleenstaande moeder een groot risico. En ik geloof dat het dan niet weggaat, hoewel hij dan wel uit mijn zicht is. We zien elkaar nu elke dag.

HELP, wat moet ik doen? Hoe kan ik de situatie draaglijk maken?