Onbekend

Dit voorjaar gaf een nieuwecollega me prikkels die ik niet kon weerstaan en werd smoorverliefd, als hij wat tegen me zei werd ik bijna uit mijn schoenen geblazen, alhoewel ik dacht dat ik gelukkig getrouwd was. hij wist niet dat ik een man had, toen hij dit hoorde werd hij boos en negeerde me, ik zag hem nergens meer, terwijl we in dezelfde zaal werken. Ik ging bijna dood van schaamte, schuld, verdriet en kon nietmeer slapen. Later hebben we geprobeerd om als colleg’s in vriendschap verder te gaan maar het werd trekken en duwen. Soms antwoorde hij met precies hetzelfde woord als ik, zelfde toon, dezelfde stem bijna (hij lijkt ook een beetje op mij, hetzelfde haar, dezelfde gestalte, zachtaardig ,zoals ik probeer te zijn), soms liep hij weg als hij me zag aankomen, één keer viel ik bijna flauw toen hij goede morgen zei en in mijn ogen keek, ik kreeg energie vanuit mijn onderbuik, alsof ik een glas bier was dat overschuimde, als ik hem zag of bijvoorbeeld elke dag om 16u!. Ik ben gaan opzoeken op google en had nog nooit gehoord van zielsverwanten. Vorige week vroeg ik hem of hij er al van gehoord had. Hij antwoordde dat ik mijn zielsverwant al gevonden had want dat ik getrouwd was en dat ik niets meer voor hem ben dan een collega. Hiermee heb ik alles verpest. Was het nu alleen maar een obsessief verlangen van mij, een illusie, de onzekerheid blijft, de pijn vermeerderd.