Andurash
Ik kwam Haar tegen op een datingsite kort na mijn 60e verjaardag. Herkende haar meteen van de foto – dit is degene op wie ik altijd heb gewacht.
Gelukkig kwam er een reactie – ze was al aan het daten helaas… maar ze had gelukkig een goede reden bedacht om me toch te zien.
Kort daarna kwam ik bij haar thuis, en had vanaf het eerste moment de ervaring dat ik thuis was. Alles klopte, wat nooit zo is bij een date. Zag ook haar stijgende verbazing ontstaan, zag haar veranderen. Zocht vertwijfeld in mijn hoofd naar aanwijzingen dat ik verder zou moeten. Die waren er niet.
We lijken ook nog erg op elkaar, konden wel broer en zus zijn. Ook klopte de astrologie zo bleek later.
Tekens? Ik werd ermee overspoeld. Toen ik voor de 2e ontmoeting naar haar toe reed, stonden alle stoplichten ruim op groen. En dat zijn er niet zo’n beetje.
Hoorde een paar weken later wat het voor haar betekend had, alsof ze net als ik haar dubbel had ontmoet. Dat was het enige moment dat we echt contact hebben gehad over wat we samen hebben. Werd uitgezwaaid of ik ging emigreren…
Dit was zo groot dat het nog even niet te bevatten was voor me. Maar eromheen kon ik niet, zoveel was duidelijk.
De volgende dag stuurde ze me een bericht dat ze afstand wilde. Waarom, dat zei ze niet en ik wist dat ik er niet naar mocht vragen, dat het gesprek op dat moment was afgelopen. Niet het contact, we zien elkaar nog wel in een project. In een onderwerp dat we allebei intensief beleven. Nu heeft ze een relatie met haar vriend.
Als ik bij haar ben, of aan de telefoon heb, zit ik in een totale overgave. Ik val om. Niet dat je daar aan de buitenkant wat van ziet… al ziet zij het misschien wel. Met haar gebeurt hetzelfde, denk ik, als ik naar haar kijk. Maar ik weet niet of ze zich dat realiseert.
De wereld verdwijnt, er is nog maar 1 ding voor mij, Wij. Zeg alles automatisch, en hoef nergens over na te denken. Eigenlijk zijn wij dan samen de wereld geworden.
Maar er kwam een periode van verschrikkelijk afwijzende signalen (nee dit meent ze niet), en roekeloos open zetten van deuren (ik geloof niet dat ze echt wil wat ze nu suggereert). Waar ik behoedzaam tussendoor moest zien te komen.
Ik kwam in een totale reboot terecht. Alle belangrijke beslissingen die ik in mijn leven heb genomen, vielen ineens op hun plek, wijzen naar deze ontmoeting. En wat ik heb geschreven, geschilderd…
Er veranderde ook veel in mijn beleving. Ben gevoelig en telepathisch, maar daar kwam opeens een dimensie bij. Kwam ook met emoties te zitten die voor mij niet te hanteren waren. Begon ook fysiek te veranderen, mijn lichaam leek niet meer van mij. Begon zelfs voor mijn gezondheid te vrezen.
Zoals gezegd, ik kon er niet omheen. En ben hulp gaan zoeken. En dan is daar het bizarre van vorige levens, dat je wel een idee kan hebben maar dat de werkelijkheid niet te verzinnen is.
Ons verleden heeft ons uit onze liefdesrelatie gerukt, daar konden we geen van beiden iets aan doen, en sindsdien zitten we met een blokkade. Zijn daar nooit overheen gekomen. Liefdesrelaties werken niet meer. We zullen dat eerst met elkaar moeten oplossen.
Weet nu waarom mijn liefdesrelaties geen succes waren. Nu ik dat weet, weet ik dat ik niet meer naar een ander hoef te zoeken. Het zou geen enkele zin hebben.
Dat geeft rust, maar tegelijk is er het verdriet dat we nu niet samen verder kunnen. Naast de onuitsprekelijke vreugdevolle ervaring dat er nog iemand is precies als ik, die voelt en denkt als ik, die me in alles herkent, me altijd voor is, mijn wereld en mijn lot uitmaakt.
Dit is groter dan een liefdesrelatie alleen. Maar dat is er wel een deel van, vooral omdat we daar samen een probleem mee hebben.
Het leven bestaat voor mijn gevoel nog slechts uit periodes die ik moet zien door te komen tot we elkaar weer zien. Ik denk altijd aan haar. Dag en nacht. Als aan mijn kinderen, toen ze nog klein waren, maar dan intensiever.
Ik voel haar dagelijks in mijn hart. En probeer me geen zorgen te maken over haar.
Maar kan niet anders dan haar gevoelens en haar beslissing respecteren. Wat ik haar later ook heb gezegd. Kan alleen maar in mijn eigen liefde blijven staan. Alle angsten die nu opkomen loslaten, elk scenario het raam uit gooien. Het leven schrijft tenslotte zijn eigen scenario, zoals nu is gebleken. En ik kan het nu alleen nog maar leven alsof het elke dag opnieuw begint.
Mooier kan ik het niet zeggen. Er is iemand die dat wel kon. Ik citeer zijn gedicht hieronder:
I carry your heart with me
I carry your heart with me
(I carry it in my heart)
I am never without it
(anywhere I go you go, my dear; and whatever is done
by only me is your doing, my darling)
I fear no fate
(for you are my fate, my sweet)
I want no world
(for beautiful you are my world, my true)
and it’s you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you
here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;
which grows higher than the soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that’s keeping the stars apart
I carry your heart
(I carry it in my heart)
(E.E. Cummings)