H.
Ik heb mijn zielsliefde vijftien jaar geleden ontmoet. Ik was toen 19. Hij zat bij mijn man (toen nog vriend) op school en ze waren vrienden. Op een dag ging ik mijn man ophalen van het station en ze waren samen. Ik stond in een hal en mijn man kwam naar me toe. Mijn zielsliefde, ik noem hem Richard, liep me voorbij en keek me aan. Ik weet niet of hij op dat moment hetzelfde voelde als ik, maar alles vervaagde om me heen en het leek alsof wij de enige twee mensen op de wereld waren.
Ik voelde een soort draaikolk in me ontstaan, ik kon alleen maar naar hem kijken verder was mijn lichaam compleet verstijfd. Ik bewoog niet, ademde niet, dacht niets. Alleen hij was er. Later is dit nog vaak gebeurd als wij met elkaar praatten. Alles om je heen vervaagt. Je gaat volledig in elkaar op, je stijgt overal bovenuit.
Natuurlijk was onze liefde onmogelijk. Ik had een fijne relatie met mijn vriend van wie ik enorm veel hield, we zijn later ook getrouwd. Hij was zijn vriend, we konden en mochten nergens aan toegeven. We hebben een nacht samen gehad, en dat was fijn maar ook weer niet. Het was verkeerd en verboden en verdrietig en we wisten allebei dat dit de enige keer zou zijn. Toch heb ik er nooit spijt van gehad. Ik koester deze nacht. Ik heb het overigens aan mijn man verteld en natuurlijk was hij er niet blij mee, maar in dit geval begreep hij het.
Ik denk dat mijn man niet kan begrijpen hoe diep mijn zielsliefde gaat en ik denk dat hij dat ook niet hoeft. Het zal voor ons huwelijk nooit een echte bedreiging zijn, wij weten allebei dat ik hem trouw blijf en altijd bij hem zal blijven. Dit is voor mijn man genoeg.
Richard en ik hebben nooit een liefdesrelatie met elkaar gewild. Ook niet als ik geen relatie had gehad. Wij zijn als persoon te verschillend en dat zou een veel te explosieve situatie opleveren.
Richard heeft alle contact met mij verbroken. Ik weet niet precies waarom. Misschien kwam ik te dichtbij, misschien vindt hij het te moeilijk. Te ingewikkeld. Ik heb hem al veertien jaar niet gezien. Ja, in mijn dromen zie ik hem. Wat een heerlijke dromen zijn dit. En hoe hard de klap als je weer wakker wordt. Dit is NIET zoals ik het wil. Ik voel dat dit NIET goed is. Ik wil hem in mijn leven, al is het maar sporadisch via de mail ofzo. Ik loop al veertien jaar rond met een gebroken hart en het doet me zo enorm veel pijn. Ik verlang zo enorm naar hem, naar dat haast bovenaardse contact dat wij met elkaar hadden. Maar hij wil niet.
Mijn zielsliefde heeft gevoelens in mij wakker gemaakt waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Heel heftige hartstochtelijke gevoelens, maar op een diep emotioneel niveau. Deze gevoelens heb ik van hem gekregen en daardoor is mijn huwelijk met mijn man ook veranderd. Beter geworden, intenser, sensueler.
Ooit zat ik met Richard te praten en alles vervaagde rond ons. Mensen zaten om ons heen te praten en te lachen maar wij hoorden alleen elkaar. Het leek wel alsof we overal bovenuit stegen en daar, waar het stil was, konden we met elkaar communiceren. Erg vreemd, niets wat ik ooit eerder had meegemaakt. het leek wel een droom. Hoe bijzonder!
Wij hebben dus een nacht samen gehad maar dat was eigenlijk technisch niet eens zo heel bijzonder. Misschien heeft dat wel veel stuk gemaakt tussen ons, ik weet het niet. Het was wel fijn om zo dichtbij hem te zijn. Alleen overheerste ook het gevoel dat we mijn vriend pijn deden. Ik denk dat dat ons tegenhield.
Mijn man is de liefde van mijn leven. Van dit leven, mijn aardse liefde. Hij is de enige met wie ik getrouwd wil zijn, met wie ik onze kinderen wil opvoeden. ik houd enorm veel van hem. Voor Richard heb ik bijna een bovenaardse liefde, op een ander niveau. We zullen nooit een liefdesrelatie hebben maar wat wij voor elkaar voelen is zo groot, dat ontstijgt leven en dood.
Dat Richard alle contact verbroken heeft maakt mij kapot, ik kan het niet begrijpen en ik voel daardoor altijd pijn.
Ik heb mijn man en dat is voor mij in dit leven meer dan genoeg. Zielsliefde wil ik nu en voor altijd alleen met Richard.