Onbekend
Het was voor mij net of de bliksem insloeg, herkenning, een stroom van energie die door me joeg … Het was … onbeschrijflijk wat het met me deed. Ik voelde me zo nauw verbonden met hem, en het voelde … als thuiskomen. Van in het begin voelde ik een pure en onvoorwaardelijke liefde voor hem. Het was meer dan verliefdheid, het was ondoorgrondelijk, iets dat ik nooit in m’n leven gekend heb. Hij is bijna 53, ik ben 44.
Ik heb al die tijd, ondertussen bijna een jaar, enkel contact op afstand gehad met hem. Heb hem éénmaal ontmoet. Even gebabbeld met mekaar, mekaar aangekeken. We waren allebei zenuwachtig, onze eerste (en laatste) ontmoeting. Ook aan telefoon waren we zenuwachtig, het was net alsof we pubers waren die voor het eerst een liefje hebben. Maar ondertussen is er zoveel gebeurd … ik heb hem voor de zoveelste keer verwijderd, hij heeft me geblokkeerd.
Ik had … en heb nog steeds … geen relatie toen ik hem leerde kennen. Ik was toen een klein jaartje vrijgezel en kwam uit een relatie van 12 jaar.
Hij is getrouwd. Hij wou eerst met alles breken, alles opgeven om voor mij te kiezen, maar heeft uiteindelijk alles afgeblazen omdat hij met een te groot schuldgevoel zit naar z’n vrouw toe. Hij kan en wil haar geen pijn doen. Zij heeft dit ondertussen ontdekt, en hij heeft hierdoor heel zware problemen met haar gehad. Hij heeft mij dit kwalijk genomen, en heeft me onrechtstreeks verweten en pijn gedaan. Daarom heb ik hem dan ook volledig losgelaten, omdat het me teveel pijn deed. Ik heb het hem echter nooit kwalijk genomen dat hij voor z’n vrouw koos, al die maanden ben ik bevriend met hem gebleven, omdat ik hem nodig, omdat hij mij nodig had. Tot juli ging dat vrij vlot – behalve dat ik met mijn gevoelens soms geen raad wist en hem een aantal keren verwijderd had op mijn profiel, hij begreep dat en trachtte me hier telkens bij te helpen – maar dan kreeg hij die zware ruzie met zijn vrouw die hem betrapt had. Ik had hem toen juist een lange mail gestuurd om hem uit te leggen dat ik het zo moeilijk had en het niet verwerkt kreeg. Hij kon hier nachtenlang niet van slapen … zijn vrouw heeft dit opgemerkt en betrapte hem ook toen hij constant met mij bezig was op internet. Hij lichtte me niet in over de oorzaak van die ruzie (ben ik pas later te weten gekomen). In plaats daarvan begon hij me heel rot te behandelen, te verwijten, … Tot ik hem er over aansprak, en hij alles uitlegde. Ik heb me ervoor verontschuldigd en voelde echt pijn voor hem. Het sneed door mijn ziel dat hij dit heeft moeten meemaken door mij. En dat zei ik hem ook. Ik hoopte dat we terug op een normale manier met elkaar contact konden hebben, maar het werd echter nog erger. Tot ik hem van het ene moment op het andere simpelweg verwijderde en ik hem een hatelijk bericht heb gestuurd. Daarna heeft hij me geblokkeerd.
Het doet me echter heel veel pijn, ik mis hem verschrikkelijk, maar ik weet ook dat ik hierdoor de kans krijg om verder te groeien, om mijn ontwikkeling verder te zetten en aan mezelf te werken. Ik hoop echt van harte dat hij dat ook doet. Ik wil hem pas terug in mijn leven als hij met zichzelf in het reine is gekomen, want ik weet dat hij zich heel slecht in zijn vel voelt. Dat hij met een masker door het leven loopt en niet de persoon is die hij echt graag zou willen zijn. Hij gaat gebukt onder tradities en waarden en wil of durft daar niet omheen. Hij ziet blijkbaar niet in dat hij zichzelf naar beneden haalt en altijd maar door anderen geleefd wordt in plaats van zelf gelukkig te kunnen zijn. En daarom waarschijnlijk heeft hij al die frustraties op mij uitgewerkt.
Hij verlangt er net als ik naar een liefdesrelatie, maar wil er niet aan toegeven uit schuldgevoel … Echter, ik weet ook niet goed of ik het wel wil. Ik weet alleen dat ik van hem hou, en dat dit eeuwige liefde is. Ik denk eigenlijk niet aan een relatie met hem.
Tja … volledige afstand … Is niet echt bevredigend, maar het leert me mezelf beter te leren kennen en te groeien, te werken aan mijn transformatie proces. Voor hem ? Ik denk, en ik voel aan dat hij het hier ook moeilijk mee heeft. Maar … hij wil rust en is de ruzie met z’n vrouw beu.
Wat me vooral bijgebleven is in ons samenzijn is het samenhorigheidsgevoel, het verlangen naar elkaar, weten dat we echt bij elkaar horen en elkaar nodig hebben. Ik voel heel sterk dat we elkaars spiegel zijn, dat we elkaar aanvullen. We hebben allebei in elkaar wat we in ons leven gemist hebben. Hij heeft me doen lachen en stralen, door hem heb ik mezelf teruggevonden. Hij heeft zo’n sterk gevoel voor humor en we deden op den duur niets anders dan heerlijk lachen met elkaars moppen en gekke spreuken … Ik vond bij hem ook rust en stabiliteit, in mij vond hij ongetwijfeld mijn jeugdigheid en doorzettingsvermogen, mijn zin en wil om te groeien, om iets te bereiken in het leven, mijn strijdlustigheid … Ik ben door hem ontzettend veranderd, mijn leven ging als een rollercoaster, het was net of ik in een film terecht was gekomen, alles ging als een sneltrein, maar toch zo mooi ! Ook al bracht het veel pijnlijke momenten met zich mee, en werd ik er soms echt fysisch ziek van, ik ben zo blij dat ik het heb mogen ervaren. Want het is een heerlijk gevoel, en trouwens een gevoel dat voor eeuwig in mij zal blijven zitten, het zal nooit weggaan. Ook al zie ik hem niet meer.
Het meest bijzondere voor mij is zoals ik al beschreven heb : de pure en voorwaardelijke liefde, het intense gevoel en het feit dat hij mij en ik hem zo enorm veranderd hebben.
Ik heb nooit echt fysisch contact gehad met hem, maar toch voelde ik het verlangen naar hem, en had ik sexuele dagdromen met hem. In mijn dromen leek het alsof we in het echt de liefde aan het bedrijven waren, en voelde ik een echt orgasme. Het was zo’n heerlijk gevoel, en is net alsof je uit je lichaam treedt, als een soort van ontlading, een natuurelement dat bezit neemt van je lichaam, zo vreemd maar toch ook zo mooi. En ja, die “sex” met hem voelde veel intenser en heviger aan dan de sex die ik in mijn vorige relaties heb gekend, veel puurder en liefdevoller ook.
Ik ging met hem naar bed en stond met hem op. Iedere morgen voelde ik die sexuele verlangens en was het alsof hij naast me lag. ’s Avonds praatte ik met hem.
Nu dat ik zo kwaad op hem ben geweest zijn die sexuele gevoelens, die verlangens wat afgezwakt, maar ik voel ze stilaan terugkomen. Ik zal er vrees ik mee moeten leren leven.
Het is een gevoel dat zo intens is dat je eraan kapot gaat. Een liefde die ik voel tot in de diepste vezels van mijn lijf. Het voelt aan alsof ik hem al jaren ken, alsof we elkaar ooit zijn kwijtgeraakt en eindelijk terug tegengekomen zijn. Een gevoel van nauwe verbondenheid, en toch maakt het ons kapot … Elkaar tegemoet komen, elkaar vreugde schenken, elkaar gelukkig maken, maar toch niet samen kunnen zijn.
Ik heb het de laatste tijd verschrikkelijk moeilijk gehad, wist me geen weg met de pijn en het verlies. Maar toch probeer ik me dan elke keer weer moed in te spreken, dat ik hem nu moet loslaten, en dat ik me op mezelf moet focussen. Dit heeft voorrang op de rest en ook op hem. Hij moet nu zelf een keuze maken en er uit geraken, ik kan dat niet voor hem doen. Ik weet ondertussen dat hij me niet haat, en dat hij me moest blokkeren om er zelf ook uit te raken.
Ik zoek niet meer dezelfde vorm van liefde, ik besef ook maar al te goed dat hij mijn twin is en dat er geen tweede kan bestaan. Ik weet niet of hij dit ook beseft, al denk ik van wel. Hij heeft exact hetzelfde als ik gevoeld, en ging er net als ik ook aan kapot. Ik vind wel iemand waar ik gelukkig mee kan worden, en hoop dat het iemand is waar ik me gewoon goed bij kan voelen. En ja, misschien komt het ooit weer goed tussen mijn twin en mij … We zien wel. Ik wil niet meer hopen voorlopig, of beter niets meer verwachten. Want dat verwachten maakt je juist kapot. Ook besef ik maar al te goed dat ik, door hem constant te confronteren met mijn pijnlijke verwerkingsproces en mijn lange teksten over waar ik mee worstelde, het hem niet makkelijk heb gemaakt. Maar hij heeft het mij al die tijd ook heel moeilijk gemaakt, hij trok me voortdurend aan, maakte me gek, deed me altijd maar naar hem verlangen, waardoor ik de tijd en de kans niet kreeg om het verlies te verwerken.
Mijn tips: Denk niet na als je dit soort liefde ervaart, weet dan gewoon dat het je twin is, twijfel er niet aan. Deel het ook niet met anderen, zelfs niet met je beste vriend(in), want NIEMAND begrijpt dit, zolang ze het zelf niet hebben ervaren, of niet beseffen. Echt waar, NIEMAND, en al zeker niet als je elkaar nooit aangeraakt hebt. Verder wil ik ook nog kwijt dat het goed is om elkaar los te laten, en daarmee bedoel ik definitief loslaten. Met “definitief” bedoel ik niet, dat je elkaar nooit meer mag tegenkomen. Op dit ogenblik is dit zo. De bal ligt nu in zijn kamp. Ik heb hem gewoon verwijderd, maar hij heeft me nu compleet geblokkeerd. Het loslaten is nodig zodat je jezelf de tijd en de rust kan geven om echt te groeien, om jezelf te ontwikkelen. Ik voel aan dat ik dit nu broodnodig heb. En ik hoop echt dat hij dat ook doet. Want hij heeft het ook broodnodig.
En wat ik ook nog wil meegeven : laat de ander je niet neerhalen, geef daar niet aan toe, ik heb het iets te lang laten aanslepen, maar ben blij dat ik nu die knoop heb doorgehakt. We zien wel hoe alles verder verloopt, ik heb er vertrouwen in.