Ikkie
Ik ontmoette hem in mijn studententijd, alweer heel wat jaartjes geleden, en ik had direct het gevoel: ik ken jou heel goed. Dat niet alleen, ik voelde onmiddellijk dat ik erg op hem leek. Het begrip tweelingziel kende ik op dat moment nog niet, maar ik zou het hebben uitgevonden als het niet al bestond. Er was een soort elektrisch veld tussen ons en ik voelde dat hem dat ook opviel.
Ik vond het hartstikke leuk om iemand te ontmoeten die zo erg op me leek. Had ik nooit eerder meegemaakt en het zorgde voor een warme deken van liefdesgevoelens. Ik kreeg een beeld door uit een vorig leven, kon het niet helemaal plaatsen, het was meer de sfeer die ik proefde. Ik kon hieruit opmaken dat hij en ik in dat vorige leven ook al een sterke band hadden, maar dat we elkaar ook wel ‘s teleurgesteld hadden. Hoe dan ook: we hoorden bij elkaar, dat was duidelijk.
Het is nooit tot een liefdesrelatie gekomen. We waren allebei verliefd, maar ik hield de boot een beetje af, omdat ik op dat moment niet lekker in mijn vel zat. Hij heeft dat als een afwijzing opgevat (nooit mijn bedoeling!). Ik dacht: ik kom je binnenkort wel weer tegen en dan komt alles goed, maar hij kreeg toen een relatie met iemand anders. Nooit gedacht dat dat zou gebeuren, ik dacht: hij weet nu ook hoe bijzonder onze band is, hij zal wel niet zo snel iemand vinden waar hij hetzelfde bij voelt. Maar hij nam dus wel genoegen met minder. Daar heb ik veel verdriet van gehad. Ik dacht: ik heb de boot gemist.
Hij is nog steeds met die ander, hoewel ik aanvoel dat die relatie niet goed zit. Kennelijk spelen voor hem zekerheid en het niet alleen kunnen zijn zo’n grote rol dat hij bereid is om met minder genoegen te nemen. Ik voel wel dat hij – als hij het over mocht doen – liever bij mij was uitgekomen. Ach, misschien gebeurt het nog wel in de toekomst.
Ik heb er heel lang last van gehad dat hij en ik niet samen zijn. Wat is het leven waard als het liefste dat je ooit zult krijgen je alweer is afgepakt? dacht ik. Nu kan ik er beter mee omgaan, niet omdat ik mijn uitgangspunt heb gewijzigd 😉 , maar omdat ik weer vertrouw op een goede afloop. Ik weet nu dat het niet mijn fout is dat het destijds misliep. Hij moest nog e.e.a. leren in die andere relatie. Daarom kan ik weer vertrouwen op een scenario dat loopt zoals het altijd al gepland was.
Ik kon mijn gevoel niet verloochenen en ben dus nooit een serieuze relatie met een ander gestart. Oppervlakkig gezien heeft het dus voor een hoop verdriet en eenzaamheid gezorgd, maar ik denk dat ik er hoe dan ook toch wel een stuk geborgenheid in ben blijven vinden, hoe ver weg dat ook leek te zijn. Want een tweelingziel hebben is de grootste erkenning die je maar kan krijgen.
We voelen elkaar aan, ook al zien we elkaar niet. Als hij gestressed is kan ik dat voelen en dan probeer ik hem te helpen op afstand. Soms is deze ‘gave’ ook minder leuk: toen hij zich jaren geleden door mij afgewezen voelde kreeg ik zijn ongenoegen over mij ook allemaal door. Poeh, moeilijk, hoor! Maar nu krijg ik door dat hij weer mijn kant op aan het komen is, dus ik mag niet klagen.
Ik heb nooit concreet het bed met mijn tweelingziel gedeeld, maar in mijn dromen gebeurt dat soms wel. Het belangrijkste verschil met andere sex is dat de emotionele geborgenheid tussen hem en mij alles overheerst en dat lichamelijke ontlading e.d. eigenlijk maar een bijrol speelt, een willekeurige vorm zou ik bijna willen zeggen, bijna misplaatst zelfs, alsof het lichaam oproept ergens naar te gaan streven dat al in alle hevigheid aanwezig is. Alsof de emotionele kant al zo bevredigend is dat je daar lekker lui van wilt genieten, zonder verdere rompslomp.
Mijn tweelingziel heeft lange tijd geprobeerd zijn gevoelens voor mij weg te stoppen. Dat zorgde ervoor dat ik de liefde tussen ons ook minder goed kon voelen. Nu hij zich weer meer openstelt voor mij, voel ik die liefde weer intenser stromen en kan ik me weer herinneren hoe mooi dat gevoel in het begin was. Ik voel dat niets die liefde kan afzwakken, ook niet de teleurstellingen die we elkaar hebben bezorgd de afgelopen jaren. Het gevoel wordt weer even sterk als eerst.
Ik verwacht niet meer dat ik bij een ander iets soortgelijks kan vinden. Ik wil gewoon hem!
k hoop dat mijn tweelingziel zichzelf toe zal staan de bijzondere band met mij te gaan koesteren.
Mijn tips: Anderen die ook zoiets meemaken zou ik op het hart willen drukken: blijft bij je gevoel. Laat je ervaring niet belachelijk maken of afzwakken door je omgeving. Ook veel zogenaamde paragnosten geloven er trouwens niet in! Als je erop vertrouwt dat je gevoel echt is, ook al ben je nu niet bij je tweelingziel, dan scheelt dat toch weer in je verwerkingsproces. Geeft toch een stukje rust en zelfvertrouwen. En weet dat je tweelingziel ook die band voelt, ook al lijkt hij/zij het te ontkennen.