Onbekend
Toen mijn man en ik hier kwamen wonen heb ik hem voor het eerst ontmoet. Hij is mijn buurman en beste vriend geworden. De eerste keer dat ik hem in de ogen keek, voelde ik iets, kan het niet omschrijven. Alsof ik “thuis” kwam. Ik voelde een bepaalde connectie, maar kon die niet thuisbrengen. Ik vond hem niet eens superaantrekkelijk. Ik heb altijd gedacht dat het ontmoeten van hem “zo heeft moeten zijn”.
Ik ontwikkelde een hechte vriendschap met hem. Op feestjes zochten we elkaar altijd op en lachten om dezelfde dingen. We hoefden elkaar maar aan te kijken en we begrepen elkaar. Ik ben samen met het gaan sporten en toen heeft onze vriendschap zich verdiept. Alleen, ik werd verliefd op hem en zo hevig, zoals ik dat nooit eerder gevoeld had. Ook niet bij mijn man. Niet goed! Maar het voelde heerlijk! Alleen het verlangen om hem aan te raken en bij hem te zijn begon echt pijn te doen en ik heb hem verteld dat ik meer voor hem voelde als alleen vriendschap. Hij schrok (hij is ook getrouwd) maar waardeerde mijn eerlijkheid. Hij zei dat hij heel veel om me gaf maar niet van me hield. We hebben op een bepaalde manier afstand genomen. Onze “flirterige”, “uitdagende” manier van elkaar aantrekken en afstoten via sms-jes en grapjes is verdwenen. Maar, de vriendschap is gebleven en is hecht, goed en nog steeds heel bijzonder! Ik hou ook van mijn man en kinderen en wil niets kapot maken. Achteraf ben ik blij dat hij niet van mij houdt. Na heel veel huilbuien en een moeilijke tijd heb ik mijn liefde voor hem een plekje kunnen geven en koester in de momenten die ik met hem deel en de vriendschap die ik met hem heb. Die is voor mij heel bijzonder! Ik weet wel – dat als ik ‘m ooit mocht verliezen – ik daar aan kapot zou gaan. Hij is een belangrijk deel van mijn leven geworden en ik denk elke dag aan hem. Hij loopt als een rode draad door mijn leven.
Onze relatie was alleen een vriendschapsrelatie.
Mijn partner weet hier niets van en ik wil hem dat ook niet vertellen. Hij zou het niet begrijpen en ik wil hem niet kwijt. Ik hou van mijn partner, al is de liefde die ik voor hem voel anders als de liefde die ik voel voor mijn vriend. Mijn vriend weet overigens ook niet dat ik denk dat hij mijn “soulmate” is. Ik heb momenteel geen idee wat hij voor mij voelt, al weet ik heel erg zeker dat hij erg veel om mij geeft en er altijd voor me zal zijn en altijd voor mij klaarstaat als ik ‘m nodig heb.
Een obstakel is dat we allebei getrouwd zijn, met kinderen en hij gaat vol voor zijn gezin. Heel begrijpelijk! Toch heb ik het idee – als ik in zijn ogen kijk – dat hij ook iets bijzonders voelt, maar dat wegstopt. Als we beiden niet getrouwd waren geweest, waren we zeker een liefdesrelatie begonnen.
Een liefdesrelatie is onmogelijk door onze huwelijken en ik hou zielsveel van hem, maar hij niet van mij. Onze relatie is een hechte vriendschapsrelatie en die is voor hem bevredigend (denk ik), maar ik heb momenten dat ik intens naar hem verlang. Die momenten kan ik nu veel beter het hoofd bieden dan 2 jaar geleden. Toen had ik het erg moeilijk met mijn gevoelens voor hem.
Het heeft me doen beseffen dat je megaveel en onvoorwaardelijke liefde voor iemand kun voelen, zonder dat je begrijpt waarom. Ik begrijp bijvoorbeeld helemaal niet waarom niet iedereen verliefd op hem is. Mijn liefde voor hem gaat nooit over, wat ik ook probeer. En het is goed zo… hij is mijn allerbeste vriend en als we bij elkaar zien dat hebben we het samen geweldig en dat is voor mij voldoende.
Een paar keer heeft hij me zomaar vastgepakt. Zomaar zonder aanleiding. Eén keer bij ons thuis en één keer op een feestje. Daarbij werd niets gezegd, maar wat ik op dat moment voelde, was zó bijzonder. De manier waarop hij me vasthield met zijn handen om de mijne en dicht tegen elkaar aan en zijn hoofd tegen de mijne (hij stond achter me). Hele bijzondere momenten van 1 minuutje die ik nooit vergeet!
Helaas heb ik nooit erotiek met hem beleefd en zal ik nooit beleven, maar in mijn fantasie is het bijzonder en fantastisch!
Voor mij is het zielsliefdegevoel: Onvoorwaardelijk, eeuwig, diep en ik zou alles voor hem opgeven en ik zou alles voor hem doen. Ik leef voor hem!
Ik zou niet meer zo’n soort liefde willen zoeken, omdat ik ervan overtuigd ben dat ik deze liefde alleen maar voor hem kan voelen. Want het duurt nu al 10 jaar!
Soms is het zo moeilijk en soms ben ik blij en voel ik me bevoorrecht dat ik mijn zielsliefde als vriend mag hebben…
Mijn tips: Als hij niet hetzelfde voor jou voelt, laat hem dan los. Want proberen zijn liefde voor jou te winnen, heeft geen zin. Als er ooit in dit leven of een ander leven een moment komt, dat hij beseft dat jij de enige echte liefde in zijn leven bent, dan komt het goed. Ook al ben je 80 of 100 jaar! Ik hoop en weet het bijna zeker dat er een moment in ons leven komt (misschien pas als we bejaard zijn), waarop we beseffen dat wij voor elkaar bestemd zijn. Ik koester hem wel als vriend en laat dat nooit los!