Rapunzel
Ik was in een café met mijn vriend waar ik toen pas 4 maanden verkering mee had. We woonden nèt samen. Ik keek over de schouder van mijn vriend en toen zag ik hem staan. Relaxed tegen de muur geleund. Hij lachte naar me en keek me aan met een zachte, lieve blik. Ik voelde een soort stroompje door me heen gaan en een vaag soort herkenning, maar vooral ook verwondering dat zo’n mooie jongen naar mij keek en zo lief naar me lachte. Ik was betoverd door hem, meteen verliefd. Die ogen,…wauw! Vanaf dat moment droomde ik over hem. Elke keer als ik hem ontmoet had waren die dromen heel heftig en intens en de volgende dag liep ik op wolkjes. Tot op de dag van vandaag droom ik regelmatig over hem. Heel heldere dromen en in die dromen ben ik altijd op weg naar hem om voorgoed samen te zijn.
Ik ervoer het allemaal als zeer verwarrend. Ik was verliefd op mijn nieuwe vriendje. Hoe kon ik nou ineens verliefd worden op een ander?? Maar ik wist wel dat ik alleen maar bij M. wilde zijn. Hij blijkbaar ook bij mij, want hij nodigde zichzelf uit toen we een pizzaatje gingen eten. Hij ging tegenover mij zitten en bleef me aankijken. Ik durfde hem niet aan te kijken, bang voor wat ik voelde, bang voor de reactie van mijn vriend als hij iets zou merken. Bang dat als ik hem ook aankeek ik stil zou vallen en niet meer zou weten wat ik moest zeggen. Ik werd verlegen van zijn blik.
Ik heb een soort ‘verboden’ relatie met hem gehad. We zochten elkaar steeds op in de kroeg en als we elkaar zagen leken we wel aan elkaar geplakt, een soort magnetisme. Hij durfde niet te zeggen wat hij voelde en voor mij waren mijn gevoelens taboe. Want hoe kan je nou verliefd zijn op twee mannen tegelijk? Ik durfde er niets mee. Zo hebben we 7 jaar lang om elkaar heen gecirkeld. Ik trouwde met mijn vriend en ik merkte dat hij het daar moeilijk mee had. Maar wat kon ik? Hij gaf niet toe dat hij van me hield c.q verliefd op me was, en ik was bang een blauwtje te lopen en mijn relatie met mijn man op het spel te zetten. Totdat ik in een crisis kwam. Ondertussen was ik getrouwd, had een kind van 3, had een baan. Mijn man had weinig oog voor me en ik voelde niets waard. Een ingedutte, saaie doos. Ik ging stappen met collega’s en ik kwam hem in de stad tegen. Steeds vaker ging ik uit en ik wist van te voren of hij er was. Het klopte ook altijd. Toen kwam het moment dat hij na wat biertjes eindelijk durfde te zeggen dat hij me toch wel al heel lang erg leuk vond. En of ik dat wel wist? Toen kwam alles in een stroomversnelling. Ik vertelde hem dat het wederzijds was en het hek was van de dam. Ik ben niet “vreemd geweest” met hem. Afgezien van heel veel intieme en diepe gesprekken, zeer sterkte erotische spanning waarbij het leek of er letterlijk vonkjes tussen ons oversprongen en heerlijk knuffels, waarbij de wereld wel leek te verdwijnen, is het nooit gekomen. Hij confronteerde mij met mezelf. Hij keek dwars door me heen en zette me aan het denken over de situatie waarin ik me bevond. Hij vertelde me dat hij geen verwachtingen van me had en dat hij “gewoon van me hield”. Hij zei letterlijk; “Ik hou gewoon van je, zoals je bent”. Het was erg moeilijk deze tijd. Ik was loyaal aan mijn man en mijn kind en ik hield ook van mijn man.
Na enige tijd heeft mijn man me geconfronteerd met een mailtje wat hij vond van mij aan hem. Hij vroeg me op de man af of ik wat met M. had. Ik had niets met hem, geen relatie of zo. Alleen een sterkt allesomvattend gevoel dat ik bij hem wilde zijn.
Na een aantal weken hield ik het niet meer uit. De relatie met M. werd steeds dieper en intenser. Ik heb alles opgebiecht aan mijn man en die had er maar weinig begrip voor. We zijn voor een week of twee uit elkaar geweest.
De grootste obstakels zijn geweest; mijn relatie met mijn man Zijn principes; begin nooit iets met een gebonden vrouw. En zijn overtuiging: begin sowieso geen relatie, die eindigen altijd in pijn. Mijn loyaliteit jegens mijn gezin.
Ik wilde wel een liefdesrelatie. Maar zag overal haken en ogen aan. Want als hij voor mij zou kiezen wilde ik dat hij 100% voor mij zou kiezen. Ik voelde dat hij dat moeilijk vond. Hij kende mijn man, die wilde hij geen pijn doen. Ik had een kind, dat vond hij denk ik maar moeilijk. Het lijkt wel of alles te laat gebeurde. Alsof we het station gemist hadden waar we allebei uit moesten stappen. Er was geen weg terug. Hadden we maar eerder gezegd wat we voelden.
We hebben geen fysieke relatie meer. We zien elkaar zelden. Als we elkaar zien voelen we allebei dat magnetisme weer en we proberen dat angstvallig het hoofd te beiden. Hij heeft al een tijdje een relatie en hij is gelukkig. Daar ben ik ontzettend blij mee.
Ik wens hem al het goede op deze wereld, voor mij is hij een engel.
Maar die dromen blijven, ik heb nog steeds het gevoel dat ik verbinding sta met hem.
En soms in moeilijke tijden mis ik hem ontzettend. Alsof mijn hart door mijn keel naar buiten wordt getrokken. Ik kan niet zeggen dat ik deze relatie bevredigend vind. Ik mis hem.
Wat ik er aan gehad heb is dat ik met een scherpe blik naar mezelf heb gekeken en een aantal dingen aan ben gaan pakken. Ik ben weer naar school gegaan. Ik kreeg ontzettend veel eigen waarde van het feit dat hij mij de moeite waard vond. Ik heb weer opnieuw en bewust voor mijn man gekozen. Daarna heeft hij pas een vaste relatie gekregen. Dat geeft een dubbel gevoel. Aan een kant had ik graag diegene willen zijn, maar aan de andere kant weet ik dat de vrouw waar hij nu mee is bij hem past. Ik heb hem meermalen gevraagd of hij gelukkig was met haar, en hij zei ja, ik hou van haar. Ik ben blij dat hij niet alleen is en dat er iemand van hem houdt. Dat verdient hij zo erg.
Het meest bijzondere was dat ik op een avond met een vriendin in de stad was en ik wilde erg graag met hem praten. (Er was eerder een vrij heftig gesprek geweest over het contact verbreken). Ik sms’te hem en hij zei dat het misschien beter was als we elkaar niet zagen. Ik nam daar geen genoegen mee. En zonder dat ik precies wist waar hij was liep ik recht op de kroeg af waar hij was, ik kwam binnen en liep meteen op hem af. Alsof ik geleid werd. Hij was erg verbaasd me te zien .
We hebben ook vaak tegelijkertijd sms’jes verstuurd. Ik dacht aan hem en hij dacht tegelijkertijd aan mij en dan sms’te we elkaar.
Hij wist ook vaak precies wat ik voelde als hij mij aankeek.
De erotiek die ik met hem beleefde was haast elektrisch. Als we dicht bij elkaar stonden en onze armen raakte elkaar net niet, voelde het echt als een soort stroompje door mijn huid, als een soort zindering. Bij hem was alleen elkaar aankijken al zo ontzettend erotisch. We hebben nooit seks gehad en ik heb een echte kus van hem gehad, als afscheid. Wat me ook heel erg opviel is dat hij zo ontzettend lekker rook. Dan heb ik het niet over een luchtje wat hij droeg, maar gewoon zijn eigen geur. Ik werd er haast high van, het gaf me zo’n lekker en warm gevoel. Heb ik daarna alleen nog met mijn pasgeboren dochter gehad.
Ik zou mijn zielsliefde omschrijven als puur, oprecht en recht vanuit mijn ziel. Zonder acht te slaan op onhebbelijkheden. Gewoon puur houden van zijn essentie, van de mens die hij is.
Hem zo onmetelijk en onnoemelijk lief vinden, hem alle geluk van de wereld wensen ook al betekent dat dat ik hem nooit meer zie.
Dat ik nu geen relatie meer met hem heb stemt mij vaak verdrietig. Omdat ik in mijn huidige relatie veel tekort kom. Geen genegenheid, geen geborgenheid, weinig fysiek contact en bij tijd en wijlen ook weinig begrip. Maar ik weet dat ik bij mijn man hoor op een of andere manier, alsof ik het meeste leer als ik bij hem ben en hij het meeste leert als hij bij mij is. Ook met hem had ik namelijk een herkenning en alles voelde zo vertrouwd. Alleen niet zo heftig als bij M.
Ik zoek nu niet weer zo’n liefde. Ik weet dat dit zo bijzonder is en waarschijnlijk maar 1x in je leven voorkomt.
Ik heb ooit na een droom een soort brief aan hem geschreven, daar wil ik wel een stukje uit delen.
Altijd na een droom over jou ben ik de hele dag weer in die sfeer en vallen er steeds gedachten aan jou en herinneringen aan jou bij me binnen. Soms heel irritant, vooral als je bedenkt dat ik er niets meer mee kan. Je bent weg. Je bent helemaal uit mijn leven zonder een sprankje hoop dat je ooit naar me terugkeert.
Ik herinnerde mij een gesprek wat we hadden toen alles bijna op ontploffen stond. We zaten op een bankje naast het plein en jij rookte een sigaret. Op het moment dat je je aansteker terug in je zak stopte, vroeg je mij; “waarom kijk je me eigenlijk nooit aan?” (Nooit gedacht dat dat je opgevallen was…maar jij bent opmerkzaam). Ik antwoordde toen dat ik bang was dat je door me heen zou kijken en zou zien wat ik eigenlijk dacht. Jij zei dat dat natuurlijk onzin was. Ik geloof dat ik mijn excuses aanbood en zei er op zou letten.
Wat ik eigenlijk had moeten zeggen is dat ik bang was voor jouw blik.
Eigenlijk meer voor wat die losmaakte in mij. Het gevoel wat niet te stuiten was. Doodeng als je dat niet mag voelen en het veel heftiger is dan wat je voelt voor degene waarmee je je leven deelt. Het leek op een soort sleutel tot een poort waar ontzettend veel emoties achter schuilen.
Eén doordringende blik en ik was bang dat ik door mijn hoeven zou gaan en dat de poort het zou begeven. Ik had me geen raad geweten M! Ik voelde al zoveel wat ik eigenlijk niet mocht voelen. Ik deed eigenlijk al zoveel wat ik niet mocht doen, namelijk toegeven aan de drang om bij je te zijn, je te kunnen zien, horen en ruiken. Je overweldigde me met jouw aanwezigheid alleen al, een blik van jouw ogen,…het ontmoeten van twee zielsverwanten en bijbehorende emoties, was gewoon teveel. Mijn hele wereld zou ermee ingestort zijn als ik die poort niet op slot had gehouden. Het leek wel als we elkaar te lang aan zouden kijken we een onverbreekbare band zouden smeden, een soort uitwisseling van gevoel, emotie, ervaring en vooral liefde. Ik heb dit nog nooit gevoeld bij iemand en ik denk ook dat ik dit nooit meer zal meemaken. Ben ik dom geweest dat ik niet eerder mijn gevoel uitte? Ben jij dom geweest dat je je niet eerder gezegd hebt dat je van me hield. Jij was bang. Ik was bang. Bang om afgewezen te worden, bang voor de consequenties. Ik woonde net samen, mijn vriend had zijn huis opgezegd en ik was zo loyaal aan hem, ik hield/hou van hem. Het is absoluut het meest verwarrende wat je als persoon kan meemaken, houden van twee mannen, tegelijkertijd. Ik hield van hem met een onmetelijke kracht, haast bovenaards. Ik voelde me werkelijk zweven toen hij me vertelde dat hij van ook van mij hield. Ik voelde me gevleid, de koning te rijk. Het gaf me een validatie van jewelste. IK BEN WEL DE MOEITE WAARD WANT HIJ HOUDT VAN MIJ!!! Iemand die zo bijzonder is die van mij houdt? Ongelofelijk…maar waar. Dus,…ik ben minstens zo bijzonder.
En nu? Nu niets. Geen contact. Geen taal noch teken. Op sterven na dood. Maar het zaadje is geplant in mijn hart en ziel. Eens zal ik je weer ontmoeten, waarschijnlijk niet hier, in dit leven. Maar ik weet zeker dat dat gaat gebeuren. Dan zullen we er samen uit moeten komen.
Ik mis je zo, mijn zielenmaatje. De les die je me leerde is zuur en hard, maar je deed het uit liefde voor mij. Opdat ik zou leren en mezelf zou vervolmaken. En nu moet ik je in dit leven loslaten opdat jij ook je les kan leren. Ik weet dat ze goed voor je is en waarschijnlijk heeft ze zoveel goede karma opgebouwd dat ze jou verdiend. Je bent mijn engel M. Je hebt mij de les geleerd dat je van twee mensen zo intens kan houden. Je hebt me geleerd wat opoffering is. Je hebt me geleerd dat ik wel de moeite waard ben. Je hebt me geleerd wat geduld is. Dat zal ik nodig hebben want ik beloof je, in ons volgende leven ben jij van mij.
Mijn tip: De enige tip die ik heb voor anderen is geniet er van en wees open en eerlijk over wat je voelt.