Onbekend
Het was in het jaar dat ik gedreven leek te worden door mijn intuïtie. Ik maakte onlogische keuzes omdat ik mij niet door mijn ratio maar mijn hart liet leiden. Zo belandde ik op een musicalschool en leerde een vrouw kennen. Zij klikte beter met mijn vriendin maar al pratende kwam ik er achter dat haar man veel interesse had voor dezelfde muziek als ik. Hij ging echter nooit naar live optredens zoals ik. Verder leek hun relatie uitgeblust en was er over en weer weinig begrip voor elkaar. Korte tijd daarna heb ik na overleg met haar, de man meegenomen naar een live optreden van zijn favoriete band. Ik had een verborgen agenda want ik zou ook peilen hoe hij in de relatie stond. Mijn nieuwsgierigheid was beroepsmatig gewekt (Hulpverlening).Ik had een vreemd beeld van de man vanuit de verhalen van de musicalkennis, maar iemand die van deze muziek houdt kan nooit heel vervelend zijn, sprak ik mijzelf moed in. Ik heb de man opgehaald en vanaf dat hij bij me in de auto zat kwam er een heel vertrouwd maar ook opwindend gevoel naar boven. Uiterlijk was het zeker niet de man die mijn aandacht zou trekken. Integendeel, hij zag er zelfs wat saai uit. De avond was fantastisch! we hebben genoten van de muziek en de man bleek heel open, spontaan, gezellig en enthousiast te zijn. Met pijn in mijn hart heb ik hem weer thuis afgezet. Daarna ging het enorm hard…….
Een ding stond als een paal boven water. Ik zou met hem contact houden, hoe dan ook! Ik heb hem gemaild en het volgende weekend zagen we elkaar bij een andere muziekavond. Zijn vrouw pastte op onze kinderen en mijn man en een vriend gingen ook mee. We hebben onze ogen niet van elkaar af kunnen houden. Ik gloeide en straalde en hij ook, hoorde ik later. Bizar! De wereld om ons heen bestond niet meer. Het was thuiskomen. Vertrouwd, pure en onvoorwaardelijke liefde zoals ik deze nog nooit gevoeld had. We hadden echter elk onze eigen relaties. Die van hem was al lang uitgeblust. In mijn huwelijk hadden we een weg gevonden om met elkaars verschillen om te gaan en leefden we als broer en zus. We hadden wel elk 3 kinderen waarvoor we nog volledig wilden gaan…
We hebben elkaar in 2002 ontmoet en zijn in 2003 gaan samenwonen nadat eerst zijn en vervolgens mijn relatie waren beeindigd. In 2008 hebben we het officiëel gemaakt met alle kinderen d.m.v. een geregistreerd partnerschap. Onnodig voor de bevestiging van onze liefde maar wel voor de zakelijke en financiële kanten van onze relatie en kinderen. Hij is mijn alles. Mijn liefde, mijn maatje, mijn beste vriend en vriendin, mijn minnaar, mijn rots in de branding, maar ook mijn spiegel en reflectiepartner. Dankzij hem heb ik in liefde weer kunnen groeien.
Vrijwel direct na onze ontmoeting heb ik mijn man verteld wat er gebeurde en wat ik voor deze man voelde. Ik heb letterlijk gezegd “ik weet niet wat er gebeurt maar bij deze man ben ik thuisgekomen. Ik ben niet verliefd maar het lijkt of ik hem al honderden jaren ken. Ik kan niet in de toekomst kijken maar ik weet wel dat ik altijd met hem verbonden zal blijven”. Ik weet niet of mijn man het begreep maar hij heeft er wel de ruimte voor gegeven en dat is de redding van onze verstandhouding verder geweest. Nu wel gescheiden zijn is er nog steeds genegenheid en gaan we op een normale manier met elkaar om. Er is altijd wederzijds respect gebleven. De vrouw had er minder begrip voor. Zij vond het bedreigend en belachelijk ook al was hun huwelijk al lang ten dode opgeschreven.
Vooral onbegrip van de vrouw van mijn zielsliefde. Tot op de dag van vandaag. Heel pijnlijk voor de kinderen. Die hebben er erg onder geleden en nog steeds. Zij is na een half jaar weer hertrouwd en gescheiden en heeft weer een nieuwe relatie maar blijft wrokkig en gefrustreerd. Wellicht zal haar persoonlijkheidsstructuur (borderline trekken) ook hier aan ten grondslag liggen. We hebben er beide rationeel voor gekozen om zo voorzichtig, rustig en integer met de situatie om te gaan omwille van onze kinderen. Dat voelde wel als in een achtbaan rijden met de handrem er op, maar achteraf gezien is het wel goed geweest. We hebben de tijd kort geleden nog besproken met een van de oudere dochters en dan besef je pas hoe heftig de beginjaren geweest zijn. Zijn kinderen hebben veel eenzijdige informatie gehad van de moeder en zijn behoorlijk gemanipuleerd waardoor zij nu zij volwassen zijn ook zoekende zijn naar het complete verhaal en de ontbrekende puzzelstukjes.
Een achtbaan met de handrem er op. Veel wederzijdse liefde maar er niet aan toe kunnen geven omwille van relaties die afgesloten moesten worden en vooral de kinderen. De zielsband die we hadden was onverbrekelijk, dat was duidelijk. Maar op welke wijze we er vorm aan moesten geven, dat was lastig. We hielden contact via email en spraken (stiekem) met elkaar af wanneer de gelegenheid er was. Hij kwam wel bij mij thuis maar andersom was het op een gegeven moment onmogelijk. Na ruim een half jaar moest “het” gebeuren, voordat ik ging knappen. Ok dat hebben we heel onromantisch maar wel zorgvuldig gepland.
We zijn een officiëel paar en onze relatie is op alle gebieden meer dan bevredigend. Ik kan me ook absoluut geen leven zonder hem voorstellen en ik weet dat hij dat ook heeft. Hij moet nu een paar dagen weg voor zijn werk en daar zien we beide wel tegenop. Het leven is zoveel leuker met hem.
Ik weet nu pas wat liefde is. Het was geen liefde op het eerste gezicht maar wel op de eerste ontmoeting. Hij is een onderdeel van mij en ik van hem. Het geeft me vertrouwen en ik ben thuisgekomen bij mezelf. Ik heb vertrouwen gekregen in de liefde, het leven en de dood. Ik ben me na de ontmoeting met hem pas gaan realiseren dat we eerdere levens met elkaar gedeeld moeten hebben dus er is leven na de dood. Ik had de relatie van mijn ouders als voorbeeld en dacht dat je altijd voor je relatie moest vechten. Ik kan onze kinderen nu meegeven dat dat absoluut niet het geval is. Ik hoef hem weinig uit te leggen maar we houden elkaar wel af en toe een spiegel voor. Daardoor ben ik de afgelopen jaren ook enorm verder ontwikkeld.
Het besef dat je een deel van jezelf gevonden hebt. Hoe de relatie zich ook verder zou kunnen ontwikkelen, ik leefde in het besef dat hij bestaat en dat was een geweldig gevoel. We hebben ook een enorme fysieke aantrekkingskracht waardoor we ook samen de zevende hemel kunnen bereiken.
Ja (zie hierboven). We kijken er beide nog elke avond naar uit om bij elkaar te mogen liggen. We hebben in deze relatie pas echt onze seksualiteit ontdekt. Ik kijk er ook elke dag nog naar uit om hem weer te zien als we werken.
Onvoorwaardelijke, allesomvattende, vertrouwde en intense liefde waarin je alle ruimte, vertrouwen en kracht ervaart om verder te groeien als mens.
Tips: Blijf dicht bij je zelf en vetrouw op je intuitie. Het lijkt soms enorm overweldigend en daardoor ook een beetje eng maar met vertrouwen komt het allemaal goed. Wees eerlijk en open.
Ja. Ik had die behoefte vooral in de beginperiode toen ik totaal overdonderd werd. Ik ben erg aan het zoeken geweest en heb eventjes op een klein forum met lotgenoten gezeten. Ik kon er toen (bijna tien jaar geleden) weinig over vinden. Het lijkt me ook heel leuk om er nu met anderen over van gedachte te wisselen.