Onbekend

Zielsliefde was voor mij een click een onmiddellijke herkenning en een gevoel van meteen houden van, er was licht in onze ogen op slag en dat licht is nooit meer uitgegaan.
als wij elkaar zien is het er weer en als wij elkaar regelmatig zien dan kan ik daar weken op verder.
Mijn twin is artiest en reist de hele wereld rond , heeft veel meegemaakt. Hij is nu ook weer in Amerika voor maanden en daarom hebben we op het moment bijna geen contact , alleen mail, brieven. maar ook omdat dat te moeilijk voor ons is geworden.
we voelen dat er meer is dat we een totaal in elkaar opgaan willen en dat is niet mogelijk
er was wel meteen een click maar niet een behoefte om meteen alles te willen. Die aantrekkingskracht werd pas echt ondoenlijk na vele jaren toen we elkaar herkenden als; hee dat ben ik! stomme verbazing toen we dat beiden beseften en een ongekend elkaar telepathisch aanvoelen en kunnen horen
Soms ging mijn hand ,zonder het te willen zijn eigen leven leiden door gewoon, alsof het zo hoorde al vele jaren, zomaar strelend over zijn arm, dat deed ik echt niet expres, het gebeurde buiten mij om, mijn ziel voelde en mijn lichaam deed, het voelt zo natuurlijk, zoals het altijd zo is geweest, het verbaasde mezelf nog het meest.
we zitten allebei in een relatie en willen de mensen om ons heen geen zeer doen dus schakelen we onze eigen wensen en gevoelens zoveel mogelijk uit.
hoe lang we dat nog volhouden?.
toen ik mijn twin de eerste keer echt zag had ik niet in de gaten hoe bijzonder hij was, hij was vertrouwd en ik weet ook nog een moment van contact waarin ik wist dit is een afspraak die we gemaakt hebben, dit is niet voor nu meteen, het was een passievolle relatie die me de hemel liet voelen nooit zo iets moois meer meegemaakt, voel het nu nog en het is niet te beschrijven zoiets heeft zo’n impact
we raakten elkaar eventjes kwijt en meteen toen we elkaar weer zagen was er weer dat houden van dat diepere, hoe mooi en hartstochtelijk kan je van iemand houden, we konden meteen al weer niet bij mekaar weg blijven en het contact groeide. Kon hem niet meer uit mijn gedachten, hoofd hart krijgen,heb veel gehuild in die tijd zonder dat iemand het wist, dit mocht toch niet gebeuren, was wel vaker verliefd maar dat ging altijd weer over zonder noemenswaardig te zijn, maar dit zat meteen in mijn hele systeem,pas na 5 jaar wist ik dat dit mijn leven voorgoed zou veranderen , ik dacht nog als je je oude leventje wil houden moet je nu weg maar dat ging niet want daar is de liefde veel te diep voor, te zuiver.
we wisselden blikken,mailtjes en brieven uit en wilden eigenlijk alleen maar samen zijn
er ontstond een contact met bovennatuurlijke kracht die mij wees op het feit dat ik moest gaan veranderen, me vertelde dat ik bij hem hoorde, dat het goed was, dat ik geholpen werd, dat ik thuis was bij hem , het voelde ook zo geweldig, ik herkende alles, thuis
iedere keer weer ben ik thuis als ik hem zie, dan ben ik waar ik hoor.
waar ik verdrietig om ben is dat we eigenlijk bij elkaar horen maar niet bij elkaar zijn, alsof je 2 helften uit elkaar gerukt hebt en alle, echt alle rafeltjes voel je. het doet zeer en maar het is ook geweldig. Zo dubbel
heb mijn hele leven gewacht op deze liefde en nu die er is is ie voor een deel zo ver weg en eigenlijk ook nog steeds heel dichtbij.
weet dat wij bij elkaar gaan wonen dat krachten van boven ons helpen, hebben mij al zo vaak laten zien dat ik de goede keuzes heb gemaakt in mijn leven en heb ook nergens spijt van omdat ik diep heel diep van binnen weet dat dit iets is wat ik mag, moet en wil beleven, dat het iets is wat wij moeten gaan doen om elkaar te versterken in krachten die we nog niet begrijpen.
het is een liefde waar je niet meer omheen kan. wij laten ons leiden en weten hoe het wordt maar wanneer? het is nu wel moeilijk maar het vertrouwen in het universum/god is heel groot en de liefde voor elkaar houdt ons op de been,maar ook nog gescheiden en dat is weer tegenstrijdig, ondanks de enorm grote afstand op het moment die er tussen ons is,letterlijk , maar ik weet dat dat maar voor een poosje is en dan zijn we dichterbij ons.
het komt goed dan zijn we voor altijd met en in elkaar, zo voelt dat, in leven en liefde
wat soms wel lastig is als je in tweewerelden leeft, met 1 voet in een nieuwe ruimte en met de andere op de oude aarde, soms moet ik me concentreren om me af te sluiten voor het hogere, die grotere ruimte , omdat dan alles zo enorm hard binnenkomt, wat me wel opvalt dat er steeds meer mensen zijn die die andere wereld ook gaan ervaren,
in mijn leven begint dat een steeds grotere rol te spelen en ook in dat van mijn twin.
wil me ook niet meer teveel bezig houden met energieën die me naar beneden trekken, dat is verlagend, dagelijks hierin leven kan/wil ik niet meer. dat is niet meer te combineren met waarvoor ik nu leef , waarvoor wij hier zijn, twin en ik, ooit samen .
hoopvol kijk ik naar de toekomst.
in stille verwondering en liefde naar alles wat er gebeurt met mij en mijn twin, hoop dat hij gelukkig is op zijn tournee, nog een paar maanden, en dat hij straks weer stralend gelukkig is met mij in ons contact, en eens nooit meer weg hoeft te gaan.