Onbekend
Zeven jaar geleden sprak een collega mij op een dag zomaar aan. Hij was me eerder nooit opgevallen. Na een eerste onschuldig mailtje merkte ik direct dat zijn schrijfstijl en overkomen heel erg leek op die van mij. Dit merkte hij ook. Direct de volgende dag gaven we elkaar per mail aan dat we elkaar niet uit ons hoofd krijgen en dat we dit wel heel raar vonden. Omdat hij om dat moment in een goed huwelijk zat, besloten we om te stoppen met mailen. Maar de dagen daarna werd het al moeilijker om geen contact met elkaar te hebben. Uiteindelijk besloten we met elkaar te gaan lunchen. Onafhankelijk van elkaar hadden we besloten tijdens die lunch aan te geven dat we, gezien zijn situatie, hier niet mee door konden gaan. Het moment dat we aan tafel gingen zitten was het eerste moment dat ik hem voor het eerst echt zag en hem in zijn ogen kon kijken. We zaten nog geen minuut tegenover elkaar of de bliksem sloeg bij ons allebei in.
Het moment dat ik hem in zijn ogen keek was alsof ik getroffen werd door bliksem. Eigenlijk is het een onbeschrijflijk, alles overweldigend gevoel alsof je de lucht in zweeft en niet meer neerdaalt. Hij had hetzelfde. We waren direct sprakeloos en hebben eigenlijk de hele lunch ietwat gechoqueerd tegenover elkaar gezeten. Het gevoel was echt te overweldigend.
Mijn tweelingziel (ja, want dat is hij voor mij) had op het moment van onze ontmoeting een goed huwelijk met twee kinderen. Ik had geen relatie. Vanzelfsprekend wilde ik toen heel graag dat hij ging voor die alles overtreffende liefde, maar hij was erg loyaal naar zijn gezin toe en kon dit niet. Het was een hele zware leerweg voor zowel hem als mij. Ik moest leren dat die zielseenheid op dat moment niet automatisch betekende dat je dan verder met elkaar gaat en hij kwam tot de ontdekking dat een heel groot deel van zichzelf niet tot uitdrukking kwam in zijn huidige relatie. Hij had dit compleet weggedrukt. De kennismaking met mij was het begin van zijn ontdekking naar zichzelf. Toch was het voor ons ontzettend moeilijk om geen contact met elkaar te hebben. De aantrekkingskracht en het verlangen om bij elkaar te zijn was zo immens groot. Immers, als ik bij hem was voelde ik mij zo compleet. We hebben elkaar toch regelmatig opgezocht, wat ongeveer een jaar duurde. Je moet wel beseffen dat wij bij bijna elke ontmoeting lang samen hebben gehuild om het feit dat we niet op dat moment met elkaar verder konden. Het was een hele zware tijd. Uiteindelijk werd het te zwaar en hebben we naar een jaar afstand van elkaar genomen.
Hij heeft zijn partner niet ingelicht over zijn ontmoeting. Begrijpelijk, omdat niet elke partner op een golflengte zit waarbij zielsliefde (direct) wordt begrepen. Dan heeft het weinig zin om dit te melden, zeker omdat die persoon er dan niets mee kan. Ben je in een dergelijke situatie, dan is het het zinvolst mijns inziens dat je er eerst zelf uitkomt en uitzoekt wat je wilt en dit daarna uitlegt aan je partner. Ik denk niet dat iemand die geen ervaring heeft met een dergelijke zielsliefde, niet kan weten wat het inhoudt.
Als je het hebt over de relatie met mij en mijn tweelingziel, dan was een obstakel zijn huidige relatie. Nu terugkijkend op het geheel waren wij er ook niet klaar voor om samen verder te gaan. Daarvoor moesten we beide nog te veel individueel leren.
We wilden allebei dolgraag met elkaar verder. Alleen al omdat de aantrekkingskracht zo onbeschrijflijk sterk was. En daarmee bedoelde in niet alleen fysiek, maar er was een alles overheersende drang om bij elkaar te willen zijn. Gewoon, Zijn.
We hebben elkaar in de loop der jaren nooit uit het oog verloren en elkaar altijd in het hart meegedragen. Ik ben inmiddels ook getrouwd en heb een kindje. Ruim een half jaar geleden heeft hij bewust weer contact gezocht met mij. We hebben elkaar weer ontmoet en je merkt dat alles wat er 7 jaar geleden was, nog altijd aanwezig is. Ook voel ik me weer herenigd met mijzelf nu we weer contact hebben. Het contact is opnieuw vorm aan het krijgen. We zien hoe het gaat lopen.
Voor mij was en is het een leerproces van het leren loslaten. Daarnaast is het ook een leerproces van geduld. Voor hem denk ik was het zelfontdekking. Na onze allereerste ontmoeting is er in zijn leven veel veranderd en is hij dichter bij zichzelf gekomen.
Het meest bijzondere vond ik de herkenning en ‘thuiskomst‘ toen we elkaar voor het eerst in de ogen keken en de verbondenheid die we, na al die jaren, nog altijd hebben als we elkaar mailen of zien.
Erotiek was heel passioneel en intens, maar voor mij lastig om te beoordelen. In het begin van elke relatie is de erotiek passioneel en intens. Wel kan ik verschrikkelijk verlangen naar een aanraking van zijn handen of id. Het verlangen naar lichamelijke verbondenheid.
Het zielsliefdegevoel is allesoverheersend, completerend, bovennatuurlijk, spiritueel, oneindig en onvoorwaardelijk, voor eeuwig.
Het contact is nooit verbroken. In gedachte heb en kan ik hem nooit meer loslaten. Dat geldt ook voor hem. Daarin blijft je dus altijd in relatie met elkaar. Fysiek niet met elkaar leven is de leerweg in ons geval. De huwelijken die wij op dit moment hebben zijn in het hier-en-nu nodig om onze andere lessen mee te geven of om onze huidige partners de lessen mee te geven die zij nodig hebben. Ook dat is heel belangrijk.
Ik merk dat ik het heel erg belangrijk vind om ‘contact’ te hebben met mijn partner. Ik wil wel graag dat mijn partner mijn ziel ziet en weet wie ik als geheel ben.
Mijn ervaring is heel bijzonder en ik vind het bijzonder dat ik zoveel andere verhalen lees van mensen die iets dergelijks ook hebben meegemaakt. Het is een prachtig geschenk als je je zielsliefde (of liefdes) mag ontvangen die je verder op weg helpen op je pad. Het zijn soms zware lessen, maar ik weet van mijzelf dat ik ze ook graag wil leren, dus er zelf om gevraagd heb.
Mijn tip: Luister goed naar je hart en laat je niet meeslepen door verstand of regeltjes. Maar laat je ook niet meeslepen door de overweldigende emoties, ook dat kan zeer negatief werken. Kijk waarom je elkaar ontmoet en wat je elkaar te leren hebt, maar geniet vooral ook van het samenzijn en het allesoverheersende gevoel. Dat mag. Ik wat voor maatschappelijke setting je in het dagelijks leven ook zit.