Onbekend
Het was op een cursus. Ik zag hem zitten en dacht wat is dat voor een rare man. Tijdens de kennismakingsronde maakte hij geen contact met me. Hij had zelf een bepaalde afstand. Wilde mij niet toelaten. Ik vond het maar vreemd. Tijdens een oefening kwamen we elkaar toch tegen en opeens begon hij zijn levensverhaal tegen me te vertellen. Het enige wat ik deed was luisteren. Hij werd emotioneel en hij vroeg of hij me mocht omhelzen. Het ging als vanzelf. En zo hebben we een tijdje gezeten. Heel raar, het voelde heel vertrouwd en helemaal niet gek.
Het voelde als thuiskomen. Heel vertrouwt. We wilden eigenlijk de hele tijd bij elkaar zijn. Elkaar vasthouden.
De gevoelens voor elkaar waren heel speciaal, onbeschrijfelijk. We hadden allebei een relatie, dus konden we deze gevoelens niet helemaal naar elkaar uiten.
Mijn partner begreep het wel. Maar vond het tegelijkertijd ook heel bedreigend. En vond het moeilijk als wij een afspraak hadden
Een obstakel is dat we niet toe kunnen geven aan de liefde die we voor elkaar voelen, omdat de omgeving het niet begrijpt en het als bedreigend wordt ervaren door onze partners.
Eigenlijk hebben we wel een liefdesrelatiewens. Maar we willen ook onze partners geen verdriet doen. We bellen elkaar af en toe. Eigenlijk is dit niet wat we willen. Maar het is fijn om elkaar af en toe te spreken. En te weten wat de ander bezig houdt.
Het is fijn dat er iemand rondloopt die onvoorwaardelijk van je houd. Het maakt me blij en geeft me zelfvertrouwen.
Het meest bijzondere vond ik het moment dat we allebei in de gaten hadden dat dit niet zomaar een verliefdheid was. Maar dat het echte liefde is. Die vanuit je tenen komt. Een staat van zijn , waarin je wilt blijven. Het gevoel wil je niet verliezen. Als het er niet is, dan heb ik het gevoel alsof ik niet compleet ben.
We hebben af en toe contact. We missen elkaar enorm.