Onbekend
Ik ken mijn zielsliefde in principe al vanaf de lagere school. Vanaf mijn 14e tot mijn 16e jaar hadden we verkering, maar toen hij het uitmaakte, voelde dat toen al als zijnde te zijn geamputeerd. De omgeving gaf het de naam kalverliefde en in al mijn onwetendheid van toen, heb ik dat verstandelijk aangenomen, maar gevoelsmatig toen al, wist ik dat deze liefde verder ging dan alles. Nu alles wetende hebben zowel ik als hij daarna altijd geweten dat hetgeen we toen hadden, wel heel bijzonder was. Ik was hem nooit vergeten en bij alles wat ik deed, was hij in gedachten bij. Jaren later is zowel hij al ik met een ander getrouwd en zijn we elkaars leven blijven volgen, ook al hadden we geen contact. 5 jaar geleden kwamen we elkaar, zo naar achteraf bleek, niet eens per toeval tegen, ik ben hem gaan zoeken en hij voelde op dat moment dat ik eraan kwam. Het was weer als vanouds, de omgang, het gevoel, alles. Wel met een obstakel echter, zowel ik als hij waren nog steeds getrouwd en tja, ja, dan kan en mag er eigenlijk niets. We konden ons niet inhouden en begonnen met een langdurige mail-, sms-, bel- en date-relatie.
We hebben de eerste 4 jaar van de afgelopen 5 jaar alles stiekem gedaan en verborgen gehouden. De partners wisten van niets, totdat zowel hij als ik, achteraf bleek, zonder het van elkaar te weten, het toch opgebiecht hebben aan onze partners. En toen begon alle ellende pas echt..
Het was een tijd met vele pieken, maar nog veel meer diepe dalen. Honderden keren hebben we overwogen ermee te stoppen, omdat de confrontaties met onszelf en de spiegel waar we constant in moesten kijken te heftig waren. Omdat ik al ooit een tijd overspannen ben geweest en mezelf zo dusdanig kende, kon ik er nog enigszins mee overweg. Maar hij, hij leefde al jaren met een masker op en kwam zichzelf zo gigantisch tegen. Nee, de leuke momenten werden schaarser en de dalen des te groter. Het maar niet kunnen stoppen met elkaar was om kapot aan te gaan en ook het geheimzinnige gedoe. De gevoelens bleken nog nooit weg te zijn geweest, bij beiden niet en zullen ook nooit meer overgaan. De pijn en het verdriet alleen al bij het idee elkaar weer kwijt te raken, ging door merg en been. Uiteindelijk is het door toedoen van mijn nu zijnde ex-man gedwongen gestopt, maar in gedachten en met gevoel voelt het alsof we nog steeds bij elkaar zijn. Ik ben ondertussen gescheiden, maar hij zit, naar ik sinds kort weet, totaal aan de grond met zichzelf, onder de pillen en in zware gesprekken met een psychiater. Zijn vrouw schijnt nog wel ergens een rol te hebben, maar op welke manier, dat weet ik niet. Hij heeft me verteld zelfs zelfmoordgedachten te hebben gehad en dat gaat dus heel ver.
Onze relatie was te betitelen als een pure liefdesrelatie. Ik begreep hem met 1 woord en zoals hij ooit beschreef; “door jou ben ik een completer mens geworden” is werkelijk alles gezegd…
Wij zijn werkelijk vele, vele obstakels tegengekomen in onze periode samen: de buitenwereld, de verantwoordelijkheid tegenover je eigen gezin, het vreemdgaan, het schuldgevoel, het niet willen en kunnen kiezen, het niet willen accepteren van je liefde voor elkaar, de grote duistere spiegel, die je elkaar voorhoudt, de lange slepende weg, die uiteindelijk moet leiden naar verlossing en het doel van je samenzijn. Tot op heden is eind van die weg nog niet bereikt, ik weet dat ik hem wil, maar hij is daar nog niet aan uit en of hem dat ooit gaat lukken, dat weet ik niet…
We hebben nooit echt tegenover elkaar uitgesproken dat we voor elkaar huis en haard zouden verlaten. Als je het namelijk uitspreekt, dan wordt het ook zo echt. Gevoelsmatig echter hebben we het nooit hoeven zeggen, we voelden het toch, het was er gewoon, alleen pure angst voor de buitenwereld liet het ons niet uitspreken. De liefde was en is er toch, het behoefde geen uitleg.
Op dit moment hebben we alleen een geestelijke relatie. Ik voel precies aan wanneer hij aan mij denkt. Ik leef sinds kort gescheiden en neem de totale rust voor mezelf om alles te verwerken. Hij zit klaarblijkelijk in zak en as en heeft me gevraagd om hem met rust te laten, omdat hij er echt niet meer tegen kan. Nee, voor mij is het absoluut niet bevredigend, maar ik probeer zijn wil te respecteren.
Ik zou bijna willen zeggen dat zielsliefde me niets dan slechts heeft gebracht, maar dat zou zijn gelogen, het heeft me namelijk heel, heel dicht bij mezelf gebracht. 1 groot leerproces, die nog niet voorbij is voor hem en mij. Voor mezelf is nu de grote uitdaging om hem te laten en te bedenken dat dat nodig is om ook hem vooruit te laten gaan in zijn eigen wordingsproces met natuurlijk wel de hoop op een uiteindelijk leven samen. Mijn gevoel geeft me nog steeds aan dat we samen nog steeds niet klaar zijn, dus…hoop doet leven…
Hoe negatief het ook lijkt, maar het feit dat hij nu door diepe dalen gaat en moet om bij zichzelf te komen en er achter te komen wat hij wil in dit leven, dat vind ik het meest bijzonder, omdat ik hem daar al vanaf het begin voor gewaarschuwd heb dat dat uiteindelijk zou moeten gebeuren. Ik heb me daar al die tijd voor weten te behoeden voor mezelf en heb keuzes gemaakt die goed waren puur en alleen voor mijzelf en dat is hij nu aan het leren, hoe moeilijk het ook voor hem is, maar dat vind ik wel heel bijzonder.
Kort maar krachtig: erotiek met hem is met niets anders te vergelijken.
Voor mij is het zielsliefdegevoel een puur, intens, compleet, warm, tintelend, allesomarmend en allesomschrijvend, onbeschrijfelijk gevoel voor iemand, die daar niets voor hoeft te doen om mij zo te laten voelen. HET IS ER GEWOON!!
Onze relatie is gedwongen gestopt door toedoen van mijn ex-man. Ik had hem beloofd om er alles nog aan te doen voor ons huwelijk en daar paste uiteraard mijn zielsliefde niet bij. Toen is het “gestopt” , tja gestopt door geen contact, maar stoppen doet het nooit, want hij zit in mijn systeem bij alles wat ik doe, dus stoppen met hem is onmogelijk. Samen zouden wij nooit in staat zijn geweest om het te stoppen en zoals hij ooit zei; “ik wil het niet, ik kan het niet en ik doe het niet” en ik persoonlijk heb het nooit zelfs overwogen. Het gemis is vreselijk, het lijkt alsof je niet meer compleet bent en ook nooit meer zult zijn. Het idee en de beleving dat hij gewoon op deze aarde rondloopt en ik er niet bij kan, dat is onverteerbaar. Voor mij kan hij nu beter dood zijn, is ook vreselijk en zeer verdrietig, maar dan kan ik ermee leven dat ik nooit meer bij hem kan zijn en dat zou nu zomaar nog gewoon kunnen.
Ik ben ervan overtuigd dat ik nooit meer een nieuwe zielsliefde vind en soms bekruipt me zelfs de angst of ik nog wel iemand vind om een relatie mee te beginnen, zeker nu ik dat zielsliefdegevoel ken en daar dus ook altijd naar op zoek zal zijn, Lijkt me niet eerlijk tegenover een nieuwe partner.
Ik zou iedereen willen zeggen dat je nooit aan jezelf moet twijfelen als je dit gevoel kent. Ik heb jarenlang gedacht dat ik gek was en toen na 15 jaar gewoon bleek dat hij precies hetzelfde altijd al had gevoeld en ik dus een bevestiging kreeg van mijn gevoel, nou ik kan je zeggen het was een pure openbaring. En dus ook nu, nu het eigenlijk gestopt is, maar niet zo voelt, blijf ik erin geloven dat dit nog steeds het einde niet is. Ik heb met hem wat af te maken en heb met hem een doel en dat zullen we samen ook nog gaan beleven ook. Ik blijf geloven
Reactie
Dank je wel voor je verhaal het is mijn verhaal bijna helemaal, ben benieuwd hoe het nu met je gaat? ook ik zit in een fase van loslaten en mijn twin zijn eigen leerproces laten voltooien, maar het is zo moeilijk om los te laten omdat je er zo graag voor die ander wilt zijn, het doet pijn en toch ook weer niet omdat je weet dat die ander op den duur niet anders meer kan, dat die er ook wel komt, dus ja hoop doet leven.
(Onbekend)