Eric
We hebben elkaar ontmoet op een doe-vakantie. Zij was bezig een grote pan uit te wassen en stond daarbij voorover gebukt. Zij kwam op een gegeven moment overeind en we keken elkaar recht in de ogen aan. En bleven kijken. Toen ik merkte hoe lang dit kijken bleef duren, brak ik de ban en keek weg. Een uur later zaten we samen te kletsen, 4 uur later deden we samen een workshop en ervoer ik vanaf het begin een gevoel van eenheid. Dit werd per minuut, per seconde sterker. Weer drie uur later waren we aan het swingen en weer een paar uur later, lagen we samen in een slaapzak. Het gevoel van eenheid zijn, werd sterker en sterker. Zij vertelde mij later dat zij ook vanaf het begin dit gevoel had. Zij is overigens degene die met de term “tweelingzielen”op de proppen kwam. Toen zei mij dit niks, nu de relatie verbroken is, des te meer.
Ik had op dat moment geen andere relatie, zij ook niet.
Het voelde als een waanzinnig gevoel van eenzijn, van een onmetelijke, diepe, onpeilbare liefde. Dit werd op deze (korte) vakantie per dagdeel sterker. We konden elkaar voelen, zelfs al waren we fysiek niet samen. Het voelde alsof we elkaar al duizenden jaren kenden. (dit bleek later aardig te kloppen).Op dinsdagavond wandelden we samen in de schemering over verlaten landweggetjes, opgaand in elkaar en zagen we op een gegeven moment een ondefinieerbaar “zwart” tegen in het wegdek. Haar joeg het angst aan, ikzelf deed er wat lacherig over, maar zorgde er angstvallig voor, hier geen contact mee te maken. Ik denk dat het een soort van poort is geweest. Non-materie.
De volgende dag begonnen zowel bij mij via beelden en bij haar via pendelen, gegevens uit vorige levens door te komen. Om een lang verhaal kort te houden: we hadden ca. 3000 jaar geleden een verboden liefde en ik heb haar voor mijn ogen vermoord zien worden, zonder dat ik daarbij ingreep. Dit was nadat (toen) duidelijk werd dat onze liefde toen, geen vervolg in een relatie zou gaan kennen.
Op een of andere manier wist ik toen dat we elkaar via het kosmisch rad opnieuw zouden ontmoeten. Sindsdien heb ik haar in elke eeuw gezocht, tot de 19e eeuw. Toen was ik vergeten wie ik was.(we zijn elkaar in de eeuwen daarna ook soms tegen gekomen, maar we herkenden elkaar niet)
Er is die vakantie teveel gebeurd om op te noemen. Het is voor mij persoonlijk een spiritueel ontwaken geweest, waarin veel gaven zich aan mij ge-openbaard hebben. Haar bracht het voornamelijk inzichten over zichzelf en haar huidige leven. Zowel spirituele als liefdes-energie denderden als een stoomtrein door mij heen, zonder dat dit mij verzengde. Wat wij voor elkaar voelden, is door velen als “tastbaar” benoemd toen. In ieder geval sprak ik 36 uur nadat we elkaar ontmoet hadden uit dat ik haar na de vakantie wilde blijven zien en dat ik stapelgek op haar aan het worden was.Dit was niet praktisch want we wonen ca. 200 km uit elkaar en beiden hadden we een eigen leven. Bovendien is zij moeder van 2 dochters, hoewel ze gescheiden is. Na de vakantie zijn we elkaar blijven zien in de weekeinden en de tussentijd vulden we via sms; telefoon & msn. Afscheid nemen van elkaar deed fysiek pijn als we samen waren geweest en beide waren we dan zo van de kaart, als ieder weer alleen thuis was, dat het een nacht slapen kostte, om hier een beetje van te herstellen. Daarna leefden we ieder door de week zijn leven, maar beiden voelden we ons afgesneden van het bestaan. We gingen plannen maken, over hoe ik zou verhuizen naar haar regio en daar werk zou gaan zoeken/vinden. Het gevoel van verbondenheid bleef sterker worden. Soms konden we elkaar voelen, ook al zat er 200 km tussen.
We hebben een liefdesrelatie gehad, waarin ook voor sex plek was. Deze was waanzinnig, hoewel het met neuken weinig meer te maken had. Uiteraard hadden we geslachtsgemeenschap, maar dit was meer een eindeloos elkaar voelen, dan dat orgasmes e/o klaarkomen hier een grote rol in speelden.
We zijn geen obstakels tegen gekomen. Het hield ineens op. Na een, ons aangeraden heling, zijn we op een ochtend wakker geworden en het tot dan toe aanwezige gevoel van verbinding was compleet verdwenen. Ik herinner mij dat ik daar een soort paniek over voelde. Daarna is het nog een tweetal weken reiken geweest, naar wat er eens was en eigenlijk een beetje aanmodderen, tot zij de relatie verbrak Om redenen die ook nog niet eens met mij te maken hadden, maar meer de confrontaties waar zij zelf tegen aan liep.
We wilden beiden een liefdesrelatie toen. Het voelde zo en het kon. Bovendien voelde het geweldig om zo verbonden te zijn. Beiden hadden we een periode achter ons waarin we ons afgesneden van het bestaan voelden.
Op het moment hebben we geen soort van relatie. Het is feitelijk pas net een goede maand voorbij en af en toe hebben we contact via de telefoon of per mail. Gek genoeg begin ik mij er een beetje bij neer te leggen dat het niet zo mag zijn en voel ik mij zelfs een beetje blij als ik contact met haar heb. Ik hoop oprecht dat het haar goed zal (ver)gaan
Wat ik aan deze zielsliefde gehad heb, is dat het mij absoluut geleerd heeft hoeveel liefde ik uberhaupt kan voelen en wat voor soort mens ik kan zijn. Ik worstel alleen nog met “zo mooi kan ik niet zijn”. Maar het kan dus wel.
Het mooiste vond ik het totale gevoel van verbondenheid in combinatie met de totale liefde, die wij (ik) voelde(n)
Mijn zielsliefdegevoel was er een van absolute, onvoorwaardelijke, allesomvattende liefde.
Nadat zij de relatie beeindigd had heb ik wanhopig geprobeerd het gevoel en mijn bestaan van toen, vast te blijven houden. Dit is niet gelukt. Ik geloof dat ik een maand heb lopen huilen. Het voelde alsof mijn wezen uit mijn lijf gerukt was. Het was ook pas toen ik emotioneel compleet uitgeput was, dat ik kon (moest) loslaten.
Ik zou bij God niet weten wat voor soort relatie ik zou moeten zoeken nu. Als een relatie tussen twee mensen die zo’n allesomvattende liefde voor elkaar gevoeld hebben niet lukt, wat dan wel? Op dit moment heb ik hier werkelijk geen gedachten over. En de liefde voor haar is niet weg. Eerst maar eens kijken hoe ik daar mee om ga.
Wat ik nog wil vertellen is dat deze site mij wel helpt in het verwerken van dit hele verhaal. Op een of andere manier is het voor mij van belang. Ook nu, nu ik zit te schrijven, doe ik dit in een tempo dat mij herinnert aan de periode tussen ons tweeën. Ook toen ging alles razendsnel. Per dagdeel gebeurden er dingen. Ik heb veel aan de opmerking: “Zielsliefde is een ervaring, geen persoon.” Dit helpt mij, omdat ik nu voel dat dit waar is. Maar ik ben er nog lang niet. Het zal nog even duren, voor ik in elke cel in mijn lijf, waar zij was, deze opmerking geplaatst heb. Maar voor mij is hij wel waar, maar vraagt hij bij mij nog even tijd. Dat mag.
Ik heb geen tips voor anderen. Een verbroken zielsliefde is een hel. Zelf heb ik de mazzel dat ik daar een stukje hemel weer hervond, maar alles vraagt zijn tijd, alles moet geleerd en de een is de ander niet. Wat mij persoonlijk helpt (en altijd geholpen heeft) is het delen van deze ervaring. Verder kan ik anderen alleen maar een oprecht ‘Good luck’ wensen