Onbekend

Het begon 30 jaar geleden, op de dansschool leerde ik een leuke jongen kennen, hij heette Willem. We kregen verkering en werden hopeloos verliefd. Ik was pas 14 jaar, en na een half jaar heb ik het uitgemaakt omdat zijn liefde me begon te benauwen. Ik wist dat ik hem heel veel verdriet deed, maar als 14 jarige sta je daar niet zo bij stil.
We hebben elkaar nog 2 keer teruggezien maar waren toen allebei al getrouwd.
Na 30 jaar hebben we elkaar teruggevonden. Nog steeds allebei getrouwd en hij 2 kinderen, ik 3 kinderen. Mijn relatie liep ten einde, vaak opnieuw geprobeerd, maar het lukte gewoon niet meer. Willem en ik hebben veel hierover gepraat en kwamen tot de conclusie dat het in onze beide huwelijken niet meer goed ging. Er waren veel overeenkomsten.

Na enkele etentjes sloeg de vonk weer over. Willem vertelde me dat hij altijd van mij was blijven houden. Al die jaren is hij me blijven zoeken. Ik ging ook veel van hem houden, maar omdat ik nogal wat vervelende dingen had meegemaakt, kon ik me niet gelijk open stellen voor hem. Pas na een paar maanden ging ik ook weer in dit geluk geloven en was helemaal de zijne. Hij bleef maar zeggen hoeveel hij van me hield en dat was ook zeker waar.
Intussen had ik de scheiding aangevraagd, maar hij nog niet omdat ik er al een behoorlijke tijd mee bezig was, en hij pas serieus daarover was gaan denken nadat hij mij weer terug had. Een half jaar na onze ontmoeting, kreeg hij een ontzettend schuldgevoel naar zijn kinderen toe. Hij was inmiddels al wel weg bij zijn vrouw maar nog niets officieels geregeld.

Zijn gemis van de kinderen werd zo hevig dat hij de relatie met mij verbrak. Ik was compleet overstuur en heb in een opwelling teveel medicijnen geslikt waardoor ik in het ziekenhuis terecht kwam. Hij heeft me gevonden en wist niet meer wat hij moest doen. Hij werd verscheurd tussen zijn liefde voor mij en die voor de kinderen. We hebben toen de draad weer opgepakt, maar het werd steeds moeizamer. Hij kreeg ook een schuldgevoel naar zijn vrouw, is het wel eerlijk wat hij haar aandoet, ze is altijd goed voor hem geweest.
We besloten het wat rustiger aan te gaan doen. Zijn kinderen zijn echt hele lieve jongens, terwijl die van mij ook lief zijn, maar wel behoorlijk hun eigen gangetje gaan. Ze nemen het mij nog steeds kwalijk dat ik de scheiding heb doorgevoerd, en zijn nu behoorlijk los geslagen. Willem kan hier niet mee omgaan. Kinderen horen respect te hebben voor hun ouders. Het gevolg was dat Willem niet meer bij me thuis wilde komen omdat het gedrag van mijn kinderen alle perken te buiten ging en hij het niet kon aanzien dat ze mij er zo geweldig mee kwetsten.
De gesprekken tussen Willem en mij gingen steeds zwaarder worden, als ik over mijn kinderen begon, sloot hij zich af, dus daar praatte ik niet meer over.

Ons seksleven was geweldig. Dat ik zo enorm veel van iemand kon houden had ik nooit kunnen denken.
Een paar dagen voor kerstmis kreeg Willem weer last van zijn gevoelens voor zijn kinderen. Hij ging wel elke week een middag met ze weg, maar hij miste de dagelijkse gesprekjes.
Met kerst zijn we 2 dagen weggeweest, helemaal verlangend naar 2 fijne dagen zonder zorgen. Het pakte anders uit. Ik zei iets, hij antwoordde daarop, ik dacht dat hij mijn mening niet begreep en begon dat uit te leggen, vervolgens liep dit uit de hand en werd het weer een heel zwaar gesprek. De stemming was helemaal weg en wij konden geen van beiden iets doen om dit te veranderen. Het heeft de 2e dag ook nog verder doorgespeeld.
Toen we naar huis reden, was het ijzige stilte, ik huilde van binnen en hij sloot zich af.
2 dagen geleden zei hij dat hij na wilde denken over zijn leven, hij houdt veel van mij, maar in zijn hoofd is het een warboel waardoor hij niks meer kan overzien.
Gisteravond wilde hij praten en vertelde me dat hij de relatie ging beëindigen. Mijn hart stond stil. Ik hou meer van hem dan van mijn eigen leven en weet dat hij dat ook doet. Maar hij zegt dat die zware gesprekken hem helemaal afbreken en dat hij daar niet langer tegenop kan.
Daarbij komt zijn liefde voor zijn kinderen, wat hij ook niet langer aan kan.
We hebben samen gehuild.

Hij kiest nu voor zijn kinderen. Helaas is zijn gevoel voor zijn vrouw helemaal weg, dat had hij haar en de kinderen al herhaaldelijk verteld. Zijn vrouw bleef hem continue smsjes sturen, in de trend van: ik mis je, ik ga veranderen, ook bij jou komt je gevoel terug, de kinderen kunnen niet zonder je.
Nu begrijp ik hem wel en weet ook hoe moeilijk dit voor hem is. Omdat mijn kinderen hem niet accepteren en zijn kinderen mij niet, ziet hij een toekomst voor ons samen bijna niet zitten. Hij had een rustig en veilig leventje en met mij is dat helemaal op zijn kop gaan staan. Omdat ik vaak zo onzeker was heb ik hem waarschijnlijk teveel liefde gegeven waardoor hij zich onder druk voelde staan.
Nu voel ik me leeg en heb geen zin meer in een leven zonder hem. Hij betekent alles voor mij. Zo´n liefde die je maar 1 keer in je leven meemaakt.
Wat voor mij zo moeilijk is, is dat ik weet hoeveel we voor elkaar betekenen en dat ik hem moet loslaten om terug te gaan naar zijn oude thuis. Hij zal het ook moeilijk krijgen want bij alles wat hij doet kan hij mij niet vergeten.
Onze liefde was echt, hecht, en onvoorwaardelijk.
Ik kan niet geloven dat het voorbij is. Ik weet hier niet mee om te gaan. Ik ben bang. Ik kan niet zonder hem.
Maar een leven kan je niet bezitten, hoeveel je ook van hem houdt.