Onbekend
We kennen elkaar al enkele jaren, hij is een vriend van mijn man en ze hebben een zakelijke relatie. Hij is getrouwd. Ongeveer een jaar geleden ontmoetten we elkaar bij een sponsoravond. We spraken even met elkaar en plotseling kreeg ik zeer heftige gevoelens voor hem, maar hij verstrakte duidelijk en trok zich terug. Ik ben nogal eens ‘licht ontvlambaar’ en dacht dat dit ook wel een flirt was…, vergat het hele voorval.Tot een paar maanden later, we waren uit geweest met een stel vrienden en in de auto op weg naar huis begon hij me te strelen. Ik pakte zijn hand en het voelde als een hele lange innige kus, we raakten elkaar aan zonder dat de anderen daar iets van merkten. Toen we bij mijn huis kwamen kuste hij me, maar ik was heel erg geschrokken en vluchtte naar binnen.
De periode die volgde was heel verwarrend. Hij belde me de volgende dag na het voorval om zijn excuses te maken. Ik vroeg hem of hij teveel had gedronken of misschien behoefte had aan een bepaalde intimiteit. Hij antwoordde daar niet op. Hij voelde zich weer 16 en had nog nooit zulke gevoelens gehad. Ik wist niet goed wat ik ermee aan moest en verbrak de verbinding.
De weken erna belden en sms-den elkaar iedere dag, we spraken alleen over ‘ons’, nooit over ons echte leven. We verlangden intens naar elkaar.
Mijn man weet alleen dat ik hem aantrekkelijk vind en dat dat gevoel wederzijds is. Hij is niet jaloers omdat hij zeker weet dat ik hem niet zal verlaten.
Ik kon niet slapen, niet eten, alleen maar aan hem denken, ik moest hem wel vertellen wat ik voor hem voelde. We spraken af om de dingen uit te praten en hoewel ik naar hem verlangde en hij naar mij besloten we om niet met elkaar naar bed te gaan. We houden te veel van onze eigen partners om hen verdriet te doen en te bedriegen. Het was de enige keer dat we er concreet over gesproken hebben, daarna hebben we nog wel contact gehad, maar niet meer iedere dag, tot hij me vroeg om hem niet meer te bellen of te sms-en. Dat deed ik, maar als we elkaar zagen bleven mijn gevoelens voor hem nog heel diep, we cirkelden om elkaar heen totdat we zo dicht bij elkaar stonden dat we elkaar net niet aanraakten.
Het grote obstakel in onze relatie was onze liefde voor onze partners en onze kinderen. We wilden ze niet kwetsen of verlaten, ik was niet ongelukkig in mijn relatie en hij ook niet in de zijne.
Natuurlijk hadden we graag een liefdesrelatie gewild, maar dat zat er niet in. Ik had wel iets gevoeld voor een geheime affaire, hij niet. Het zou alles nog gecompliceerder maken.
We ontmoetten elkaar nog maar sporadisch, meestal samen met mijn man, zijn vrouw blijft meestal thuis. Als we elkaar zien reageert hij steeds verschillend, de ene keer doet hij afstandelijk en zelfs gekwetst, de andere keer is hij weer heel lief en warm. Maar steeds is het afscheid heel innig.
Ik weet eigenlijk nog steeds niet of dit zielsliefde is. Ik heb nog nooit zoiets voor iemand gevoeld, ook niet voor mijn eigen man, met wie ik al zo’n 25 jaar samen ben.
De hele ervaring was heel bijzonder, maar ook bijzonder verwarrend. Mijn leven schudde op haar grondvesten. Als ik bij hem ben voelt het zo vertrouwd, zo senang, alsof ik steeds mezelf kan zijn. Ik zie mezelf als ik in zijn ogen kijk, het is een gevoel van herkenning, van liefde maar ook van verdriet. Ik vind hem nog steeds zo mooi…
De enige erotische ervaring was in het begin, daarna hebben we elkaar alleen gekust bij het begroeten en afscheid nemen. We hebben elkaar nooit meer aangeraakt, maar ik denk dat ons samenzijn heel erg heftig zou zijn. Ik zou me volledig aan hem overgeven, over alle grenzen heen willen gaan.
Mijn zielsliefde-gevoel is mooi en verwarrend tegelijk. Heel intens, maar vreemd genoeg ook alsof het een ander leven was naast ons eigen ‘echte’ leven.
Ik had zo graag een echte relatie met hem gehad, maar misschien zit dat er nu voor ons nog niet in.
De laatste keer dat ik hem zag waren hij en zijn vrouw heel verliefd. Hij liet me duidelijk merken dat hij voor haar gekozen had. Het brak mijn hart, daarna heb ik hem niet meer gezien.
Een paar dagen geleden ontvingen we een uitnodiging voor hun 25-jarig huwelijksfeest. Ik was er niet verdrietig om, wel wat weemoedig.
zou nu niet meer zo’n soort liefde willen hebben, deze ervaring was zo intens en zo allesomvattend. Deze liefde kom je maar 1 keer in je leven tegen.
Het vreemde, of juist niet, is dat ik in deze periode juist helemaal niet ongelukkig was. Ik was juist heel erg gelukkig met mijn man, mijn kinderen en met mijn leven en misschien was het die uitstraling die de dingen liet gebeuren.
Mijn Tip: Ik denk dat je steeds je hart moet volgen, maar niet zo ver dat je anderen ermee in het verdriet stort. Als het om echte zielsliefde gaat zal het goed komen, je zult meer van jezelf houden als je de juiste keuzes maakt.
Kort geleden gaf de man tot wie ik me zo aangetrokken voel zijn feestje. Het was een feest met een dj en muziek “uit onze tijd”, dus iedereen stond te dansen. Hij ook, en ik zag dat hij op dezelfde manier danst als ik zelf, heel sensueel en lichamelijk. Wat een schok van herkenning! Ik heb de hele avond met mijn eigen man gedanst, ook uit een soort zelfbescherming, maar ik kon eerlijk gezegd niet ophouden met naar hem te kijken. Ik was niet jaloers op de vrouwen met wie hij wel danste, het was eerder een fascinatie, hoe is het mogelijk dat iemand zoveel op jezelf kan lijken, niet alleen qua karakter en emotioneel, maar ook in een lichamelijke uiting. Ik ben er helemaal ondersteboven van, terwijl ik toch al aardig van slag was door hem en dat langzaam probeer te verwerken