Onbekend
Onze zielsliefde bestaat in een intense vriendschap die nooit meer verbroken kan worden. We hebben elkaar door wederzijdse vrienden leren kennen en kwamen steeds dichter bij elkaar. Dag en nacht waren we samen.
Alleen al door naar hem te kijken, wist ik wat hij voelde en andersom was dat ook het geval. Als ik iets dacht, zei hij het en als hij iets dacht, zei ik het. We wilden altijd samen zijn en het voelde als zo’n grote rust als we bij elkaar waren. Iedereen dacht dat wij een relatie hadden terwijl het niet zo was. Ik weet zeker dat hij het ook zo heeft ervaren, al hebben we het daar nooit letterlijk over gehad. Maar niet samen zijn, voelde als een enorm gemis voor ons beiden.
Door omstandigheden zien we elkaar helaas niet meer vaak maar als we elkaar zien, is het meteen ontzettend heftig. We willen allebei een relatie met elkaar ondanks dat het vanuit zijn kant niet mogelijk is. Toch begint hij er elke keer over dat hij met me samen wil zijn, met me samen wil wonen en de vader van mijn kinderen wil zijn…maar het gaat niet en dat doet zo’n ontzettende pijn. Het is al een aantal keren voorgekomen dat we huilend tegenover elkaar zaten omdat we niet samen kunnen zijn.
Ik zal in een aantal woorden samenvatten wat ik voel sinds ik hem ken:
Ontzettende warmte als ik hem zie of aan hem denk – Hetzelfde denken op hetzelfde moment – een WETEN dat we bij elkaar horen en ook altijd in de geest verbonden zullen blijven – hem dag en nacht missen – een WETEN dat ik nooit meer hetzelfde zal voelen voor een man – Onvoorwaardelijke liefde en respect voor elkaar voelen – elkaar niet willen veranderen – dromen over hem wanneer het niet goed met hem gaat – aan één woord genoeg hebben – stiltes samen kunnen delen en ervan kunnen genieten – elkaars pijn voelen.
Onze relatie is altijd vriendschappelijk gebleven ondanks dat we samen meer wilden. Dit was echter niet mogelijk wat nog steeds een diep gemis en een diepe pijn oplevert. Doordat we elkaar minder zien, heb ik een pijn leren aanvaarden wat ik niemand gun. Een dolk in je hart, telkens als je aan hem denkt. Maar ondertussen weet ik ook dat het goed is zo en dat we ooit wel bij elkaar zullen zijn.
Jaloezie van buitenaf zorgt ervoor dat we elkaar niet meer vaak kunnen zien omdat omstanders zien wat wij samen delen. Als ik in één ruimte met hem ben en er zijn nog honderd anderen bij dan hebben we toch alleen maar oog voor elkaar. Mijn oog wordt telkens naar hem getrokken en ook hij heeft alleen maar aandacht voor mij. Dat wekt helaas jaloezie op bij zijn huidige partner die ervoor zorgt dat we elkaar maar minimaal zien.
We wilden wel allebei een liefdesrelatie maar dat heeft niet zo mogen zijn. Toch weet ik zeker dat we in een ander leven ooit bij elkaar zullen zijn en dat onze wegen zich nooit zullen scheiden. De relatie die we nu samen hebben is niet bevredigend. Nu het contact minder is geworden, voel ik me alsof ik een deel van mezelf ben verloren, alsof ik niet meer compleet ben en ik hunker iedere dag naar hem.
De zielsliefde heeft me ontzettende mooie ervaringen opgeleverd. Ervaringen die ik nooit meer met iemand anders zal meemaken en dat is ook tegelijkertijd mijn verdriet. Ik weet dat ik in een toekomstige relatie nooit meer hetzelfde zal ervaren en genoegen moet nemen met minder. Die puurheid zal ik met niemand anders kunnen delen. Een liefdesrelatie met mijn zielemaatje had zo mooi kunnen zijn maar toch is het ons niet gegund. Ik weet dat ik daar iets van moet leren maar ik weet alleen nog niet wat daar de les van moet zijn.
Ook weet ik dat ik hem los moet laten en alleen al de gedachte daaraan maakt me van binnen kapot. Alsof je vanbinnen sterft.
Het meest bijzondere vind ik dat we altijd op elkaar afgestemd zijn en de ONVOORWAARDELIJKE liefde voor elkaar. Altijd weten wat er speelt bij de ander en nooit ruzie hebben. Het gevoel van niet met elkaar kunnen maar ook niet zonder elkaar.
Ik mis hem elke dag, ieder uur, iedere minuut. Ik ben een gedeelte van mezelf kwijt en voel een constant gemis waar ik mee om moet leren gaan. Ik koester de weinige momenten die we samen hebben en die iedere keer weer bijzonder zijn. Maar ben ook verdrietig omdat we het dan telkens hebben over hoe een leven samen zou zijn, wetende dat dat onbereikbaar is