Onbekend
Hij kwam mijn leventje binnengewandeld op zijn gemakske… en in één seconde was alles anders, onderste boven gedraaid. Het was het mooiste en meest intensieve moment van mijn leven tot dan toe. Ik voelde na die ontmoeting de levensenergie stromen door heel mijn lichaam. Zo had ik mij nog nooit gevoeld. Het was een soort ontwaken en ik dacht: ‘dit is echt leven, ah juist, zo voelt leven’. Ik had iets van, ‘EINDELIJK, het is gebeurd. Hier heb ik al die tijd op gewacht.’ Hoewel ik niet wist dat ik daar op had gewacht. Ik was toen 30 jaar, nu 40. vorig jaar bleek plots dat ik hem eigenlijk al eens gezien had in mijn kindertijd. Ik had hem al eens gezien op tv in een soort moment waarop alles duidelijk is, alles: het geheel, het leven enz. een heel helder moment, en die herinnering is teruggekomen, heel duidelijk toen ik de eerste bladzijde las van het boek ‘Tweelingzielen’ bij de zin: ‘Hij is meer mezelf dan ik.’ Als kind, op dat moment, had ik dat gevoel. ‘Zijn ziel is mijn ziel.’
Mijn man zei: ‘Dat is iemand waar je (men) verliefd zou kunnen op worden’ Ik vond dat een rare reactie, herinner ik me. Ik straalde de weken erna… die eerste ontmoeting werkte door. Wat betreft mijn man, de eerste jaren waren ok, nu neemt hij meer afstand, omdat hij voelt dat wij iets delen dat niet in woorden te omvatten is. VOOR ALLE DUIDELIJKHEID: IK BEN NOOIT VERLIEFD GEWORDEN OP HEM – HET WAS TE DICHT- HET WAS ONMIDDELLIJK ZIELELIEFDE. Ik heb ook nooit een relatie met hem willen aangaan. Hij was en is al zo dicht bij mij, dat een relatie niet nodig is. Ik hoef geen relatie met hem, hij zorgt voor mij in a way.
Ik heb 7 jaar op een min of meer normale manier met hem omgegaan. Hij had een heel speciale plaats in mijn hart en ik had geregeld contact met hem. Ik was altijd blij als ik hem gezien of gehoord had, maar er waren toch ook telkens andere gevoelens bij, zielenverdriet, zielenpijn die zich uitte in lichamelijke hartenpijn. Na 7 jaar kreeg ik een heldere droom. Dit is het tweede deel van het verhaal. Ik danste met hem in die droom en onze zielen versmolten zich. De maanden, jaren erna was ik ontzettend verward in mijn denken en mijn voelen, met terugkerende angstdromen dat hij zou sterven, dat ik zou sterven. Ik zag dingen die ik vroeger niet zag zoals bv. beelden van dieren op de muur. Ik zag en voelde alles anders, helderder, beter. Ik had toegang tot hogere informatie die ik vroeger niet had. Ik hoefde alleen maar geestelijk de verbinding te maken. Ik had contact met overledenen. En ik wist dingen over mensen die ik niet kon weten. Mijn paranormaal vermogen was ontzettend vergroot in korte tijd. Het was een heel moeilijke periode, eenzaam ook, met heel veel twijfel aan mezelf. ‘Wat is dit allemaal? Dit gaat mijn verstand te boven.’ En dat allemaal door hem, alleen maar door hem, ik voelde hem soms IN mijn lichaam. Ik kon er met bijna niemand over praten, ik was bang, ontzettend bang, ook bang van hem. Nu, 3 jaar later, ik ken hem nu 10 jaar… kan ik erover praten met hem en enkele mensen, maar er moet nog veel gezegd worden. En dat zal gebeuren, dat weet ik, als de tijd er rijp voor is.
Wij waren vrienden, maar opeens wist ik niet meer wat mijn relatie was met hem, wat mijn plaats was naar hem toe. Ik was volledig gedesoriënteerd, mijn kluts kwijt en verward. Nu, de laatste maanden, werk ik verder aan mezelf, aan mijn zielenheling en concentreer ik mij vooral op wat vrede brengt, wat goed is, wat belangrijk is. En ik schuif niet meer de dingen aan de kant waar ik van hou. Ik blijf die dingen verder doen die mijn ziel heel maken en die goed aanvoelen. Ik volg mijn zieleweg.
Obstakels: mijn angsten, mijn relatie: ik weet niet meer wat liefde is. Ik dacht dat ik hield van mijn man, maar nu weet ik het niet meer. De liefde met hem gaat zoveel dieper, ook al heb ik geen relatie met hem. Hij heeft een vrouw en een moeder van mij gemaakt.
Ik verlang niet naar een liefdesrelatie met mijn zielsliefde. Het hoeft niet voor mij. Ik denk voor hem ook niet. Onze leefwerelden zijn ook zo verschillend: we verschillen zelfs van kleur.
De relatie is bevredigend nu. Ik heb er vrede mee. Maar ik zou toch graag binnen afzienbare tijd een bepaalde periode afsluiten in mijn leven, door AL mijn ervaringen eens te vertellen aan hem in een langdurend gesprek. Het maakt niet uit wat zijn reactie is. Het is maar aan hem dat ik het kan zeggen, het gaat over hem en mij. Wie is hij en wie ben ik? Waar ligt de grens?
Zielsliefde heeft mij echte liefde gebracht, de verbinding van de hemel met de aarde en het inzicht wat mijn levensdoel is hier in dit leven.
Het meest bijzondere van zielsliefde vind ik het bijna lichamelijk voelen van hij bij mij, dat is prachtig.
Zielsliefde is het mooiste dat er is, maar o zo moeilijk. Er komen dingen los, waar je dan moet op verder werken. Er ligt een taak op je te wachten, na de ontmoeting met je tweelingziel. En dat moet je durven zien.
Mijn tip: laat er wat tijd over gaan. Het is zo intensief allemaal. In de eerste plaats moet je verder groeien. Dat kan enkel met rust en vrede in je hart.