Simone
Het was heel fijn om de ervaringen van anderen met het verschijnsel tweelingziel te mogen lezen. Ik wist niet dat het bestond voor ik hem, nu 5 jaar geleden, ontmoette, maar toen een vriendin het woord gebruikte wist ik gelijk wat het betekent, inhoudt, etc. Ik wist alleen niet dat het zo’n algemene ervaring is dat er een Internetsite voor was; had tot nu toe ook niet zo’n behoefte om informatie van buitenaf te zoeken, want er kwam al zoveel info van binnenuit. Het enige dat ik er over wil zeggen is: hij is de man die ik altijd, vanuit onbewuste diepten gedreven, gezocht heb en hem mogen vinden is iets waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben.
In de verhalen valt me op dat er meestal nogal veel moeilijkheden met het contact gepaard gaan; dit lijkt me ook logisch, hangen hoogte en diepte niet onverbrekelijk met elkaar samen? Ik voor mij heb sterk het gevoel dat we samen mogen zijn als we daar allebei klaar voor zijn. Heb intuïtief aangevoeld dat je elkaar verschrikkelijk kunt beschadigen als je emotioneel nog niet geordend bent, juist vanwege de diepe verwantschap en de intense openheid voor elkaar (die zich bij mij ook uitte in sterke telepathie), maar ook het grote verschil dat in de loop der eeuwen is ontstaan in de “verpakking”; culturele bagage etc. Gelukkig zijn er ook beschermingen die er voor zorgen dat dit beschadigen niet gebeurt en dat zag ik ook in veel verhalen terug: “We wilden zo graag (…) maar het kan niet”. Dat mag pijnlijk aanvoelen, is het ook, maar is wel heel vruchtbaar en uiteindelijk iets om dankbaar voor te wezen. En ook het helemaal in elkaar opgaan, wat de bedoeling niet kan zijn in dit aardse leven, is een valkuil waarvoor ik dankbaar ben dat we er voor bewaard zijn gebleven. Ten slotte hebben we allemaal een taak in dit leven, en dat kan niet zijn: in elkaars gelukzaligheid verdwijnen, buiten bereik van de rest van de wereld.
Ook tussen ons zijn er misverstanden geweest die ik de lezer besparen wil; heftig. Maar ik dank God dat die indirect, door tussenkomst van anderen, in de wereld gebracht zijn. Ongetwijfeld hebben we onder elkaars aanwezigheid geleden; elkaar rechtstreeks kwetsen heeft niet hoeven gebeuren en dat lijkt me ook onmogelijk om te verdragen. Hij is me zo lief; de mooiste mens ter wereld, door hem te ontmoeten is me pas de diepe schoonheid van ieder mens onthuld. Maar juist deze mens: zo lief, zo mooi. Geen mens kan me zo lief zijn als hij, zelfs niet mijn kinderen die mijn alles zijn, omdat niemand zo volkomen mijn andere helft is. Alleen hij. Geen haar op zijn hoofd zou ik willen beschadigen, geen krasje maken op zijn huid, laat staan hem in zijn ziel beschadigen. Dat heeft me gedwongen alle vormen van verontwaardiging over de niet helemaal nette manieren waarop ik behandeld ben te transformeren in begrip. Voor hem, daarmee ook voor het universeel-menselijke.
Vergeving bleek geen theoretisch concept te zijn, niet iets dat je jezelf op kunt leggen, of waar je jezelf toe kunt dwingen, maar iets dat rechtstreeks uit liefde voortvloeit. Daar is wel tijd voor nodig; en er waren behulpzame omstandigheden. Alles waar ik verontwaardigd over geweest ben, bleek hulp om in die Liefde te groeien! Niet alleen voor hem, die liefde: Ook voor andere betrokkenen en daarmee voor heel de mensheid. Vergeving en liefde bleken iets dat je kan overkomen, waarna alle schuld, alles wat ik ooit mensen aangedaan heb, wat zwaar op mij drukte, ook van jezelf afvalt. Iets dat in de Bijbel beschreven wordt als: Witgewassen zijn in het Bloed van het Lam, en waar, zag ik later, in het Onze Vader al eeuwen lang voor wordt gebeden (vergeef ons onze schuld zoals we anderen hun schuld vergeven).
En dat allemaal door die korte ontmoeting met mijn tweelingziel; door alles wat hij in mij opriep te doorvoelen zonder meer dan een enkel woord met hem te spreken!
Ik heb mogen leren dat de liefde voor die ene een poort naar universele liefde kan zijn; ik mocht zijn emotionele pijn voelen, waardoor ik, hoewel ik veel geleden heb in dit leven, voor het eerst voelde hoe ver-schrik-ke-lijk pijn is. Waardoor ik dat geen mens ter wereld aan zou willen doen (voor zover ik dat kan voorkomen; maar zeer betrekkelijk, is gebleken), en met hulp van spontaan optredende beelden van de lijdende Christus een weg heb gevonden om de weg van geweldloosheid daadwerkelijk te gaan; stap voor stap lerend.
Ook gingen mijn ogen open voor realiteiten als levens voor dit leven; waardoor ik veel van de meestal onbewust blijvende samenhangen heb mogen doorzien. En heb gezien dat ons leven geleid wordt door hogere wezens.
Ook voor mij was het natuurlijk allemaal verschrikkelijk pijnlijk toen ik er midden in zat. Het verschrikkelijke gemis; het besef dat we eens, ooit, daadwerkelijk aan elkaar vastzaten en het, ergens in mijn lichaam, voelen van de verschrikkelijke wond op de plek waar hij niet is. Me letterlijk geamputeerd voelen. Het gemis, het verlangen, dat ik me pas bewust werd nadat ik hem ontmoet had maar wat er altijd geweest is in de vorm van een soort melancholie en in het hevige zoeken naar een passende partner. Maar ik heb mogen leren dat juist uit de pijn en het gemis prachtige zielseigenschappen opbloeien, niet alleen door deze ervaring trouwens. Juist in de wonden bloeien de rozen; en tranen in deze wereld worden parels in de hemel!
Het gemis, dat in het begin misschien aanvoelde als een behoefte om met hem samen te zijn, is uitgegroeid tot een verlangen dat altijd bij me is en dat ik dankbaar koester.
Iedereen die in deze pijnlijke toestanden verwikkeld is wens ik heel veel sterkte en: heb vertrouwen. Het komt allemaal goed; het is al goed. Zoals in veel brieven, door alle vertwijfeling heen, ook valt te lezen. Dank voor die openhartigheid; het heeft me goed gedaan om te zien dat ik in deze niet alleen ben op deze wereld.
Tot slot een tekst die, toen ik net ontdekte wie hij voor me is, uit mij opwelde. Die de liefde waar het om gaat voor mijn gevoel zuiverder verwoordt dan ik het zonder die Inspiratie zou kunnen.
De liefde die wil behoeden, zonder hem-haar te verstikken; die voor de ander een hut wil bouwen om in te schuilen. Die de zon wil gaan halen, om de geliefde man-vrouw te behagen. Waar geen strijd tussen mijn en dijn noch gevecht om de macht is, omdat geven en nemen één stroom zijn. Die liefde waarin geest, ziel en lichaam volmaakt samengaan, want de grens tussen haar en hem is niet. Al het verlangen wordt werkelijkheid; in elkaars armen, onder de sterren, tijdens het koken of onderweg. Onenigheid is geen pijnlijke afstand maar een deel van het spel….waarbij je je wácht om de ander ook maar énigszins te bezeren……want je hart breekt als hij-zij verdriet heeft. Deze liefde is zuiver respect voor elkaar: God in de ander op handen dragen.
Zeldzaam is ze, deze liefde, en hoewel velen haar zoeken, zijn er weinigen die haar vinden. Dat kán ook niet; want ze is de kroon op een weg, waarop we door onze plicht te doen aandacht bestendigen, door eenzaamheid heen samenzijn vinden, in diepe angsten vertrouwen ontdekken, in zelfzucht de doodlopende weg leren zien. Dán pas…….mag de liefde die we altijd gezocht hebben werkelijk zijn. Dán mag je rusten en vérder gaan met de ziel die voor de jouwe, mét de jouwe, gemaakt is.