Onbekend

Ik ben verliefd geworden op mijn 20e. Ik was totaal van de wereld, een gevoel van een zijn, begrepen worden, alles kunnen delen. Geen woorden nodig. Dit was van korte duur.

Momenteel heb ik een partner. Ik besef dat ik een keuze moet maken, voor mezelf. Het is niet echt een moeilijke beslissing, maar wel emotioneel zwaar. Mijn partner is jaloers, kan het niet begrijpen, wil dat ook met mij. Maar ik kan het zelf niet eens uitleggen, wat het met me doet.

Ik ervaar zielsliefde als volledige rust, hier en nu gevoel, moeiteloosheid, begrip, contact op een niet te beschrijven niveau. Elkaar zo kunnen lezen. Het zaait enorme verwarring en brengt mijn wereldje naar een andere balans. Het geeft me het gevoel dat ik iets moet ondernemen.
Met mijn zielsliefde had ik een liefdesrelatie en daarna vluchtig contact na vele jaren.
Een obstakel in die relatie was de moeite met aangaan van confrontatie. Uit de weg gaan van dit intense gevoel. Destijds wilde ik een relatie met mijn zielsliefde, nu weet ik het niet. Het hangt wel in de lucht.

We hebben net weer contact en dat is erg beladen. Maar voelt als noodzakelijk.
Zielsliefde heeft de mooiste ervaringen in mijn leven gebracht, het gevoel te weten wat liefde is. Het meest bijzonder was de totale overgave, vertrouwen en thuiskomen bij de ander. Totaal mezelf kunnen zijn. Ook erotiek was totaal anders. Veel intenser en dan gaat het niet eens zozeer om de daden, maar om het gevoel erbij. Zielsliefde is voor mij een onbeschrijfelijk mooi gevoel. Had ik nooit willen missen ondanks de ellende die het ook met zich heeft meegebracht. Dat de liefderelatie met mijn zielsliefde voorbij is ervaar ik als een diep gemis. De relatie eindigde zomaar ineens omdat de ander er niet klaar voor was. Eigenlijk zoek ik weer een zielsliefde, iets anders kan het niet benaderen en geeft geen rust.

Ik weet niet goed wat ik ermee kan doen als er verwijdering plaatsvindt.
Mijn tip is; ervoor gaan, ook al is het kort. Het is optimaal genieten