Marijke
Ik ontmoette 2 jaar geleden een jongen die tot op de dag van vandaag een zeldzaam effect op me heeft. Het was trouwens een heel onverwachte ontmoeting want ik was op dat moment single en best tevreden…dacht ik. Ik had afgesproken bij McDonald’s met een aantal mensen die ik de dag ervoor had leren kennen. Ze zaten aan het raam en waren nog aan het eten. Ik besloot dus buiten even te wachten, samen met een vriendin. Bij hen zat een jongen (hij was er de dag ervoor niet bij), met zijn rug naar het raam. Ik keek dus naar zijn rug, en op dat moment voelde ik mijn hart zich werkelijk volledig openzetten, en vervolgens zag ik er een lichtstraal uitschieten. Het was een heerlijk gevoel, echt onvergetelijk. Ik ben dus onmiddellijk naar binnen gegaan, want ik moest toch echt wel die jongen dringend in zijn ogen kunnen kijken, en weten wie in godsnaam zo’n effect op me kon hebben; en toen wisten we allebei dat het om te beginnen al een heerlijke nacht zou worden…
Vervolgens een gigantische magnetische aantrekkingskracht op alle vlakken ervaren, 1001 gevoelens in 1 moment (blij, verward, verlegen, nieuwsgierig,warmte, vertrouwd, heel je verleden dat de revue passeert, verheugd, zeker en vast absoluut liefde, het verlangen je eigen ziel aan die van hem te lijmen en dan alleen voelt alles perfect zoals het hoort te voelen, enorm graag bij mekaar zijn, hetzelfde gevoel en idee over kinderen, relaties, dezelfde interesses, dezelfde soort humor (in ons geval sarcasme), gevoeligheid, en absoluut geen moment van mekaar kunnen blijven, vertedering, begrip, …) we zijn die nacht als de beste maatjes samengebleven, we hebben allebei zo ongeveer de mooiste nacht van ons leven beleefd.
Tot nu toe verloopt onze relatie met stukken en brokken; maar altijd als we mekaar ontmoeten, is die magnetische aantrekkingskracht volledig aanwezig (wederzijds), en het doet het pijn en deugd tegelijk om mekaar terug te zien. kort gezegd: kortstondige ontmoetingen, tussenperiodes, elkaar terug opzoeken, …
Wat lastig is in onze relatie is dat we dezelfde relatietrauma’s in ons verleden hebben. We zijn allebei extreem intens gevoelig, de wonden zijn dus al even intens en diep geslagen, en ons verstand wil ons beschermen. Enfin, het is vanaf de ontmoeting tot nu enorm veel stof dat opwaait, twijfel, verwarring, verdriet, maar ook dat vertrouwd gevoel en de magnetische aantrekkingskracht die allebei zeggen: ik voel me nergens in mijn leven zo thuis als bij jou.
We wilden en willen allebei een liefdesrelatie vanuit ons hart; dat verlangen is heel sterk aanwezig, maar momenteel is er wederzijds een bijna voortdurende angst die ons blijkbaar wil behoeden voor het geval dat we samen zouden zijn, maar toch niet samen kunnen blijven. Dat terug uit mekaar gaan voelt nu al dodelijk pijnlijk. Voorbarige angst misschien, maar misschien ook niet…
Ik ben momenteel alleen, en S. heeft sinds anderhalf jaar een relatie; hij ziet het meisje in kwestie graag, maar hij heeft me intussen toch terug opgezocht, met als gevolg weer eens magische momenten, met nadien pijn, twijfel en verwarring van de 2 kanten. Ik ben zelf ook zeer in de war, en absoluut niet in staat om een vaste relatie met eender wie aan te gaan.
Ik weet niet of dit zielsliefde is. Ik twijfel aan alles, behalve de rode draad dat sinds die ontmoeting er iets gebeurd is (met mij) dat absoluut zeldzaam is, of aanvoelt. Maar als het zielsliefde is, dan hebben de rozen heel veel doorns, maar ze zijn bloedbloedmooi…
Een bijna ondraaglijke intensiteit, maar ook de bijna-feeërieke ervaring jezelf zien te leven in een mannenlichaam. Ik heb al dikwijls mijn hoofd eens geschud omdat ik dacht dat ik mezelf iets aan het wijsmaken was:”t’ is precies ik als ik hem bezig zie”
Het meest bijzondere vind ik dat de tijd en alles dat stil komt te staan, of ergens op de achtergrond vaag gebeurt.. alsof je in een bel komt te zitten, en werkelijk alleen nog maar compleet op mekaar bent gericht en afgestemd. het enige wat op dat moment telt en belangrijk is…
S. zegt me dat hij nu nog af en toe droomt van de erotiek die we samen beleefd hebben; en ik: ja, het is onvergelijkbaar anders. Ik heb nadien hier en daar een one-night-stand gedaan, maar ik ben er gewoon middenin mee gestopt, huilend. zo’n intensiteit aan liefde en verbondenheid op alle vlakken die een mens in zich heeft maakt dat ik gewoon weet dat ik dat maar 1 keer in mijn leven meemaak. Met vorige partners (voor S.) heb ik ook wel intense momenten beleefd (want ik ben 1 mega-blok intensiteit op mezelf), maar dat echte onvoorwaardelijk gevoel van liefde en verbondenheid met een ander persoon dan mezelf is voor S. bestemd, en ik weet dat dat zo zal blijven voor altijd; DAT WEET IK.
Onze liefde geeft me een gevoel als twee elfjes in 1 transparante bel, volmaakt gelukkig en tevreden als eentje in de bel. Enorm veel liefde, enorm veel liefde, verbondenheid en plezier…(lachen en keuvelen over van alles, en het leven bekijken vanuit 2 elfjesogen in plaats van 4… En ook als een liefdesmantel om samen als 1 over de wereld te leggen… Lief hé!!!
Onze relatie is beëindigd: tja, dat heb ik al wat beschreven, maar kort gezegd voelt het alsof ik tijdens de ontmoeting volledig was, en nadien weer ‘afgescheurd’, en nu hard werkend aan verdere zelfkennis. Maar ik ben onrustig. Ik was onrustig voor S., en ik ben onrustig na S., ik word alleen rustig als we bij mekaar zijn. Zoals een baby’tje dat zalig aan de moederborst ligt, en hartverscheurend huilt als die weg is. Het zijn altijd kortstondige ontmoetingen geweest tot nu, met een wervelwind aan gevoelens. Te veel in 1 keer. het is altijd heerlijk, en het is altijd even pijnlijk.
Ik zoek niet weer opnieuw een zielsliefde.
Ik heb ongeveer 10 jaar voor ik S. ontmoette 2 blauwe vlammetjes in mijn lies laten tatoeëren. Ik heb de tattoo zelf ontworpen vanuit het verlangen of gevoel: dat wil ik in mijn leven. Ik was nog heel klein toen ik al wist dat een lichaam sterft, maar een ziel nooit. Vervolgens was ik heel vroegrijp, en in mijn hormonentijd al intens op zoek naar mijn gelijke. Ik verveel me dood bij seks alleen. heel veel ontgoochelingen dus. Het idee van de tweelingziel is me niet vreemd, het zat al in mijn hoofd en hart lang voor ik erover had gelezen; Maar anderzijds heb ik ook een heel nuchtere en realistische kant in mij, die ook weer nu met S. juist het tegenovergestelde zegt van wat ik voel (of weet) doorheen mijn leven. Naar wat/wie ik zoek, wetend dat het/hij bestaat maar het voelen is gaan wankelen door zeer diepe trauma’s die bijlange nog niet genezen zijn. Daarom wil ik wat opzoekingwerk doen, me informeren, wat ik voorheen nooit heb gedaan, of toch niet met een verlangen in die mate. Ook wil ik nog zeggen dat tijdens de eerste ontmoeting (ik woonde toen in Gent, nu terug bij mijn moeder in mijn ouderlijk huis) bleek dat we maar 2 kilometer van mekaar wonen (ons ouderlijk huis), we allebei enig kind zijn, en rond dezelfde tijd voor onze ontmoeting allebei in een gelijkende traumatiserende relatie verwikkeld waren. We hebben mekaar ontmoet toen we daar absoluut nog niet van bekomen waren.
Mijn tip voor anderen is; -cherish the beauty of your fragile eyes (omhels je eigen kwetsbaarheid)
–zielsliefde is zeldzaam mooi, en juist daardoor ook behoorlijk pijnlijk. Weet dat ze zo pijnlijk kan zijn omwille van haar zeldzame schoonheid. Zeldzaamheid is zeldzaam zonder problemen.
-Als je ‘t gevoel hebt dat je door de hel gaat: een medaille heeft altijd 2 kanten. Hoe dieper de hel, hoe hoger de hemel.
–Grijp de betekenis van de ontmoeting met 2 handen: je kan barstensveel over jezelf leren …
-Weet dat je liefde het weet of voelt als je niet samen bent en je aan hem/haar denkt; weet ook dat er altijd antwoord komt, maar dan moet je stil zijn vanbinnen, anders hoor je het niet..