Ruth

18 jaar geleden was ik mijn huwelijk van 10 jaar aan het afronden en stond in een winkel waar op een gegeven moment een man binnen kwam. Ik keek om en wij keken elkaar aan, het was alsof ik recht in mijn hart getroffen werd, het was wederzijds, vanaf dat moment is mijn hele leven veranderd, de liefde die ik voelde was zo intens. Ik vroeg mijn vriendin om mij in de gaten te houden want ik wist absoluut niet wat mij was overkomen, ik dacht dat ik aan het spacen was, niet meer van deze wereld was. Euforisch, geestverruimend echt heel bijzonder. De eerste aanraking was zijn hand, daar ging ik dwars doorheen, als we elkaar aankeken dan keken we veel verder dan in de ogen. Ik kon het niet beschrijven. Maar goed, hij hield van vrouwen en had nog heel veel uit te zoeken, we bleven elkaar wel ontmoeten en ik trok zelfs bij hem in, ik kwam er achter dat hij een vriendin had waar hij een relatie mee had en waar hij ook vaak naar toe ging, zo zat ik vaak alleen maar liet het allemaal gebeuren. Wat ik ‘normaal’ nooit gekund had. Ik heb heel veel meegemaakt in die tijd.

Op een gegeven moment kreeg ik een eigen woning en we bleven mekaar ontmoeten, totdat ik naar Bali vertrok en daar mijn huidige man ontmoette, dat was in 1992, ik ben toen samen met mijn zoontje naar het buitenland vertrokken, heb een aantal jaren geen contact meer gehad maar ik stond ermee op en ging ermee naar bed, hij was er altijd, in mijn hoofd was het altijd wat zou … daarvan vinden? 7 jaar geleden ben ik weer terug gekomen in Nederland en sindsdien zijn we weer regelmatig samen, hij is nog steeds bij zijn vriendin en ik ben nog steeds getrouwd. Ik heb het er steeds moeilijker mee want ons gevoel wordt alleen maar sterker en ik zou het liefste iedere dag bij hem zijn. Mijn man woont in het buitenland en ik moest steeds weer terug naar Nederland, er was altijd wel iets waardoor ik terug moest komen… Nu 14 jaar later zit ik weer op dezelfde plek als waar ik vandaan vertrok. Ik heb onlangs kenbaar gemaakt aan mijn ‘Liefde” dat ik niet meer zo door wil gaan, dat de liefde die wij voelen naar mijn gevoel anders bedoeld is. Beiden zijn wij afhankelijk van onze partners, financieel voor het grootste gedeelte. We zijn niet meer de allerjongste en maken ons best wel zorgen(financieel) voor de toekomst. Nu is ons bedje gespreid.
Ik heb mijn ‘Lief’ gezegd dat ik een leven met hem wil delen en sindsdien is het stil aan de andere kant. Als ik hem vraag wat hij nog samen heeft met zijn vriendin dan zegt hij, eigenlijk hebben ze niet veel maar hij kan zijn gang gaan. Ik voel zijn angst want dat is ook de mijne, zo loopt ons leven parallel en hebben we beiden ons karma in te lossen. Het wordt mij alleen steeds duidelijker dat ik het leven van mijn man ook tegen hou. Ik hou iets in stand wat er niet is en dat breekt me op, de oneerlijkheid. Maar ik ben bang dat ik alleen kom te staan. Niet dat ik niet alleen kan zijn, want ik kan het erg goed met mezelf vinden maar ik wil mijn leven “delen”, ook denk ik dat mijn ‘lief’ en ik samen veel kunnen betekenen voor de ‘gemeenschap’.