Onbekend
Het begon met een tinteling in mijn buik, elke keer als ik hem zag. Het was vreemd want we hadden geen contact. Ik vond hem ook niet speciaal aardig of leuk. Het tintelde gewoon en ik had er geen controle over. Of mijn zielemaatje dat ook zo voelde weet ik niet. Ik denk van wel, al zal hij zich misschien niet hebben gerealiseerd dat mijn aanwezigheid dat veroorzaakte. We ‘zagen’ elkaar dagelijks als ik mijn zoontje naar school bracht.
Ik was op dat moment getrouwd en woonde samen met mijn man en twee kinderen. Het was frappant dat het tintelen begon ongeveer een week nadat ik had besloten mijn huwelijk te beëindigen. Al verschillende jaren probeerde ik deze relatie in stand te houden, waarin ik niet gelukkig was. Ongeveer een week voor de herfstvakantie knapte bij mij het draadje en besloot ik mijn relatie te beëindigen.
In de herfstvakantie herinnerde ik me een droom die ik in het voorjaar van 1995 had gehad. Er was een overeenkomst tussen de persoon die ik in die droom ontmoette en mijn zielemaatje. Na de herfstvakantie begon het tintelen. Elke keer als ik hem zag (of beter: stiekem observeerde) probeerde ik me meer te herinneren. Maar er was geen visuele herkenning, geen fysieke herinnering die boven kwam.
Het voelde aanvankelijk als een gewone verliefdheid, al vond ik het wel vreemd dat er geen aanleiding voor was, geen vonk die was overgesprongen in een intiem gesprek of iets van dien aard. Heel maf.
Ondertussen was ik in gesprek met mijn man over hoe het verder moest met ons; wat we wel en niet samen wilden blijven doen; hoe we zouden gaan wonen etc. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen te gaan scheiden, al heeft hij het daar nog steeds wel moeilijk mee. Voor zover ik me daarvan bewust ben is er geen relatie tussen mijn besluit te gaan scheiden en de ontmoeting met mijn zielemaatje.
Ik zou het contact met mijn zielmaatje willen omschrijven als een puur ‘spirituele relatie’. Tot voor kort wist ik niet dat zoiets mogelijk was. Sterker nog, ik geloof nu dingen die ik tot voor kort voor klinkklare onzin zou hebben versleten: reïncarnatie, herinneringen aan een vorig leven (in mijn geval ondermeer een eenzaam leven als zeevaarder voor de Portugese koopvaardij), zielscontact (elkaar voelen zonder bij elkaar te zijn), ingevingen (namen van bekende mensen uit het verleden – soms kende ik de naam al, soms niet), kunnen voelen met andermans hand en kunnen zien met andermans ogen (tijdens een begrafenisdienst – ik weet niet wie er is overleden, maar ik was er wel bij – virtueel dan), uittredingen, je eigen ziel zien… Dat laatste was echt heel bijzonder. Het was enkele dagen voor de zomervakantie en ik zat op een zaterdagmiddag in de zon te mijmeren over hoe dat zou gaan als ik hem niet dagelijks zou zien. Ik bedacht me dat ik natuurlijk gewoon kon bellen en een babbeltje kon maken. Dat deed ik niet (hij heeft me al in een vroeg stadium laten weten geen contact met mij te willen), maar van de gedachte dat ik hem in principe zou kunnen bellen, werd ik erg ontspannen. Ik viel in slaap en toen zag ik een doorzichtig omhulsel, het leek het meeste op een grote glazen vaas, waaruit ineens een klein zilverachtig balletje omhoog ‘plopte’ niet groter dan een smartie. In een fractie van een seconde vermenigvuldigde het balletje zich tot een
ronde kristalachtige bal met een diameter van ongeveer 12-15 cm. Het straalde een puur wit licht uit, oogverblindend… Het leek op niets anders dat ik kende, een volstrekt nieuw beeld. Prachtig.
Later las ik op internet (lang leve Google) dat dit wel eens mijn eigen ziel kon zijn. Iemand beschreef een soortgelijke ervaring als gevolg van de ontmoeting mijn zijn tweelingziel.
In onze spirituele relatie zijn geen obstakels. Ik huil als hij huilt, ik lach als hij lacht, ik vrij (met mezelf) als hij dat doet.. Tenminste dat denk ik. Op zijn verjaardag bijvoorbeeld, ‘s ochtends vroeg om kwart voor vijf, zag ik een betraand gezicht, het zijne denk ik.
De laatste weken van het schooljaar, na de meivakantie tot aan de zomervakantie, voelde ik bijna dagelijks rond kwart voor vier de bekende tindeling in mijn buik. Ook als ik geconcentreerd in een vergadering was, of zelf stond te presenteren, gebeurde dat. Als ik dan op mijn horloge keek, wist ik: ok, hij is net thuisgekomen.
Omdat het niet lukte om met elkaar te praten over ons zielscontact, heb ik hem op zeker moment een steen gegeven die ik van vakantie had meegenomen. Ik verdenk hem ervan dat hij die bij thuiskomst vaak in zijn hand nam en dat ik daarom die tintelingen voelde.
Obstakels zijn er dus wel in het fysieke leven, zoals je begrijpt. Ik ben nog steeds bezig met mijn echtscheiding en hij heeft ook zo zijn besognes… We hebben een keer met elkaar gesproken over mijn gevoelens. Dat was in reactie op een briefje dat ik hem had geschreven, enkele weken voor de kerstvakantie. Daarin had ik geschreven dat ik dat ik warm werd van binnen als ik enkel maar een glimp van hem opving. Hij zei ‘wat je voelt heet zielsherkenning’. Hij verklaarde vervolgens dat het niet
wederzijds was. Tja…
Aanvankelijk dacht ik dat ik verliefd was, dus het leek me aannemelijk dat we zouden proberen meer van elkaars leven te weten te komen. En te onderzoeken of we op enige manier met elkaar contact zouden willen onderhouden. Dat is er niet van gekomen. Ik ben wel veel van hem te weten gekomen, voornamelijk door dromen van de afgelopen 10 jaar die ik me successievelijk ben gaan herinneren. In een van die dromen, op 4 februari 1997, heb ik hem recht in de ogen gekeken.
Hij was wat dikker en bleker dan nu, maar hij had dezelfde lieve oogopslag. Ik was die droom glad vergeten, maar vond hem terug in mijn dagboek, op de laatste dag van de kerstvakantie.
We hebben dus geen relatie in het fysieke leven, zelfs geen vriendschappelijke. Ik denk dat onze klokken niet helemaal gelijk lopen.
Ik ben bovenal heel dankbaar dat ik deze ervaringen heb mogen hebben, dat ik een kijkje ‘aan gene zijde’ heb mogen nemen. Ik voel me gesteund en bemind. Voorheen was ik vaak onrustig als ik alleen op de bank zat tijdens een van de vele reizen van mijn man, of in het jaar dat hij helemaal niet thuis kwam, drie jaar geleden. Dat gevoel is over.
Ik doe nog steeds de zelfde dingen, leef in hetzelfde huis, doe hetzelfde werk, ga met dezelfde mensen om, maar ik heb weer plezier in mijn leven en alles gaat me veel gemakkelijker af. Het heeft me veel gelukkiger gemaakt, zoals ik hem ook heb verteld, op de laatste schooldag.
Uiteraard ben ik ook verdrietig omdat ik dit alles wat ik nu opschrijf niet aan hem heb kunnen vertellen. Er zal wel een reden zijn waarom dit niet kon, een reden die ik niet ken.
De ontmoeting met mijn zielemaatje heeft me bewust gemaakt van mijn eigen ziel. Er is een dimensie aan mijn leven toegevoegd. Tijdens de laatste jaren van mijn huwelijk voelde ik wel dat ik stilstond in mijn eigen ontwikkeling. Ik stak al mijn energie in de zorg voor mijn man en kinderen. Ikzelf liep ‘achterstalling onderhoud’ op. Dat heb ik nu wel ingehaald!
Het mooiste was het beeld van mijn eigen ziel. Zie boven.
Erotiek was er enkel in virtuele zin. Ook best bevredigend overigens..!
Zielsliefde is iets van een andere orde. Niet van het hier en het nu. Niet van het stoffelijke leven. Daarom is het ook zo lastig er een plek aan te geven. Het laat zich niet inkaderen, geen enkele plek is groot genoeg…
We wonen niet ver bij elkaar vandaan. Hij heeft mijn adres, ik het zijne. Het is vakantie. Straks begint de school weer. Ik ben benieuwd of en hoe we elkaar dan zullen begroeten. Kan best zijn dat we elkaar niet eens aankijken…
Het is onmogelijk om opnieuw zo’n liefde te zoeken. Het is ‘once in a lifetime’. Ik weet niet waaraan ik het te danken heb dat ik hem heb mogen ontmoeten. Misschien had ik wel gelijk toen ik hem sms-te dat ‘god kennelijk had besloten dat we genoeg hadden geleden, maar dat we nog een lange weg te gaan hadden’.
Mijn tip is; probeer er gewoon van zielsliefde te genieten.