Liesje

We kwamen elkaar tegen in een bruin cafeetje en ja voor hem was het een ware herkenning.
We kunnen niet zonder elkaar, maar ook moeilijk met elkaar leven. Er is een enorm sterke verbondenheid en als synchroniciteit, ook als we niet bij elkaar zijn. we voelen meteen aan als er iets niet juist zit, gedeelde euforie, maar ook gedeelde pijn en verdriet.
Als we uit elkaar waren, was het gemis zo erg, dat het niet meer pijn had kunnen doen als het hart er werd uitgerukt….
De relatie die we samen hadden was een mengeling van ziels, lichaam en geestelijke gevoelens.
Als je letterlijk over de relatie spreekt dan zien we elkaar maar op bepaalde tijdstippen omdat het onnoemelijk sterk is en constant samenleven zou teveel pieken en dalen geven denk ik. We zijn er nog niet echt uit. Trouwens mijn zielsliefde is getrouwd en zijn vrouw weet alles. Ze kan zich daarin vinden (zegt zij, maar ik vind het zelf moeilijk in haar plaats, heb zelfs al uit respect de relatie beëindigd omdat ik dat niet wilde maar ik blijf hem zoeken, alsof er een stuk van me weg is).

Obstakels die ik met mijn zielsliefde ervaren heb zijn; emotionele pieken, enorme synchroniciteit, weten dat we elkaar al zo lang kennen – levens lang eigenlijk.
Mensen die het niet begrijpen, niet verstaan dat we eerlijk zijn hierover naar de buitenwereld toe. Soms heel moeilijk, mensen zien het vaak alleen lichamelijk en materieel, bizar eigenlijk….

Ja de liefdesrelatie is er bij ons en zal tot het einde der tijden bestaan, daar is niets tussen te krijgen. Ik was bewust alleen gebleven en ook niet op zoek naar een partner voor ik mijn zielsliefde ontmoette. Of we ooit echt samenleven is maar zeer de vraag, te meer om dat er voor beiden geen noodzaak voor is, omdat we weten hoe graag we elkaar zien en ook op afstand elkaar aanvoelen. …Het is zo afhankelijk van het moment… Soms drukt het menselijke heel zwaar door en willen we bij elkaar zijn dag en nacht, maar we weten dat het heel veel kan vernielen en dat er veel mensen gekwetst kunnen worden, mensen die hier ook niet om gevraagd hebben… dus tijd zal raad brengen, we geloven in deze liefde en ze zal er altijd zijn, misschien niet in de klassieke vorm zoals de maatschappij wil, maar dat is ons probleem niet…

Wat zielsliefde mij heeft gebracht is een weten dat er zoveel meer is, dan we beseffen, een dankbaarheid, dat er iemand is ergens die hetzelfde onverwoordbaar gevoel heeft. Dat niet eens met verliefdheid of verlangen heeft te maken. Ik meen zelfs te mogen zeggen, dat ik de liever een dag zo een verbondenheid voel met een wezen, dan ik een relatie zou moeten hebben om gewoon niet alleen te zijn….

Het meest bijzondere vind ik dat we zijn allebei geconfronteerd met angsten en vooral diepe pijnen uit het verleden, dingen die we dachten verwerkt te hebben, maar die we door het samenzijn weer naar boven brachten en aan het Licht van onze liefde gaven, we helen als het ware telkens opnieuw, hoe hard het soms ook is, we groeien elk moment als persoon, maar ook als twee vermengde zielen, ja eigenlijk zijn we gewoon tweelingzielen…
Wij hebben ook lichamelijke versmeltingen, maar dat hoeft niet altijd. Het is zalig en anders, alsof ik ook voor het eerst bij mezelf thuiskwam, zo intens was en is het.

Hoe vaak ik ook al heb geprobeerd om dit te beschrijven het is niet in woorden te vatten. Het is een soort thuiskomen, een bijeenvoegen van 1 ziel in twee lichamen, een ware herkenning op alle niveaus. Het willen uitpraten van twijfels, angsten en vragen. Niet stilstaan, waarlijk groeien…en nog veel meer…en ja, niet aards….
Het is die ene die de sleutel heeft op alle deuren van ziel en lichaam…
Ik ben enorm dankbaar en diep ontroerd door dit gevoel en blij ben dat ik luister naar mijn gevoel en niet naar mijn ego (want dat zou meer willen). Mijn ziel zegt dat wat ik nu voel hetgeen is dat elke ziel voelt bij een hereniging, waar dan en met wie dan ook, een zielfsliefde of tweelingziel herken je zonder woorden…