Onbekend

Na 32 jaar trof ik mijn zielsliefde opnieuw, heel toevallig, 3 dagen na het overlijden van mijn vader , overleed zijn vader en door de overlijdensadvertentie kwam ik mijn jeugdliefde op het spoor en zo volgde een herontmoeting met veel ‘toevalligheden’ die ik achteraf als symbolen van groei ervaar.
Mijn liefde voor hem was zo sterk, diep en oprecht, dat het soms pijn deed. Vooral het oogcontact was zo intens, we waren beiden erg van ons stuk door de herontmoeting.
Maar we waren beiden gehuwd en wilde dat graag zo houden, als vrienden zouden we verder gaan, maar door onze oprechtheid was enige uiting van liefde vrijwel onmogelijk en we verborgen het voor de ander om niet te kwetsen, dit was erg frustrerend op den duur er was dan ook steeds sprake van een spel van aantrekken en afstoten, dit heeft bijna 7 jaar geduurd. Tot ik niet meer wilde en ook weer wel, kon geen afscheid nemen, niet loslaten, tot we tegen elkaar gezegd hebben we zien wel hoe het verder loopt en pas toen kon ik in liefde los laten en dat gaf een heel bevrijdend gevoel.
De liefde is onveranderd, maar het trekt niet meer zo aan mij. Hoe het met mijn wederhelft gaat weet ik niet, het contact is verbroken.
Maar het contact heeft heel veel bijgedragen aan mijn spirituele ontwikkeling, ik heb diepe onvoorwaardelijke liefde ervaren voor iemand die ik zelf nooit zou kiezen.
Maar in hem zag ik zoveel schoonheid en zuiverheid in de kern, dat het waarschijnlijk mijn goddelijke kern weerspiegelde en ondanks de pijn dat ik hem niet meer zie heb ik het gevoel dat het ook niet meer hoeft, ook hij kan zich denk ik/ hoop ik verder zonder mij beter ontwikkelen als hij daar voor kiest.
Kortom ik ben rijker uit deze ervaring gekomen