Onbekend

Ik heb mijn zielsverwant / TZ  precies 2 jaar geleden ontmoet in de sportschool. Hij werkt daar.  Ik had toen al een gevoel van hmm ik ken hem ergens van? Hij kwam mij heel bekend voor maar er duidt nergens naar toe waarvan ik hem zou kunnen kennen. Ik zocht er verder ook niks achter. Ik weet nog dat mijn ma zei: dat is een leuke jongen over hem! Maar ik deed er niks aan.Maar sinds vorig jaar is er iets ontstaan tussen ons.  Sinds ik ben vaker gaan trainen raakte ik vaker met hem in praat.  Er ontstond ook een onzettende aantrekkingskracht.Hij traint naast zijn werk ook daar en zo zagen we elkaar vaker. Het begon heel vriendschappelijk aangezien hij al 4 jaar in relatie zit. Het begon meer als lachen grapjes en ook vooral elkaar motiveren qua trainen. Dit bleef zich maanden voor spelen totdat er gevoelens kwamen vanuit 2 kanten. Wij wilde elkaar altijd zien en met trainen wilde we altijd samen trainen. Daarnaast als hij werkte dan deed hij alles eraan zodat wij aan praat raken. Ook op instagram wist ik altijd precies wanneer hij mij bericht zou sturen. En hij bekeek vrij snel mijn verhalen.Maar na een tijdje merkte we dat ons gevoelens echt sterker werden dus hebben we na zomervakantie afstand genomen. Ondertussen kwam hij minder trainen en ik trainde andere tijden en dagen als hij werkte / trainde. Ik was en ben er kapot van en ik droomde altijd over hem. En gek genoeg als ik over hem droom voel ik zijn aanwezigheid sterk. Ik probeerde hem ook te vergeten en ik ben veel bezig geweest met mij zelf. Todat ik ondertussen achter ben gekomen dat zijn beste vriend en zijn vader werkten op een bedrijf waar ik stage liep 3 jaar terug. Ondertussen loopt zijn buurmeisje en zijn achternicht ook op mijn huidige stage in het kinderdagverblijf. Hoe hard ik ook mijn best doe om hem te vergeten, hij blijft in mijn gedachte. Ik heb het gevoel alsof zijn aanwezigheid altijd er is. Het feit dat zijn vader en beste vriend hiervoor bij mijn praktijk werkte en nu zijn buurmeisje en achternicht maakt me meer gek en verdrietig. Ondertussen zie ik hem nog steeds ook wel eens trainen of werken ondanks ik andere tijden ga. We praten weleens maar dan valt er weer stilte. Wanneer ik over mijn gevoelens voor hem wil vertellen houdt iets mij tegen… Wat mij het meest pijn doet is dat ik dit nog nooit met hem heb kunnen afsluiten. Ik mis hem heel erg en ik weet dat het fout is aangezien hij in de relatie zit. Maar niemand niemand laat mij compleet voelen als hem. Maar echt niemand. Ik voel me heel sterk tegenover de wereld en hij heeft me leven echt veranderd op een motiverende manier ondanks wij verschillen van cultuur,geloof etc.  Wat moet ik doen? Er gaat geen dag voorbij wanneer ik niet aan hem denk en hoe meer ik mijn gevoelens weg stop hoe gekker ik word….

Antwoord
Accepteer dat je van hem houdt en steeds weer aan hem moet denken. Je bent geen machine met een aan- en uitknopje. Sta hem toe in jouw leven, niet persoonlijk, maar als een fantastische herinnering. En ja, zelfs die herinnering zal je bijstaan en sterker maken, elke keer weer. En je bent zelf al helemaal compleet, je hebt een ander niet nodig om dat te worden. Een ander vult je aan en verrijkt je leven, leert jezelf beter kennen. Liefs, Roos