Onbekend

Ik en mijn TZ zijn beide bijna 30 jaar volwassen aan het worden en ik merk bij beide dat we ons willen settelen. Al ruim 20 jaar zijn wij in elkaars leven, en ik kan het niet anders omschrijven als een open relatie, met de afspraak samen een toekomst op te gaan bouwen als we daar klaar voor zijn. Echt nu het zover is kiest hij nu voor een andere vrouw om dit mee te gaan doen. Sinds 4 maanden is mijn TZ in een relatie gestapt met een andere vrouw. Het is voor het eerst dat een van ons echt een relatie aangaat in het leven. Sinds een half jaar ben ik mij bewust van de TZ dynamiek tussen ons. Hiervoor wist ik simpelweg niet van het bestaan af. Alles valt nu op zijn plek. Ik begrijp nu ook waarom het gaat zoals het gaat tussen ons. Ik kan nu begrijpen dat het de angsten zijn die tussen ons in staan. Moet ik hem dit vertellen? In de zomer van 2014 kwam hij na een lange reis van 2 jaar weer terug in mijn leven. Hij was er gelijk weer als mijn beste vriendje, al of hij nooit was weggeweest. In de zomer van 2015 spraken wij naar elkaar uit nog niet toe te zijn aan een relatie samen, het was goed zoals het ging en de vrijheid beviel ons allebei nog prima. Ik heb geen idee waarom ik daar toen mee instemde ik wilde eigenlijk niets liever als samen een relatie hebben. Toch was er iets in mij wat zei, dat hij er nog niet klaar voor was, dat ik hem de ruimte moest geven en dat deed ik dus ook. In die maanden opvolgend kwam er een andere vrouw in zijn leven waar hij serieus mee ging daten. In eerste instantie vertelde hij mij niet over die verliefdheid, maar toen ik er naar ging vragen ging hij dit proces met mij delen. Als of hij het in overleg met mij deed. Hij hield ons dus eigenlijk beide aan het lijntje. Dit kon niet langer zo na ruim een half jaar daten wilde het andere meisje toch echt een relatie wat hij afwees. Waardoor zij ( begin zomer 2016) al het contact verbrak. In die periode zochten mijn TZ en ik elkaar weer vaker op maar dit keer echt op vriendschappelijke basis. Ik begreep hier niets van, voelde dat het samen zijn voor ons beide zoveel meer los maakte dat wat hij toeliet. Hij worstelde met zijn gevoelens voor ons beide, maar ik kreeg ook geen kans om hij hem binnen te komen. Ik raakte helemaal in de knoop met mijzelf. Steeds zocht hij mij op en wees mij keihard af. Tot dat hij eind vorig jaar van de een op andere dag kwam vertellen dat hij zijn gevoel van gemis had gevolgt het meisje na 5 maanden geen contact te hebben opgezocht en haar wens voor een relatie samen een kans wilde geven. Verliefd was hij nog niet, maar het voelde goed, ze paste goed in zijn leven, er waren geen ruzies en het leek net als of de breuk van 5 maanden nooit zo is geweest. Hij zei dat hij zo moe was en een vakantie had geboekt met haar om aan haar te laten zien het serieus een kans te willen geven. ( Ik kan alleen maar denken, ja ik ben ook uitgeput en verschikkelijk moe. die vakantie gaat jou niet helpen die vermoeiheid komt door onze energie samen, klopt dit? ) Op het moment dat hij mij vertelde over zijn relatie keuze zakte letterlijk de wereld onder mijn voeten vandaan. Ik wist totaal niet wat ik moest doen, zo onverwachts. Ik heb het moment aangegrepen om te vertellen dat hij ook voor mij had kunnen kiezen, gevraagd waarom hij de keuze niet voor mij maakte en of ik alleen was in mijn gevoelens naar hem. Er kwam een afstandelijk gesprek uit voort met alleen maar de boodschap dat hij vind dat ik alles tussen ons in mijn hoofd heb geromantiseerd. En dat hij het gevoel van 2 jaar terug niet meer had. Het gekke vind ik nog dat hij tijdens het hele gesprek dit meisje niet bij haar naam noemde maar meisje, en ook benoemde dat hij niet verliefd was, maar het toch wilde uitzoeken. Totaal verward ben ik na een afscheidsknuffel en weinig woorden verdrietig weggegaan. Een week later kreeg ik een bericht met de vraag hoe gaat het? Waarop ik heb gezegd dat ik niet wist hoe het nu verder moest tussen ons en dat ik voorlopig geen contact met hem wilde. Zo is hij inmiddels jarig geweest waar ik niet bij was en niets van mij heb laten horen. ( Het idee dat ik hun samen zou zien kon ik niet aan) Met kerst kreeg ik een bericht met de boodschap dat hij graag een bericht wilde sturen maar niet wist of het mocht∑ En op maandagochtend de dag voor Valentijnsdag een bericht met de boodschap dat het nu wel heel lang geleden was en of hij al mocht weten hoe het met mij gaat. We zijn nu 4 maanden verder en ik heb nog geen reactie gegeven op zijn berichten en hem niet meer gezien sinds de dag dat hij mij vertelde over zijn relatie. Inmiddels is ook zijjn vakantie geweest. Hoe graag ik het ook wil, ik weet gewoon echt niet hoe ik met hem om moet gaan nu hij in een relatie zit. Ik wil niet de gene zijn die aan de zijlijn toe kijkt of degene zijn die zich weer schikt naar ZIJN situatie. Maar ik mis hem ondertussen verschrikkelijk. Als of ik een rouwproces begonnen ben. Ik zou zo graag willen weten hoe hij hier instaat. Ondertussen veranderd ervan alles in mijn leven. Ik moet onverwachts mijn huis uit, voor mij het teken dat er echt iets niet goed gaat. Voor mijn gevoel zou hij er moeten zijn, zouden wij nu samen kunnen gaan wonen. Alles was altijd zo goed tussen ons. Ik ben zo bang dat hij zijn leven nu vorm gaat geven met haar, het samen wonen, misschien wel een gezinnetje starten. We hebben het over 3 maanden relatie ik weet het maar toch is deze angst zo sterk in mij. Waarom doet hij mij dit aan, rent hij zo hard bij mij weg. Wat moet ik nu met mezelf? Hoe hard ik het ook probeer, ik kan mezelf helemaal niet opstellen voor andere mannen. Doe ik er wel goed aan om geen contact te hebben met mijn TZ? Mijn intentie hiermee is om hem op deze manier te laten voelen dat ik er niet meer ben nu hij voor een ander kiest.