Onbekend
Hoe nu verder ? Moet ik kiezen voor gevoel, hart of verstand ? Mijn gezin zal hierom lijden, mijn echtgenoot weet van niks maar mijn liefde wil mij en ik wil hem…. Zo ver weg, ik word misselijk bij de gedachte dat ik hem moet los laten maar ik ben niet gelukkig …
Antwoord 1
Ik snap je zo goed! Ik zit ook in een relatie, heb 2 kids, ben ik ongelukkig..nee, maar ook niet super happy zeg maar. Tja,en dan ontmoet je die ene man. Alles staat op zijn kop, het liefst ben ik bij hem, dat is wat mijn hart zegt maar heb het idee dat het nog niet het juiste moment is. Wel ben ik er van overtuigd dat we samen komen! Heb hem 1 keer ontmoet, wel getwijfeld of ik het moest doen ivm mijn gevoel, en misschien viel hij wel heel erg tegen. Helaas is mijn gevoel naar hem alleen maar meer geworden en heb ik het vreselijk moeilijk. Gelukkig hebben we contact en kan ik mijn gevoelens delen met hem, ben ook heel blij dat ik daarvoor bij hem terecht kan! Ik ben dankbaar dat ik dit gevoel voor iemand mag hebben, al is het heel erg moeilijk. Ik ervaar het als hele diepe intense liefde, dat heel moeilijk te omschrijven is. Het is zwaar met iemand een relatie te hebben terwijl je hart bij iemand anders ligt…… (Onbekend)
Antwoord 2
Weet je, je moet niet kiezen. Leef je leven bij de dag, probeer het beste te maken van elke nieuwe dag met je gezin en echtgenoot. Je bent niet voor niets met hem getrouwd, er moet ooit liefde geweest zijn. Dat je daarnaast je tweelingziel hebt leren kennen en herkent is iets moois waar je ook oprecht van mag genieten. Maar een tz liefde is volgens mij niet bedoeld om verdriet te veroorzaken en mensen uit elkaar te trekken. Het moet een subtieler en geleidelijker proces zijn, waarin je jezelf steeds beter leert kennen en waarin je in een huwelijk langzaam uit elkaar groeit, en op een gegeven moment gewoon klaar bent met elkaar. Ik denk dat als je nu hals over kop iets met je twin begint, dit gedoemd is te mislukken want er zullen veel mensen om je heen verdriet van hebben. Sterkte en succes.(Onbekend)
Antwoord 3
Ik sluit me volledig aan bij degene van antwoord 2. Uiteraard is het mogelijk dat de liefde tussen echtelieden verandert van een steekvlam in een kleine waakvlam, maar elkaar trouw beloven houdt in dat je niet zomaar opgeeft. Ook niet als je je tz ontmoet. De zielsliefde is bedoeld om weer veel dichter bij jezelf te komen en als dat betekent dat jij en je man alsnog uit elkaar groeien, dan is dat zo. Maar zoals degene van antwoord 2 zei is dit een langdurig proces waar je doorheen moet gaan. Impulsieve beslissingen zijn zelden goed op de lange termijn. Inderdaad omdat het de kans op mislukking vergroot en dan eindig je zeker met lege handen. Ik neem aan dat je jezelf beter gunt? Voor dit alles is een heldere geest nodig. Vergeet niet dat het nooit te laat is om God te vragen je daarbij te helpen. Hij zal de voor jou bepaalde weg markeren middels velerlei tekens, maar het is aan jou om die te (willen) zien en te aanvaarden dat ze je soms een andere richting op sturen dan je verwacht. Verwachtingen moeten opzij gezet worden en dat is niet makkelijk, maar wel nodig om te begrijpen dat de aangewezen weg de enige juiste is. Als je deze weg volgt en de keuzes maakt die je op je weg tegenkomt, dan hoef je er ook nooit spijt van te hebben. Laat ons weten hoe het je vergaat. Sterkte en wijsheid toegewenst! (Onbekend)
Antwoord 4
Beste vraagsteller: helaas is hierop geen pasklaar antwoord. Anderen kunnen het antwoord ook niet voor jou uittekenen. Je weet alleen zelf hoeveel gewicht alle factoren hebben die meespelen. Maar durf in elk geval eerlijk naar jezelf toe te zijn, dan krijg je het helderst voor ogen wat het beste is, hoe pittig of makkelijk het ook zal zijn. (Onbekend)
Antwoord 5
Antwoord 3, ik was van antwoord 2 en ik vind dat je het heel mooi hebt gezegd! Zo bedoelde ik het ook precies. Zelf zit ik er dus ook middenin, ik ben getrouwd, heb kinderen en ik heb een zielsliefde. Het huwelijk met mijn man wordt eigenlijk nog steeds beter, we kennen elkaar al heel lang en kunnen met elkaar lezen en schrijven, we vinden elkaar nog altijd heel aantrekkelijk en het zit op alle fronten meer dan goed in onze relatie. Ik voel me dan ook een zeer gelukkig mens. En ja, dan is er die ander, de tweelingziel. Die altijd bij me is geestelijk, die me voortdurend een spiegel voorhoudt en ik hem, die voor mij wegloopt en ik voor hem. Maar van wie ik weet dat er iets tussen ons is dat we beiden niet kunnen verklaren en wat ik vaak vervloekt heb. Inmiddels (en dan praat ik over 18 jaar) heb ik er eindelijk vrede mee dat hij altijd op de achtergrond in mijn leven aanwezig is. Soms treedt hij op de voorgrond (als we elkaar zien) en heb ik het daarna steevast moeilijk, en hij ook. Ik weet ALLES van hem zonder dat hij me veel vertelt. Het gaat heel diep en het kan ook heel diep kwetsen weet ik uit ervaring. Ik zal nooit mijn man verlaten voor hem, ik zal nooit anderen verdriet doen omdat ik voor hem kies. Nee. Als het zo moet zijn ooit, dan zal het zo zijn. Maar ik weet heel zeker dat hij nog enorm veel moet groeien spiritueel gezien (en dat bedoel ik niet arrogant)en nog lang niet klaar is voor dit alles. ALS hij dat al ooit zal zijn. Ik weet dat ik een soort gidsende rol heb in zijn leven, niet perse bedoeld voor een romantische relatie. Nee, tweelingzielverwantschap gaat volgens mij niet over romantische relaties maar over spiritueel groeien, je ontwikkelen om een heel mens te worden. En soms komt men daarin wel bij elkaar en soms kan dat goed gaan. Maar alleen als beiden er hetzelfde in staan, wat zelden echt het geval is. Dat is toch wat de meeste mensen die hun tz hebben leren kennen, niet onder ogen willen zien. En dat is jammer want je ontneemt jezelf de kans om gelukkig te worden met een ander dan die tz, en je focust helemaal op je tz terwijl de tijd er niet rijp voor is. Niet doen. Als het meant to be is, komt dat vanzelf. In tussentijd moet je je leven ten volle leven en je liefde geven aan ieder die jij maar wilt. Sta jezelf toe om aards verliefd te worden, in een hart is plaats voor meer dan 1 persoon. Liefde wordt niet minder als je het deelt. Dingen kunnen naast elkaar bestaan, als je het jezelf maar toestaat. Ik ontmoette mijn man en het was liefde op het eerste gezicht. Het heeft altijd geklikt als een tierelier. Ik wist dat hij de (aardse) liefde van mijn leven is. Later besefte ik dat wat ik bij mijn tz voel, een tweelingziel verwantschap is. Toen vielen er veel vraagtekens op hun plaats. Ik heb dat lang voor een verboden verliefdheid gehouden, maar dat was het dus niet. Met tz heb ik een soort band die ik niet heb met mijn partner. Telepathie, het elkaar voelen op afstand, etc. Ik geloof echt dat dat bedoeld is om er beiden spiritueel van te groeien. En als er ooit meer in moet zitten, dan komt dat er wel uit. (Onbekend)
Antwoord 6
@ Antwoord 5: Ik ben degene van antwoord 3 en op mijn beurt vind ik jouw verhaal er één vol van wijsheid. Het is echt benijdenswaardig dat je de dingen ziet zoals je ze ziet. Ik deel je mening dat zielsliefde niet over romantiek gaat, maar over je eigen ontwikkeling. Maar zo nu en dan zou ik willen dat de man op wie mijn zielsliefde zich richt mij ook zou (h)erkennen als zijn zielemaatje “en we leefden nog lang en gelukkig.” Soms vind ik het echt moeilijk om alles helemaal los te laten en mijn eigen weg te volgen, maar dat gaat steeds beter. Met af en toe een terugval krabbel ik langzaamaan weer op. Zo kom ik uit een fase waarin ik vanalles wilde, zowel materieel als spiritueel. Het is me gelukt om dat los te laten en het gezegde “minder willen, meer bereiken” gaat absoluut op. Het is alsof ik alles veel bewuster meemaak en veel meer in het NU leef. Alleen verliefd kunnen worden op een ander..? dat is nog moeilijk. Inmiddels ga ik wel weer uit met andere mannen en ik verwacht daar niets van. Als er een geschikt persoon bij zit, dan merk ik dat vanzelf. Als het zo moet zijn dat mijn zielemaatje mijn partner wordt, dan merk ik dat ook vanzelf. Dat de grootste kracht en wijsheid ligt in het loslaten, daar twijfel ik geen moment meer aan. In de praktijk is het echter een moeilijk, maar boeiend proces! Dat houdt me gaande. (Onbekend)
Antwoord 7
Lieve schrijfster/schrijver van antwoord 6; dank je wel voor je lieve compliment, de tranen springen me even in de ogen, het maakt mijn (sombere) dag goed. Ik vind dat jij er ook heel wijs en verstandig mee omgaat. Dit is zeker een intens moeilijk proces waarin ik vaak het gevoel heb van twee stappen vooruit en een achteruit. Periodes van stagnatie en frustratie met daartegenover weer tijden dat alles stroomt en vanzelf lijkt te gaan. Ik word er zelf lichamelijk ook heel erg moe van, het constante denken, voelen, nooit rust. Dan is er nog mijn lieve man, die zo intens veel van mij houdt en ik van hem. Echt mijn soulmate. En ik kan me zo tegen hem afzetten, uit pure frustratie. De arme ziel verdient dat niet, op die momenten voel ik me zo ontzettend slecht. Terwijl ik weet dat ik niet slecht ben. Maar het verscheurd me soms zo. Ik WIL mijn tz niet in mijn leven ( en toch ook weer wel, snap je het nog?) omdat het alles zo ingewikkeld maakt. Maar mijn tz IS in mijn leven, en dat zal niet zonder reden zijn. Ik voel mij voor de zware taak staan hier op de goede manier mee om te gaan wat tot nu toe ook lukt. Er waren zeer moeilijke en verleidelijke momenten, herkend door zowel mijn tz als door mij zonder erover te spreken. En ik merkte dat ook hij daarna afstand nam, wat ik pijnlijk vond, maar wat hem ook siert. Mijn man en tz kennen elkaar en hebben een zeer goede verstandhouding. Dat maakt het extra moeilijk en precair omdat ik altijd op alles wat ik doe en zeg moet letten. En dan nog voelt mijn man feilloos aan dat tz en ik samen iets “delen”, dat er iets is tussen ons dat wij zelf niet eens kunnen benoemen. Hij zit er naast als er uit onze monden dezelfde zinnen rollen, als we discussieren en hij en ik precies dezelfde visie blijken te hebben. Ik weet dat hij dit oke vind zolang er maar niets gebeurt. En voor dat laatste sta ik 100% in. De liefde in mijn relatie en voor de kinderen is mij veel te veel waard, is me alles waard zelfs. En daar hoort dus ook de pijn bij die dit meebrengt en die me toch steeds weer laat groeien, ook al is het niet fijn. (Onbekend)