Onbekend

Ik stel me te afhankelijk op. Ik wil te graag contact door elkaar te zien. Ik weet niet of hij komt opdagen. Hij is het type dat zomaar ineens niet komt. Hoe houden jullie het in belans? Het gevoel en het verstand. Ik heb ook wel een gevoel dat hij spelletjes speelt en niet alleen met mij… Ik heb gemeld alleen vriendschap. Het is gewoon een kwestie van inhouden en niet toegeven. Hoe doen jullie dit? Het trekt enorm. Zelfs na bepaalde dingen die gezegd zijn en zelfs na bepaalde dingen die ik weet. Hoe kun je toch zo in de ban zijn van iemand? liever duw ik het weg maar het komt als een boomerang terug. Erg vervelend.

Antwoord 1
Ja, ik herken dat, dat als je het afsluit het juist als een boomerang terugkomt. Wat wel een beetje werkt is erop vertrouwen dat je nu toch niets kan veranderen aan de situatie en er nu verwachtingloos in staat. Met verwachtingloos bedoel ik alleen alle tussenliggende stapjes, het hoe. Je kunt er wel altijd op vertrouwen dat het uiteindelijk echt goed komt tussen jullie. Ik weet, het blijft moeilijk, maar bij mezelf merk ik dat zo’n houding minder stress geeft. Ook omdat je weet dat jijzelf niets verkeerds doet, nu je het ‘gelaten’ ondergaat. Er wordt niet van je verwacht dat je je in allerlei bochten gaat wringen nu, juist niet. Je hebt nu even niet die verantwoordelijkheid, die ligt bij hem. En het proces gaat toch wel door, vertrouw daarop. Dus je laat het ‘hoe’ los, niet het ‘wat’. (Onbekend)

Antwoord 2
Bedankt antwoord 1, dit is precies wat ik ook had willen zeggen! Zo waar allemaal. Het gaat erom dat je je niet meer teveel of helemaal niet bezig houdt met het hoe maar alleen maar focust op het wat. DAT het zal gebeuren is iets dat zeker is, en het hoe mag je heerlijk aan het universum overlaten. Dat weet precies hoe alles aangepakt dient te worden zodat het op een zo goed mogelijke manier gebeurt voor iedere betrokkene. Maar ik weet zelf ook; dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Dat leer ik met kleine stapjes en terugvallen. Ik heb ook periodes dat ik me enorm druk kan maken over het hoe, maar het helpt niet. Dat kijkje in de keuken (van het universum dus) krijg je niet, hoeft ook niet. Je hoeft alleen maar vertrouwen te hebben. Als ik me afsloot voor alles dat mijn mijn tz te maken had, dan kwam het ook als een boomerang bij me terug. Zag ik overal tekens van hem en zelfs riep een keer iemand mijn naam en diegene had dezelfde stem als mijn twin. Ik ben me nog nooit zo geschrokken als toen. Mijn hart sprong bijna uit mijn keel. Het was in een winkel en ik keek verwilderd om me heen, maar het was een andere man die zijn vriendin riep met dezelfde naam als ik. (Onbekend)