A lost soul

Ik vind jullie website super. Ik heb heel wat van geleerd. Ik voel me nu niet meer alleen met mijn ervaring. Ik ben mijn soulmate twee jaar geleden tegengekomen. Elke dag hadden we mekaar lief maar door omstandigheden heb ik hem uit mijn hart verbannen. Het doet zeer, heel erg zeer maar zijn leven en ook die van mij gaat gewoon verder. De leegte blijft. Het loslaten komt zeer moeilijk opgang. Het komt nooit meer goed of toch ??? Kon ik hem maar vergeven en loslaten. Ooit wou ik hem zo graag in mijn leven en nu doe ik alles eraan om hem uit mijn leven te verbannen maar na het lezen van jullie site, besef ik dat dit bijna onmogelijk is. Ik moet eerst in het reine komen met mezelf vooraleer ik mijn soulmate kan vergeven en loslaten. Er zit niets anders op maar ik heb hulp nodig. Ik kan het niet alleen. Ik bid elke dag voor kracht maar soms begeef ik het in stilte. Ik hoor mijn eigen hart breken. Ik mis hem en ik voel dat hij mij ook mis, ook al zijn wij gescheiden. Waarom moest ik hem tegenkomen en waarom is de scheiding gekomen? Ik ben niet verliefd en hij ook niet en toch blijven w! e mekaar graag zien. Ik begrijp het niet en soms wil ik het ook niet meer begrijpen. Het is nu al maanden zo, er komt geen einde aan. Is tijd onze redding? Hoe lang moet ik dit nog verduren? Al dat ik gedaan heb is hem liefhebben met heel mijn hart. Het was niet voldoende voor hem maar nu is het te laat. Het besef van spijt en gemis komt te laat. Er is teveel kwaad geschied. Ik voel geen energie meer bij mezelf en ik laat niet meer toe dat hij zijn batterijen bij me oplaadt. Ik scherm me af want alleen hij kan me kwetsen. Hij heeft me gekwetst. Ik betwijfel het of ik een soulmate ben geweest voor hem. Voelde hij wat ik ook voelde? Ik kan me toch niet vergist hebben? Waarom deed hij mij toch pijn als ik me heb niet vergist? Moet het echt zo zijn tussen soulmates? Is aantrekken en afstoten een vorm van spel tussen twee zielsverwanten? Leer me loslaten en hier vrede te vinden. Ik wens mijn leven terug als voorheen. Rust, geen onrust in mijn hart. Geen gemis maar tevredenheid. ! Geen spanning maar ontspanning. Ik wil weer kunnen lachen en met een b lik van vertrouwen naar mensen kijken. Nu ben ik een zeer wantrouwig persoon geworden. Ook wantrouwig naar de toekomst toe. Het is negatief, ik wil hieruit komen maar kan het echt niet alleen. Ik heb een mentor nodig. Waar kan ik die vinden? Ik dank jullie alvast voor deze geweldige site.

Antwoord
Ik wil ook rust, rust in mijn hoofd, in mijn hart,het is je radeloos voelen, dat heb ik ook al zo vaak gehad, je denkt dat het allemaal aan die ander ligt, maar het ligt toch meestal bij jezelf. ook ik legde de verantwoording iedere keer bij mijn twin met vragen als waarom en wat als, maar lieve wanhopige zorg dat je eerst met jezelf in het reine komt dan pas ben je klaar voor een echte relatie met je twin ,dan pas krijg je rust, met misschien nog wel vlagen van wanhoop, maar het wordt op den duur rustiger. en dit geldt ook voor je twin. ik zoek nu een manier om gelukkig te zijn met alleen mezelf, zodat ik de ander de ruimte kan geven om ook aan zichzelf te werken. als beide tweelingen dat doen dan komt er weer een nadering, en kan er misschien weer over een wij nagedacht worden, loslaten van je tweelingziel, het lukt echt niet maar wel loslaten van afhankelijkheden, verwachtingen.sterkte en rust zoeken bij jezelf. sterkte.(Onbekend)

Antwoord
Je schrijft niet hoe het zo is gegaan, je bent diep verdrietig en wanhopig en je schrijft ; hij heeft me gekwetst, maar misschien heeft hij zichzelf nog wel meer gekwetst en voel je zijn pijn er ook bij. ik heb in mijn wanhoop , in mijn angst ook wel eens iets heel verdrietigs gedaan, soms snap je ook niet hoe groot die connectie is,ook zonder elkaar te zien, hoe hecht je bent verbonden, en dan wil je weer leven zonder..je wil weer gewoon gelukkig zijn,maar dat gaat gewoon niet! ik ben soms zo verdrietig dat ik opstandig wordt en boos en bang en dan zit ik een niveau lager of misschien wel 10 niveau’s lager en kan ik mijn twin misschien ook wel eens heel erg kwetsen door mijn gedrag , maar dat voel ik zelf dan nog het hardst..ik kan wel heel hard roepen dat het zijn eigen schuld is, dat hij het niet goed doet, maar wat doe ik zelf?? lieve wanhopige blijf erin geloven dat het goed komt. mijn ervaring is dat jouw twin net zo verdrietig is als jij en dat hij het snelst groeit van zijn verdrietige dingen..lieve groet.. (Onbekend)

Antwoord
Beste medelotgenoot. IK heb zo met je te doen ik weet precies wat je bedoelt. Mijn twin en ik heb 7 jaar dit gehad het aantrekken en afstoten maar heb uiteindelijk ook door omstandigheden hem verbannen uit mijn leven. Ik kon niet meer mijn energie was op. Wilde doorgaan met mijn leven maar het kon niet omdat we elkaar elke zo graag wilde zien. Elke dag hadden wij contact het was een soort verslaving. Nu het klaar is en ik sinds 4 maanden hem niet meer heb gesproken. Voel ik nog steeds die leegte. Ik weet niet hoe lang het nu bij jou geleden is maar ik kan je wel vertellen dat de eerste maanden vreselijk waren alsof ik eenn een zwart gat was gevallen ik kon het niet beseffen dat we geen contact meer hadden en voelde hem elke dag nog. Ook het contact wat we elke dag zo intens hadden was niet meer…dus dan is je leven opeens compleet anders..met heel weinig leuke momenten op een dag(want hij was niet meer om mij heen en hoorde zijn stem niet meer) Mijn leven was compleet ingestort omdat ik hem niet alleen miste als vriendje en maatje maar ook het idee dat het nooit meer zou zien en ik dus verder moest gaan met leven. Nu dus 4 maanden later heb ik nog steeds hele zwakke dagen dcat ik aan hem denk.. kan het ook nog steeds niet begrijpen dat hij geen contact meer zoekt…hij is bang en heb hem teveel gekwetst maar tegelijkertijd heeft hij mij ook heel diep gekwetst. Ik wil hem vergeven maar misschien is het wel beter zo. Ik voel mij elke dag sterker worden maar of het gemis ooit nog overgaat. HEt was zo sterk tussen ons. Ik denk wel dat het beter is om weer leuke dingen te gaan doen. Je probeert te genieten van je dingen die je hebt. Ik wilde daar de eerste maanden ook niet in geloven maar langzaam komt het zelf houden en respect weer terug. Dit moet jij ook zien te krijgen. Als je zelf weer sterk in het leven staat. Sta je weer open voor andere dingen en liefdes. Wat ik alleen niet naast mij neer kan leggen is dat ik met een ander nooit ! meer hetzelfde krijg als met hem. Dus ik weet niet of er dus nog wel een liefde komt dat is mijn grote angst……sterkte(Onbekend)

Antwoord
Verwarring, dat is t woord dat nu in me opkomt, ik heb mijn zielsliefde 4 jaar geleden ontmoet en 9 maanden geleden verloren door omstandigheden. Niet letterlijk maar figuurlijk. De afelopen 9 maanden ben ik een rouwproces doorgegaan, wat een ellende maar nu kan ik zien dat ik wel sterker door ben geworden: zelfstandiger, minder afhankelijk. Ik mis mijn zielsmaatje echter nog steeds maar heb nog niet de moed om haar weer op te zoeken. Ze is een andere weg ingeslagen terwijl ik weet dat we voor elkaar gemaakt zijn. Het wordt me steeds duidelijker: ik mag vertrouwen op mijn innerlijk weten en me niet meer laten sturen door (goedbedoelde) externe adviezen: ik groei! (Onbekend)