Onbekend

Toen ik 16 was ontmoete ik hem. Ik was opslag verliefd. Het was echt twee zielen een gedachte. Na een korte periode zette hij er een punt achter. Hij kon het allemaal niet aan, was te jong en wilde graag nog meer van de wereld zien. Hij was ook erg onbevangen. Mijn leven storte in en wist me geen raad met al deze gevoelen.De tijd erna als we elkaar zagen was het gelijk weer raak.Toen zijn we elkaar een paar jaar uit het oog verloren. Maar toen we elkaar weer tegen kwamen was het weer raak. Maar op de een of andere manier kon hij het iedere keer niet en kapte het op een lullige manier af. Tot mijn grote verdriet. Als ik hem niet zag of geen contact had ging het eigenlijk altijd goed. Dacht ook altijd dat het aan mij lag en dat ik altijd de gene was die de banden aan haalde. Tot ik in mijn huwelijk problemen kreeg en er een punt achter had gezet. Die dag kreeg ik ineens een mailtje van hem. Het contact was snel weer als van ouds en we spraken snel af om elkaar te zien! De vlammen sprongen er nog sterker dan ooit vanaf en het voelde volmaakt. Maar nu is het weer angstvallig stil. Ik hoor niets meer van hem. Van de week toen ik half wakker half sliep zag ik hem in mijn droom, hij vertelde mij dat de liefde over was??? Hier snap ik helemaal niets van, wat was dat??? Ik snap hier allemaal niets van, hoe werkt dat, voelt hij het zelfde, heb ik hem weer weggejaagd? Ik snap het niet? Ben ik dan de enige die deze gevoelens heeft of heeft hij ze ook? Ik durf hem dit niet te vragen, bang om hem weer weg te jagen??? en waarom komt hij altijd op dit soort momenten even flink mijn leven en mijn gevoel overhoop halen en vertrekt dan weer resoluut? Wat moet ik hier mee, en hoe kan ik zorgen dat die gevoelens over gaan? of hoe kan ik zorgen dat ze mij niet meer zo beinvloeden. Ben nou 32 jaar, het zou een keer over moeten gaan? of ik zou toch een keer moeten leren om er op een normale manier mee om te gaan? Wie kan me helpen?

Antwoord
Vele tweelingzielen of zielsliefde koppels moeten door verschillende fases, de fase waar jullie inzitten is die van het aantrekken en afstoten, dat is heel hard en moeilijk, de ééne moment is het van wel en de andere moment weer niet, iedereen moet hierdoor maar het belangrijkste is dat je ervan leert, leer je niet zo vas te klampen en leer meer te vertrouwen op hierboven, als julie echt bedoeld zijn gelukkig te zijn in dit leven kan je het echt los laten hoor, jullie komen dan zowiezo weer samen nadat jullie apart julie lessen voldaan hebben!! En als het niet bedoeld is dan zal een relatie met je twin toch geen pretje zijn, integendeel het zal er hard en moeilijk aan toegaan omwille van ego.. Ik denk dat je wel door deze periode zult geraken als je durft vertrouwen, hoeveel het ook gekwetst geweest is , vertrouw op u, hem en het leven en eventueel een hogere kracht, je krijgt altijd hetgeen uiteindelijk het beste is als je vertrouwt!! Eens je wat meer hebt lo! sgelaten kan er zo weer iets moois ontstaan als beiden klaar zijn hiervoor, maar jullie zijn nog niety klaar en bij de 1 gaat dat wat sneller als bij de ander!! Sta open om te groeien en hou het niet tegen en slaag niet zomaar alles af en weg, want dan kan het nog langer duren, grijp kansen die je krijgt en zeker als je er u goed bij voelt!!! Als het je tweelingziel is kan je dat gevoel niet wegdoen, onmogelijk, wel is het met sommige momenten sterker dan andere momenten, ik heb bij mij al gemerkt dat ik het beste kan functioneren als ik voortdurend bezig ben, dan hebk nog spontane momenten dat ik aan hem moet denken , maar das toch wel erger als je zit te nietsen dus zoek desnoods hobbys en bezigheden, zorg dat je altijd bezig bent!!! Ga er ook zo weinig mogelijk bewust aan denken want dan ist nog pijnlijker!! Organiseer 1 huildag perweek dat je dan aan hem denkt en je gevoelens de volle loop zal laten gaan, je zal het zien het zal beteren. En wat enorm helpt bij mij, echt! ongeloofelijk dat is een boekje bij houden met al mijn gevoelens erin , wat ik voor hem voel, wat ik voor hem voel, wat mij aan hem doet denken en wat ik hoop , allemaal zo’n dingen , das een enorme troost echt!!!! Noteer ook tijdstippen dat je hem kan voelen en dergelijken is ook leuk!!! Dat boekje is belangrijk omdat meestal mensen rondom niets begrijpen van zielsliefde!! praat met lotgenoten dat helpt ook!!! Blijf hopen en ipv met verdriet naar herineringen te kijken kan je de medaille omdraaien en zorgen dat je herineringen en fotos bovenhaalt en niet denkt snif ik heb dat nietmeer maar ip daarvan gewoon Amai zo gelukkig dat ik toen was, amai zo leuk dayt ik dat heb mogen meemaken, dat helpt om zo te denken maar het vergt wel oefening!! Hopelijk heb ik jou kunnen helpen , veel liefs!!!(Claudia)