Vincent

Ik ben een zevenentwintigjarige jongeman die na vier maanden relatie er zelf een eind aan heeft gemaakt en er immens spijt van heeft. Het was overigens mijn allereerste relatie en ik ben er het hart van in. Overigens ben ik ook m’n werk in diezelfde week verloren en bijgevolg mijn collega’s/vrienden en plan om alleen te gaan wonen.
“Ik wil het niet uitmaken, maar het moet” waren onder andere de woorden die ik zei toen ik het uitmaakte. Maar eigenlijk wilde ik iets anders zeggen: “Ik heb meer tijd nodig, ik ben nog niet zo verliefd als jij, laat ons grenzen stellen en het rustiger aan doen”. Het is nogal een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie het lezen. Ik hoop van jullie steun te krijgen om verder te gaan met mijn leven en misschien mensen die eenzelfde situatie voorgehad hebben te leren kennen, want ik heb nood aan begrip om alles te kunnen plaatsen. Want ik denk dat ik de enigste ben die mezelf zo ‘verloren’ heb en zo’n foute beslissingen op elk vlak heb genomen.
Vorig jaar, begin november begon ik te werken in de Koninklijke Bibliotheek van Brussel aan een project van 3 maanden. Ik had al twee positieve werkervaringen achter de rug en deze kans diende hem aan. Ik was daarnaast met nog twee opleidingen bezig en leefde nogal ‘gestresseerd’ (ook door de lange treinritten Roeselare-Brussel). Maar alles ging goed en ik genoot van de vele sociale contacten. Bovendien studeerde ik om makkelijker aan leuk en goed betaald werk te raken en om een eigen succesvolle toekomst uit te bouwen. Voor het eerst in mijn leven had ik een doel en was ik klaar om m’n moeilijke verleden achter mij te laten (zonder ervan te willen vluchten). Ik amuseerde me enorm op het werk in Brussel en had heel fijne collega’s. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik echt leefde en positief de toekomst tegemoet aan het gaan was. Ik die in Brussel werkte en in Gent ging wonen, amai, zo’n prestatie, dat had ik nooit gedacht. Ik die met zoveel problemen en uit zo’n bekrompe! n milieu plots mezelf ontdekte in de ‘grote wereld’, het was prachtig. Ik was op mijn bestemming aangekomen. Ik had er meer dan wie ook voor geknokt en ik had eindelijk mijn verdiende beloning. Bovendien had ik nog nooit met zoveel gelijkgestemden samengewerkt. Wij (Evy, Tobias, Vincent, Marlies, Peter en Dominique) waren de ‘Bende van Brussel’ en ik beschouwde ze al snel een beetje als mijn ‘tweede familie’. Zo snel was ik aan hen gehecht. Dat had ik nog nooit gevoeld. We stonden allen aan het begin van onze carrière, hadden dezelfde achtergrond, interesses, dromen en doelen. Ik had trouwens het plan opgevat om in Gent te gaan wonen als ik op het volgende (langlopender) project kon overstappen (wat heel reëel was). Kortom, na vele hopeloze verliefdheden (in mijn puber- en universiteitsjaren) en soms moeilijke momenten (hyperventilatie is wel een beetje een rode draad door mijn leven sinds ik van mijn 15de tot 18de gepest ben geweest) vroeger, zag ik de toekomst heel roosk! leurig in en maakte ik volop toekomstplannen. Want ik was een jaar kla chtenvrij en had aan mezelf gewerkt en positieve evaluaties op vorige werken gekregen. Het had me veel zelfvertrouwen en maturiteit gegeven. Ik voelde me zeker niet onaantastbaar, maar het ging goed en ik had een heel goed gevoel. Ik was klaar om volwassen te worden en alleen te gaan wonen, een nieuwe stap in mijn leven. Maar toen gebeurde het … als uit het ‘niets’ (later besefte ik dat ik al een eindje dichtbij een ‘burnout’ zat door de vele opofferingen, ergernissen, onverwerkte trauma’s en het enorm hoge en intense ritme waarin ik leefde, mijn psychotherapeut stelt dat ik hoogbegaafd en hooggevoelig ben) kreeg ik een heel zware hyperventilatieaanval (later zou de psychiater het een paniek- of angstaanval noemen; het was de tweede in mijn leven, de eerste was 2 jaar ervoor op reis in Corsica met mijn ouders) op de trein. Mijn wereld stortte in, ik had zoveel angst opgedaan (ik dacht dat ik op de trein zou sterven) en was zo van slag dat ik sinds die dag mezelf kwijt was. Ik heb nog herhaaldelijke pogingen gedaan om terug te keren naar het werk omdat ik er zo graag was en bang was het kwijt te spelen. In een paniekreactie heb ik mijn medicatiedosis (die ik moest nemen voor mijn hyperv en overgevoeligheid) op advies van de dokter aangepast. (ik moest ze eigenlijk ‘verhogen’) Omdat ik al ja! ren aan het ‘vechten’ was om mijn medicatiedosis te verminderen , bouwde ik een pil waarmee ik al 8 jaar ‘stabiel’ was op eigen houtje in paniek af. (concreet: ik nam al jaren een halve Seroxat van 20 mg en een halve Serlain van 50 mg en moest de Serlain naar 1 verhogen van de dokter, daarom besloot ik op eigen houtje de Seroxat met 1/8 af te bouwen omdat ik niet wou dat m’n medicatiedosis na jarenlang ‘sparen’ plots weer verhoogde). Maar ik reageerde er heel slecht op waardoor ik gewicht verloor. Ik kreeg heel veel nevenverschijnselen maar bleef ondanks dat toch naar het werk gaan. Maar ik was zo innerlijk gestresseerd dat ik amper nog kon eten en enorm afzag van de ‘ontwenning’. Het was inderdaad het allerfoutste moment om medicatie af te bouwen, maar mijn koppigheid, trots en paniek maakten dat ik tot die foute beslissing kwam. In enkele weken vermagerde ik zo’n 8 kg. Mijn immuniteit werd ook aangetast en erbovenop kreeg ik nog een zeer zware griep en een angine. Toen mo! est ik definitief stoppen met werken. En toen kwam zij … Zij was een 23-jarige collega op mijn werk die ik aangenaam vond, maar niet meer dan dat, maar zij had van de eerste dag al een boontje voor mij. (ze had al twee korte ‘relaties’ achter de rug en was tot tweemaal toe ‘gedumpt’ en was daardoor nogal kil, koel en gesloten en onzeker geworden – bovendien was ze ook gepest geweest in haar middelbaar -, maar toch voelde ik me ergens aangetrokken tot haar omdat ik ‘dieper’ kon kijken en aanvoelde dat ze een hele lieve meid was) Ik was ondertussen in ‘ziekteverlof’ en we begonnen veel te chatten en geleidelijk aan groeide er een vriendschap en een ‘band’. We konden heel goed praten en zaten soms tot ‘s nachts op de chat. Zij gaf me steun en troost en maakte me vrolijk en via haar onderhield ik nog een band met m’n vrienden/collega’s in Brussel. Toen ik ze toevallig in de bibliotheekschool tegenkwam waar ik mijn laatste examen kwam doen, zag ze me en wilde ze me spontaan rond de hals vliegen (maar ze hield zich in) Dit was voor mij! het begin van mijn gevoelens. Die ontmoeting had echt indruk op mij gemaakt en iets in me wakker geschud. Ik was zeker niet op slag verliefd maar wilde ze absoluut beter leren kennen. Er was iets dat mij aantrok … Nog die dag spraken we af in Gent, maar mijn hyperventilatie speelde me nog parten en ik was geremd en voelde me niet goed (bevreesd) in mijn vel. Toch begon ik (alhoewel ik er niet klaar voor was, noch qua gevoelens noch qua ‘me goed in m’n vel voelen’) een relatie. Zij was smoor op mij, ik was belange nog niet zover, maar ik wilde ze ook niet kwijt. Na twee weken wilde ik haar dit zeggen en dacht ik al aan het uitmaken of ‘uitstel vragen’ (ik voelde me eigenlijk slecht, ongelukkig en ‘gebroken’ door alles wat ik al meegemaakt had, ik was de ‘flow’ of de ‘vibrations’ kwijt die ik voor de aanval wel nog had, ik was de band met mezelf en de wereld door die aanval bijna helemaal kwijtgespeeld, plotseling was mijn toekomstdroom helemaal gebarsten) Ze reageerde heel ! geschrokken, angstig en beetje hysterisch en ik besloot erover te zwij gen en we besloten verder te gaan. Sindsdien leefde zij met de schrik dat ik het ieder weekend ging uitmaken (vertelde ze na onze breuk) en ik durfde niks meer te zeggen en stortte me volledig in de relatie. Ik zat ondertussen zonder werk en had een opleiding (een ander had ik juist op de valreep afgewerkt) ook moeten stoppen. Al enkele maanden ziek en werkloos thuis en het verlies van vele sociale contacten hadden me de bovengenoemde ‘vibrations’ en ‘flow’ afgenomen. In mijn paniek en verwardheid had ik ook een tijdelijke (later bleek er een voltijdse van te komen) functie op de toeristische dienst van Damme (waar ik vorig jaar gewerkt had) niet aangenomen (terwijl ik geen werk had!!!). In overleg met Evy (die vreesde dat ik vele weekends ging moeten werken en die me liever een deftiger functie zag aannemen) en omdat ik vreesde mijn bibliotheekstudie dan helemaal niet meer te kunnen hervatten, waren we eigenlijk samen tot dit (achteraf gezien) dom besluit gekomen. Tekenend ! voor mijn verwardheid was dat ik me helemaal liet opslorpen door Evy’s steun en idee en dat ik met heel veel angst en met vele huilbuien die beslissing heb genomen. In het kader van die stopgezette bibliotheekstudie (die ik misschien ging hervatten; de lessen waren in Antwerpen en met de trein zo ver zag ik nog niet zitten) en om toch iets overdag te doen te hebben, startte ik een stage in de bibliotheek van Moorslede (die stage ging ik eigenlijk doen aan de KBR maar mijn problemen beslisten er anders over). Daar werkte ik het Beeldbankproject succesvol uit. Maar ik zat er ook heel veel alleen om te werken en te eten en dus te piekeren over mijn problemen en relatie zodat ik mijn hyperventilatie absoluut niet kwijt speelde. Ik was ook biezonder ontgoocheld dat Tobias en Evy op het nieuwe project mochten starten (een maand na het oude project waar ik ook op zat). Had ik die aanval niet gehad (en was mijn mail toegekomen, een heel vreemd verhaal …) dan had ik zeker en vast di! e functie verworven en was ik met Evy gestart in Brussel (en ging ze w ellicht nooit met Gerd zo intiem in contact komen …). Hoewel ik het Tobias gunde (hij was trouwens een beste vriend en zielsverwant) vond ik dat ik veel meer recht had op die functie omdat ik een Master Geschiedenis en een initiatiediploma bibliotheek had en omdat ik aan een GAS Documentatie- en Bibliotheekwetenschap bezig was en Tobias ‘enkel’ aan een Graduaatsopleiding Bibliotheek bezig was.) Al die problemen knaagden aan mijn zelfvertrouwen en maakten dat ik niet echt ‘happy’ was en veel tijd had om te piekeren. Tijdens de relatie vreesde ik dat ik het vroeg of laat ging uitmaken en functioneerde ik seksueel niet goed. Ook hier cijferde ik me helemaal weg voor haar (ik sportte normaal veel, maar door m’n gewichts- en conditieverlies en ook omdat ik me voor haar wegcijferde had ik deze uitlaatklep bijna niet meer – ze ging wel soms eens meejoggen met mij en ze ging met mij naar de ‘koers’ gaan kijken, twee passies van mij die ze haar eigen maakte, sjiek toch!) Maar ik deed! of alles goed was (ten koste van mezelf). Ik deed alles wat ze wou (omdat ik ze echt heel graag zag en omdat zij bijna alles deed wat ik wou, we waren echt wel een perfect team op dat vlak die elkaar bijzonder goed aanvoelden!) en cijferde me compleet weg totdat ik hoofdpijn begon te krijgen en zelfs migraine en seksueel helemaal niet meer functioneerde. Bijna constant had ik hoofdpijn als ik bij haar was en als ze weg was. In een paniekbeslissing heb ik het toen uitgemaakt, maar ik was er net als zij kapot van. Ondanks alles hadden we onze goeie momenten en voelden we elkaar heel goed aan. Ze was superlief en bezorgd en verzorgde me enorm goed en deed echt alles om mij van die angst voor de hyperv af te helpen. Ze was ahw een engel en ik frustreerde mezelf dat ik maar niet verliefd op haar kwam. Maar ook ik (ondanks mijn probs) was er voor haar en kon haar opvangen en opmonteren. Het was niet dat zij me volledig moest ‘dragen’. Ik kon haar ook dragen wanneer het nodig was! ! We vulden elkaar gewoon perfect aan! Direct na onze relatie spraken we nog af en belden we en deden we eigenlijk alles als we in de relatie zouden doen. Maar alles was van mijn kant toch natuurlijker en spontaner omdat we niet hele dagen ‘op elkaars lip’ zaten en ik wat meer m’n eigen leven kon leiden ook. Ik voelde me in dat ‘ritme’ heel goed en was meer op mijn gemak maar durfde haar om geen tweede kans te vragen omdat ik nog ‘verward’ was en schrik had haar een tweede keer te kwetsen. Ik wilde honderd procent zeker zijn en zij had me toen ik het uitmaakte verzekerd dat ze aan geen relatie zou of kon beginnen. Ik heb dit ‘letterlijk’ genomen en was ergens op mijn ‘gemak’. Op een gegeven moment zei ze dat ze verliefd was op een andere kerel (Gerd,iemand van op haar werk die toen nog in een slechte relatie van vijf jaar zat – ze had trouwens letterlijk gezegd toen ik het uitmaakte: “ik dacht dat ik op Gerd verliefd was, maar als ik nu voel hoeveel pijn ik heb, weet ik dat het niet waar is”) en toch is ze een ma! and later met hem begonnen. Ik heb nog de kans gekregen (één week nadat ik het uit had gemaakt) om opnieuw het werk (waar zij trouwens baas was geworden) in Brussel te hervatten toen het tussen die twee nog niet aan was en hun gevoelens naar elkaar nog ‘zo zo’ waren, maar ik was door alles zo van slag dat ik het domweg genoeg niet aangenomen heb (ik beklaag me dit nog iedere dag en denk nog iedere dag dat zo alles kon goed gekomen zijn, want Gerd was ‘als de dood’ voor mijn terugkomst en zou z’n gevoelens laten schieten hebben en ik ging alleen wonen en werk hebben en me zodoende heel goed voelen, Evy stond neutraal tegenover mijn terugkomst, op dat vlak was ze heel correct) Die Gerd was enorm opgelucht en zag zijn kans nu schoon om mijn ex voor hem te winnen, wat niet moeilijk was want zij was al smoor op hem. Gerd maakte het direct (na nog met haar op reis geweest te zijn en drie weken bij haar ingewoond te hebben omdat de ouders van zijn vriendin op reis waren en dan ‘ba! m’!) gedaan met zijn vriendin en mijn ex en Gerd zijn nu 2 maand samen en gaan al gaan samenwonen, zo snel!!! Ik ben ‘verbouwereerd’ achtergebleven en heb hoe langer hoe meer last van paniekaanvallen en enorm liefdesverdriet en begin nu nog maar mijn echte gevoelens voor haar te voelen (omdat ik nu nog maar op mijn plooi ben). En ik zou zo graag een tweede kans krijgen en ben bijna zeker dat het zou lukken, maar ik blijf radeloos en hopeloos achter. Van het ene op het andere moment heeft ze ons contact en vriendschap (aan wat ze wilde werken volgens haar afscheidsbrief en ze wilde zelfs ook nog opnieuw een relatie proberen) verbroken omdat ik een ‘gevaar’ was voor haar nieuwe relatie volgens haar nieuwe vriend. Wat ik kan begrijpen. Maar plots ben ik alles kwijt: mijn gemeenschappelijke vrienden/collega’s, mijn kans op werk daar, mijn vriendin, … en ik zit nog steeds zonder werk. Na een maand rond te zwerven met mijn auto en enkele weken afwisselend thuis en bij mijn nicht en haar man gewoond te hebben (waar ik voor het eerst vaststelde dat een eigen huis en weg van thuis mezelf helemaal anders maakt) heb ik heb nog een maand (september) in de appelpluk gewerkt en toen is Tobias nog een keer afgekomen, maar ik was er achteraf niet goed van. Het was niet meer helemaal hetzelfde en alle herinneringen kwamen boven. Ik besloot (om mezelf te beschermen) hen niet meer op te zoeken. Compleet kapot en verward van wat ik gedaan had, heb ik het toen in november opgegeven. Ik kwam niet meer uit mijn bed, ik solliciteerde niet meer, ik liet alles hangen en ik maakte het leven thuis bijna onmogelijk door mijn paniek- en woedeaanvallen. Toen het echt niet meer ging, ben ik opgenomen in het ziekenhuis op de psychiatrische afdeling. Ondertussen had ik ook een nieuwe psychiater en ging ik wekelijks naar een psychotherapeute. Het nemen van meer en nieuwe medicatie (wa! ar ik verschrikkelijk van afzag) in het ziekenhuis was voor mij de totale vernedering. Het enige wat ik had daar was verplicht opstaan en structuur. Na een maand daar opgenomen te zijn, liet ik mezelf ontslaan ‘omdat ik beter was’, maar niets was minder waar. De feestdagen kwamen eraan en ook die waren een hel om te doorstaan. Nu was plots iemand anders met mijn lief en mijn vrienden aan het feestvieren, ik kon het niet begrijpen. Ik die het thuis zat was en alleen wilde gaan wonen, zat plots nog thuis en moest nog met ma en pa feest gaan vieren. Zelfs een quiz in het ziekenhuis en een Sinterklaasfeestje werden me niet ontzegd. Na de feestdagen viel ik opnieuw in een zwart gat en deed ik niet wat ik mezelf en het personeel beloofd had, namelijk vrijwilligerswerk of interimwerk gaan zoeken. Ik was nog altijd kapot en ten einde en zag het nut er niet van in. Ik begon doelloos te ‘overleven’ en af en toe een uitstapje met mijn broer te maken waar ik ook niks uit haalde. Op den! duur durfde ik amper nog uit mijn huis en voelde ik dat ik geen conta cten (noch vriendschappelijk, noch relationeel, noch professioneel) durfde maken. Ik wist dat wat ik deed slecht en niet bevorderlijk was, maar ik deed het toch. Compleet gedesillusioneerd, gefrustreerd, ontgoocheld, vernederd en met een enorme schuld en spijt op mijn schouders begon ik stilletjesaan thuis te sterven. Mijn broer die al vier jaar niet meer tot de maatschappij behoort, verging het ook slechter en slechter totdat het hier thuis bijna elke week enorm escaleert omdat mijn ouders (vooral mijn ma) biezonder gefrustreerd en ongelukkig is. Ik vrees elk moment een zelfmoord van mezelf of een gezinsdrama. Op de koop toe moet ik deze week naar de VDAB met een bende werklozen/randdebielen gaan leren hoe te solliciteren om opnieuw in het werk te raken. Dit is de opperste vernedering. Maar ik heb in zo’n korte tijd mezelf zoveel aangedaan en vernederd dat ik murw geslagen ben en op niks meer reageer. Ik wil en kan ook niet meer vooruit, maar wil ook niet sterven. Ik zit co! mpleet gevangen in mezelf en in dit huis. Ik heb geen eigenwaarde meer en ben mezelf compleet kwijt. Ik leef al een jaar niet meer en sta al een eindje buiten de maatschappij. Ik weet ook niet hoe ik ooit de gebeurtenissen kan vergeten en plaatsen omdat ik ze zelf allemaal in de hand heb gewerkt. Hoe moet ik verderleven als ik een heel leven weggesmeten heb. Ik kan niet meer in Rumbeke leven en niet meer in Gent. Bovendien wordt de complexe situatie nog complexer gemaakt dor het pensioen van mijn moeder, de problemen van mijn broer, de hersenbeschadiging van mijn vader en mijn eigen angststoornis, hoogbegaafdheid en hoogsensiviteit. Ik besef nu ten volle dat ik heel belangrijke beslissingen genomen heb toen ik compleet overstuur, in de war en ‘ziek’ was en dat er geen weg meer terug is. Maar mijn gevoel kan dit niet aan en ook mijn hele denken kan dit niet bevatten. Nochtans waren er enkele personen die me gewaarschuwd hadden voor die beslissingen en me aanraadden om de be! slissing uit te stellen of een andere te nemen. Maar ik heb nooit gelu isterd of nooit in die zin gehandeld en ik ben er nu kapot van. Ik begrijp nog steeds niet wat ik gedaan heb en hoe zij zo snel met iemand anders is kunnen weggaan. Vlucht ze in die relatie uit verdriet of was ze al langer op hem, waarom zei ze dan dat ik de man van haar leven was, waarom deed ze dan zo ontzettend veel voor mij, waarom ging ze nog met mij uit tot twee weken voordat ze het aanmaakte met hem en wou ze knuffels en seks en …) Ik weet dat ik haar enorm en enorm gekwetst heb door het uit te maken en door nadien verwarrende info te geven omtrent een tweede kans, maar ik was er nog niet klaar voor en was mezelf kwijt waardoor ik totaal niet meer kon zeggen wat ik dacht. Ik ben zo radeloos en ben soms bang van heel erge dingen te doen. En hoe beter ik me begin te voelen, hoe groter die ‘klop’ weer is, en hoe meer ik met vrienden optrek of dingen doe om me te verstrooien, hoe meer ik haar mis. Ik heb het uitgemaakt niet omdat ik ze niet graag zag, maar omdat alles te snel ging en ik me niet goed in mijn vel voelde. Maar wat kan ! ik er nu nog mee???? Ze heeft gezegd dat ze me voor lange tijd niet meer wil zien of horen en dat ze haar gevoelens niet meer kan en wil terugdraaien. Ik heb ook alles tegen mij: ik ben mezelf niet kunnen zijn in relatie dus denkt ze dat ik altijd zo ben, op onze enige reis heb ik een nieuwe aanval gehad waardoor de reis ‘in het water’ is gevallen, met haar nieuwe vriend is ze ‘zorgeloos’ naar Rome geweest, ik gebruik nu medicatie, heb geen werk, … allemaal dingen die haar nieuwe vriend niet heeft. En ze had altijd gezegd dat ze het zelf nooit zou uitmaken, hoeveel probs ik ook had of hoe slecht het soms ging in onze relatie (niet qua ruzies, totaal niet, maar ik die in dingen geen zin had of me niet kon uitleven of sneller moe was en een slechte thuissituatie had waar ze zichzelf niet op haar gemak voelde). Al mijn dromen zijn plots ingestort en ik zit thuis zonder werk, een thuis waar er veel probs zijn en dan denk ik dat met haar veel ging opgelost zijn. Ik wist dat alleen gaan wonen voor mij een oplossing was, en samenwonen met haar ging misschien het ‘summum’ zijn (want ze kon me zo goed opvangen en haar ouders waren zo goed met mij en ik had zoveel meer aan hen dan mijn eigen ouders en … en …). Maar nu durf ik niet meer alleen te gaan wonen (en zeker niet in Gent waar zij nu met haar vriend gaat wonen). Ik ben heel mijn evenwicht en richting kwijt en zie verschrikkelijk af. Ik ben van nature heel gevoelig en heb al erge dingen in mijn leven meegemaakt en wanneer voor het eerst iemand langskomt die me echt graag ziet en met me wil samenwonen en haar leven delen, sla ik dat af en is een herstel totaal niet meer aan de orde. Hoe moet ik me dat zelf vergeven? Hoe moet ik nu verder? Hoe kan ik nu nog een andere relatie aangaan? Het is echt een traumatische ervaring voor mij! . Daarom denk ik eraan om naar een psychiater te gaan, maar veelal denk ik, verdomme, verdomme, misschien was samenwonen met haar mijn ‘ultieme’ genezing. En ik weet dat je je geluk en gezondheid niet in handen mag liggen van anderen, maar toch, ze was zo’n steun, zo’n sterkte, zo lief, zo zorgzaam, zo teder, zo praktisch, zo begripvol, zo uitzonderlijk behulpzaam, …. Het voelt aan als het meest immorele dat ik gedaan heb. Ik kan er vooral niet bij (kan het niet aanvaarden of snappen) dat ik hetzelf uitgemaakt heb en dat alles zo snel bij haar veranderd is. Ik kan het echt totaal niet meer aan. Vaak leid ik in m’n hoofd het leven dat ik zou kunnen geleefd hebben met haar en ben ik zo ‘jaloers’ op die Gerd dat ik hem alles ahw op een presenteerblaadje gegeven heb. Hij heeft me op alle vlak ‘vervangen’ en wel heel snel (qua vrienden/collega’s, met Evy, samenwonen, hij is nu deel van ‘Bende van Brussel’, …) Het is hartverscheurend.Ik ben een hele harde en taaie doorzetter, maar nu lijkt mijn veer totaal gebroken. Voor dit ‘voorval’ was ik redelijk gelukkig alleen en zou ik alleen gaan wonen. Ik kende niks anders dan alleen zijn en was niet speciaal ‘hopeloos’ op zoek (ze zou wel langskomen redeneerde ik, zoals gebeurde …) Maar nu lijkt het alsof ik geen relatie aankan, niet meer alleen kan zijn en me thuis ook niet meer goed voel. Ik voe! l me nergens meer goed en thuis en voel me enorm opgejaagd door mijn gevoelens en gedachten. Ik weet voor het eerst in mijn leven echt totaal geen raad meer.
Ik ben overtuigd dat zij mijn zielsliefde was en enkele ex-collega’s mijn zielsverwanten of mensen uit mijn zielengroep. Ik heb altijd heel duidelijk gevoeld dat ik bij die ‘bende’ hoorde, dat ik thuiskwam, me veilig, gelukkig, begrepen en geborgen voelde (toen ik noodgedwongen thuis moest blijven door de hyperventilatie smeekte ik een collega dat ze me niet in de steek zouden laten en dat hebben ze ook niet gedaan, alleen liet ik mezelf op dat moment in de steek), maar nooit beseft dat zij zielsmensen waren omdat ik daar nog niks van af wist. Omdat ik dus niet echt seksueel aangetrokken was tot Evy (blijkbaar een kenmerk van zielsliefde, wist ik veel) dacht ik dus ook niet echt verliefd te zijn. Een ander kenmerk blijkt nu te zijn dat onze levens ook quasi parallel gelopen hebben tot onze ontmoeting (allebei een goeie thuis en opvoeding, beiden universitaire studies, allebei gepest in het verleden, allebei nog geen relatie, allebei maagd, allebei cursus gevolgd in bibliothe! ekschool, allebei eerste job aan KBR, allebei wat ‘outcasts’ in het leven, allebei hooggevoelig, allebei oudste van gezin, tijdens relatie steeds op zelfde moment aan elkaar denken of smsen, we wilden beiden in Gent gaan wonen, …) Mede door mijn hyperventilatie en moeilijkheden kon ik niet alle gevoelens toelaten omdat er zoveel eigen blokkades in de weg zaten en heb ik het uitgemaakt. Wellicht uit enorme paniek en omdat ik haar ziel (mijn ziel) zo ‘verraden’ en gekwetst had, heeft ze zich direct op een andere jongen gestort. Het kan niet anders. Ik had onze zielsliefde ‘onthoofd’ en kapotgemaakt en dit is recht in haar ziel aangekomen, net zoals van mij maar iets later. Ik denk dat zei altijd gevoeld heeft, voor en tijdens de relatie dat ik haar zielsliefde was, maar het nooit geweten heeft (ze was niet bezig met spiritualiteit, eerder rationeel) en ik heb het nooit ten volle kunnen voelen, maar weet en voel het nu des te meer nu ik ‘op mijn plooi’ en alleen ben. Dit moet ! de oorzaak zijn van haar heel drastische ‘beslissing’. Maar nu achtera f weet ik, en ondertussen zijn we al een jaar verder, dat zij mijn zielsliefde is. Ondanks ik vele pogingen doe om met mijn leven door te gaan zoals vele mensen zeggen, is mijn gevoel voor haar nog heel sterk aanwezig, zelfs nog sterker dan tijdens de relatie en kort erna. Een ander heel duidelijk punt is dat ik sindsdien heel verward in het leven sta en me nergens meer thuis voel en steeds het gevoel heb dat ik voorbij mijn ‘doel’ gegaan ben en van mijn zielsweg afgedwaald. Ik voel me sindsdien ook hypereenzaam en onbegrepen. Zij was de enigste die me begreep en vaak moeite deed om me te begrijpen, wat niet makkelijk is. Dit gevoel is zo sterk dat ik er vaak niet mee kan leven. Andere meisjes trekken me helemaal niet meer aan en ook met andere mensen kan ik geen band meer creëren. Het is echt alsof mijn ziel nog bij haar is, maar tegelijk ook erg verward is omdat mijn lichaam en geest niet bij haar is in de realiteit. Het voelt zo tegennatuurlijk, absurd, onrechtvaardig en ! ondraaglijk aan! Wat moet ik doen???? We zijn nu al een jaar verder en ik heb haar een paar keer proberen op te zoeken en haar met haar verjaardag een smsje gestuurd, verder niks meer omdat ik bang ben voor haar reactie, haar teveel respecteer en vaak de moed en gevatheid niet heb om haar alles te zeggen dat ik nog wil zeggen zodat ik haar ziel misschien kan raken. Moet ik haar ‘opgeven’ en verdergaan met mijn leven, moet ik haar dat proberen duidelijk te maken maar ook proberen verder te gaan met een ander leven, of moet ik voor haar vechten totdat ze het ‘inziet’??

Antwoord
Weet je je moet maar zo denken. De beste leerlingen hebben de zwaarste lessen. Dan moet jij wel heel bijzonder zijn. Liefs van iemand die ok al het nodige heeft meegemaakt.(Onbekend)

Antwoord
Het is niet niks wat je hebt meegemaakt. Het is voor jou een zware beproeving geweest waar jij je lessen uit moet halen. Het risico van vekeerde keuzes maken, accepeer de utikomst ervan. Jij zult diep in jezelf moeten graven waarom je deze zware ervarng hebt meegemaakt. De antwoorden zitten in jou. Wees eerlijk met jezelf. Stap uit je slachtofferrol en begin met een nieuwe start, bij jezelf. Neem de verantwoording in eigen handen. Stel jezelf de vraag waarom je dit hebt ervaren, stap voor stap, de goede kant op. Houd vertrouwen in jezelf dat je eruit komt. Blijf positief en luister goed naar je innerlijke stem. Laat het verleden voor wat het is. Het is een moeilijke opgave maar niet onhaalbaar.(Onbekend)

Antwoord
Probeer niet teveel in het verleden te blijven hangen en vooruit te kijken. Probeer te koesteren wat je wel hebt en niet te fixeren op wat je “had kunnen hebben”. Het Nu is alles wat er eigenlijk is. Niets gebeurt voor niets lijkt mij. De Harmonie in jezelf kan gaan groeien door vertrouwen in je eigen weg te gaan krijgen, dat kan alleen jijzelf. Daar heb je echt niemand voor nodig. Je geeft aan dat je nog niet klaar was voor een relatie. Geef jezelf ruimte en tijd om jezelf te vinden en ruimte te creëren, dan staat de weg open voor iedere relatie. Probeer te kijken wat JIJ nodig hebt om je beter te kunnen voelen. Je kunt je gedachten stromen misschien reguleren door bijv. meditatie of training door neurofeedback. Een tweelingzielen relatie lijkt mij bedoeld om je eigen leerproces te spiegelen. Je herkent jezelf in de ander en voelt onvoorwaardelijke liefde die in jezelf zit en weerspiegelt in de ander. Het gaat niet om die ander, maar om jezelf! Koester de mooie momenten uit! je relatie, het gemis verteert je en levert alleen negatieve energie op. Probeer het geluk in jezelf te vinden in een weg die jij alleen kunt bepalen. Ik geloof in oorzaak en gevolg. Ik heb mijzelf verdiept in verschijnselen van “synchroniciteit”. Misschien helpt het jou ook. Je hoogbegaafdheid en hoog-gevoeligheid kan dieptepunten veroorzaken maar ook geweldige hoogtepunten. Probeer naar een balans te streven. De intensiteit van gevoelens kunnen je verteren maar ook intens gelukkig maken. Je bent slim, dat kun inzetten! Dat is een groot goed! Ik wens je heel veel kracht toe in je proces! (Onbekend)