Jootje

Ik heb al meer dan 3 maanden contact met een gast via msn maar ik weet niet of ik hem kan vertrouwen. We delen alles met elkaar. Alleen ben ik er niet zeker van, maar als hij mij spreekt is hij zo lief en zegt hij altijd als hij mij 1 of 2 dagen niet gesproken heeft. Op het eind van deze maand hebben we afgesproken maar ik weet echt niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik zie hem doodgraag, alee ja de persoon, da ik ken van op msn maar wat als hij helemaal anders is dan dat hij beweert. Waarom is liefde zo moeilijk? Alstublieft help mij hiermee. Ik zou graag aan de mannen die ook zielsliefde meemaken willen vragen waarom het vaak makkelijker is voor jullie om maar geen contact meer te maken en de tegenpartij in het ongewisse te laten?

Antwoord
Tja mannen en emoties. Vrouwen lijken misschien meer kapot aan de buitenkant omdat ze hun emoties niet kunnen of willen verbergen. Maar doordat ze hun emoties toestaan hebben ze hun pijn wel sneller verwerkt. Mannen zijn van binnen kapot, maar laten dat niet altijd zien, ook niet aan zichzelf. Wel aan de buitenkant. Ze vinden dat ze door moeten, of ze sluiten iedereen buiten, inclusief zichzelf. Mannen rennen weg voor pijn. Maar ook voor de liefde. Zodra je iets moois hebt, een lieve vrouw die echt van je houdt, maak je dat op de een of andere manier weer kapot. Je koestert niet wat je hebt, je bent er bijna bang voor. Het is een vreemd fenomeen. Dat wegrennen voor liefde is trouwens een algemeen gegeven.(Onbekend)

Antwoord
Ik praat in zielsliefde nooit over loslaten maar altijd over vrijlaten. loslaten kan volgens mij namelijk niet als er echte zielsliefde is. in de twee jaar dat ik totaal geen contact had met mijn ‘tweelingziel’ liet ik haar vrij, zocht geen contact met haar op een enkel emailtje na maar loslaten deed ik haar nooit. ik was altijd bij haar en zij altijd bij mij en we voelden dat beiden zo ontzettend sterk. loslaten voelt voor mij ook altijd een beetje als het einde van iets en ik laat mensen dus liever vrij.(Pim)

Reactie
Mooi gezegt Pim. Niet loslaten, maar vrijlaten. Ik doe mn best om hem vrij te laten. Zijn keuze te respecteren.Maar wat is dit moeilijk. En dan het gevoel.Gaat dat nooit meer over? Als ik een berichtje van hem krijg slaat mn hart een paar slagen over. Hij is mij niet vergeten. En diep van binnen weet ik dat ook.Voel ik dat ook.(Jootje)

Antwoord
Ik moest een beetje lachen om je vraag, als zijnde man. Ik weet niet hoe je hierbij komt om dit op te merken en ik denk ook dat veel mannen die hun zielsverwant hebben of moeten hebben loslaten hun wenkbrauwen over je vraag ophalen. Natuurlijk, het is waar dat mannen minder getraind zijn in hun omgang met emoties, maar alles is relatief. Mijn zielsverwante sluit zich gewoon af, stelt zich keihard op, banjert dwars over al mijn grenzen heen. Dit is toch echt een vrouw. Maar het is in haar cultuur niet gewoon je emoties te tonen. Ik ben een man die er gewoon maling aan heeft, ik laat zien wat ik ben en wat ik voel. Ik merk dat dit vaak een valkuil is, want veel vrouwen willen helemaal geen kwetsbare lieve en of emotioneel intelligente man, want daar vegen ze maar al graag de vloer mee aan. Zoals gezegd, alles is relatief 🙂 Gewoon jezelf zijn, maar niet verwachten dat de ander is zoals jij is de beste remedie. Gezonde reserve is noodzakelijk, ook ten opzichte van je partner. Je weet namelijk nooit wie je ineens tegenover je hebt als het voorbij is. Beetje balans tussen stoer en kwetsbaar, dat doet goed en behoud je zelfrespect 🙂 Beide sexen houden de mythe in stand, dat ligt echt niet aan de mannen per se…(Onbekend)