Onbekend
Nadat mijn Zielsliefde ons contact lange tijd geleden heeft verbroken, ben ik pas gaan ontdekken dat wij zielsgeliefden zijn. Voor die tijd had ik er nooit van gehoord. Ik voel hem altijd en heb telepatisch contact met hem en voel dat wij weer samen komen, maar van zijn kant blijft alles al heel lang stil. Er zijn veel helderzienden die zeggen dat wij verbonden zijn door zielsliefde en dat wij zeker weer samen komen. Nu is mijn vraag, kan je je zelf zo sterk verbeelden dat degene van wie je zoveel houdt je zielsliefde is en dat je je hem hoort en altijd voelt en altijd in je hoofd en hart is. En dat je dat zelf ook zeker weet dat hij je zielsliefde is. Kan je er dan totaal naast zitten, dat dit gevoel eenzijdig is en dat hij het totaal anders (of niets) zou beleven?
Antwoord
Goede vraag, heb me dat zelf namelijk ook al enkele malen afgevraagd. Maar kan me echter niet voorstellen dat de verbeelding zo groot kan zijn dat je ook nog telepatisch contact met elkaar hebt. Ben benieuwd wat anderen op je vraag antwoorden.(R)
Antwoord
Ik kan me niet voorstellen dat je je dat kunt verbeelden, het gevoel is zo zuiver en echt, zo intens en heftig als je daar nog niet op vertrouwen kunt wat moet dat speciale diepste liefde gevoel dan zijn? Ik kan me wel voorstellen dat je wederhelft (zielsliefde) zegt niets te voelen, dat je gaat twijfelen maar misschien kan hij/zij er ook wel helemaal niet mee omgaan met die heftige gevoelens. Maar dan nog is jou gevoel echt. Ik vraag me wel eens af of het altijd wederzijds is.(Onbekend)
Antwoord
Als er tussen twee mensen voelbaar liefde stroomt, zijn beide open, zowel voor elkaars bewustzijn als voor elkaars energie. Hoe opener, en hoe breder en dieper de stroom/energie naar elkaar toe, hoe meer ‘dichtbij’ je de ander voelt tot aan momenten van éénzijn toe.(Onbekend)
Antwoord
Verbeelding is niet puur, zielsliefde is wel puur. De ene helft van de twee kan de ander naar het niveau brengen waar de beide zielen tot éénwording kan komen. Ga naar je gevoel van binnen als je deze persoon weer ontmoet, dan weet je het direct. Wat stil is, rustig aanvoelt, als een vaststaande waarheid komt uit het Gevoel, uit de Ziel. Je hebt samen weinig woorden nodig want je ‘weet’. Daar kan je op vertrouwen.(Onbekend)
Antwoord
Zielsliefde is ZEKER GEEN VERBEELDING. Er heerst stilte, je hoeft niet te praten om te weten wat de ander voelt en denkt. Want je bent een en de zelfde. En wat heel duidelijk is, is het gevoel van liefde.. en ook intense pijn, die twee zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden.(Onbekend)
Antwoord
Lees even de ervaringen op deze site. T zou toch te gek voor woorden zijn,als deze mensen allemaal met een verbeelding leven? Zielsliefde is een heftige liefde, maar het bestaat hoor. Twijfelen hoort niet bij het woord zielsliefde.(Sitta)
Reactie
Ik heb een heel aantal waardevolle antwoorden gekregen op mijn gestelde vraag. Ik bedoel beslist niet dat de mensen op deze site zich dingen verbeelden… Om de vraag dan iets duidelijker te stellen: kan IK mezelf zelf zo sterk verbeelden dat degene van ik zoveel houd mijn zielsliefde is en dat ik hem hoor en altijd voel en altijd in mijn hoofd en hart is. En dat ik dat zelf ook zeker weet dat hij mijn zielsliefde is. Kan ik er dan totaal naast zitten, dat dit gevoel eenzijdig is en dat hij het totaal anders (of niets) zou beleven??(Onbekend)
Antwoord
Of JIJ je verbeeldt dat je telepathisch contact met die ander heb kan ik je natuurlijk niet vertellen want ik ken je niet. Maar de ervaring van telepathisch contact met die ene ken ik heel sterk; en dat terwijl er geen enkele rationele reden voor is, want hij wil mij niet kennen. Enerzijds is er een sterke zekerheid dat het echt zo is, anderzijds heb ik ook wel vaak aan mijn eigen gewaarwordingen getwijfeld. Tot ik het opgaf om hem er van te overtuigen dat er echt iets tussen ons is, niet eens in gesprek met hem, maar in m’n zielshouding tegenover hem. Toen hield dat getwijfel op. Nu weet ik gewoon zeker dat mijn ervaringen “kloppen” ondanks het feit dat hij zich op bewust nivo helemaal niet van onze betrekking bewust schijnt. Maar ik wel en daarmee zal ik moeten leven tot hij, ooit of nooit, wakker wordt en al dan niet de verantwoordelijkheid voor deze betrekking wil nemen. Dat geeft rust en daarmee hervindt ik mijn onderscheidingsvermogen. Al dat getwijfel ervaar ik, terugkijkend, als een soort oefening in vertrouwen op mijn intuïtie, die als ik hem verstandelijk benader compleet idioot is, maar zich toch met zo’n intensiteit aandient dat het als zekerheid voelt. Wat erg geholpen heeft is het steeds opnieuw opzoeken van gemoedsrust, het punt in mijn ziel waar er altijd rust is, ongeacht wat er zich in me of om me heen aan stormachtigs voordoet, en vanuit dat punt onderscheid proberen te leren maken tussen innerlijke realiteit en al dat getwijfel. Wat overigens ook veel te maken had met de vraagtekens die anderen bij mijn innerlijke zekerheden zetten; als ik dat commentaar “naar binnen haal” en serieus neem ga ik twijfelen aan wat van binnen toch heel zeker aanvoelt.(Simone)