Onbekend

Ik heb 7 maanden geleden iemand ontmoet, die ik via de email en chat al wat langer kende.Het eerste gesprek was al een herkenning, maar na een foto gezien te hebben, helemaal. Alsof ik mezelf in mijn ogen aankeek.Dit gaf verwarring in ons contact, we voelden allebei al dat er meer was, maar wisten gewoon niet wat. Dit gaf soms wat verzet/weerstand, maar het kwam altijd weer goed. Op de dag dat we elkaar gingen ontmoeten was heel speciaal, en ook heel erg eigen, alsof je elkaar al jaren kent. Het oogcontact was erg intens, maar we wisten er beiden niet mee om te gaan en sloten ons beiden hiervoor af. We hebben gepraat en vonden veel herkenning, maar zelfs zonder een woord te zeggen lukte dat ons. Ik omschrijf het als een soort thuiskomen, en mezelf gevonden te hebben. En ik ervaarde een intens gevoel in heel mijn lijf. Op het moment van ascheid is het wat koel gegaan, weer bleek achteraf dat we beiden niet wisten wat ons overkwam, dus sloten we er ons weer voor! af. Maar nu komt het… ik was nog geen seconde alleen en ik kreeg al een heel heftig gevoel in me hart en maag, alsof er iets uit me getrokken werd, ik was niet compleet, het veilige gevoel was ineens weg, de onvoorwaardelijke liefde die ik ervaarde was weg. Dus we belden meteen met elkaar, en we hadden beiden dus dat gevoel, maar wisten totaal niet wat dit moest zijn. We hebben elkaar nog 2 keer ontmoet en dat was ook weer heftig, maar wel heel bijzonder, op afstand was het contact ook erg fijn, we voelden elkaar erg goed aan, smsjes over en weer, emails, en telefoongesprekken.Maar er waren ook mindere tijden, we maakten veel bij elkaar los natuurlijk, en dat stootte soms af, maar we trokken elkaar erg snel weer aan, het gemis was te heftig. Nu sinds een paar weken voelde ik dat iets was aan de andere kant, maar ik kreeg geen uitleg, maar een afwijzing.Ineens moesten we ons eigen leven weer oppakken en niet afhankelijk zijn van elkaar, en ineens werd het contact verbroken. Ik zie het contact en het heftige gevoel niet als afhankelijkheid, maar pure liefde, en dat hoeft toch niet verboken te worden? Maar de andere kant heeft hier wel voor gekozen,en ik accepteer het uiteraard, het doet pijn, het gemis is er erg, maar ik ben erg dankbaar dat dit me is overkomen.
Mijn vraag is, is de andere kant er dan nog niet aan toe om deze liefde volledig te ervaren? terwijl het al wel ervaren is en dat ook geuit is naar mij toe, maar ik even de deur dicht deed, omdat ik het eng vond, de liefde was zo sterk namelijk. Misschien dat er daarom angst is ontwikkeld?? Ik hoop dat we weer samen komen, alleen maar omdat we het zo naar ons zin hebben als we samen dingen ondernemen. Die liefde is onvoorwaardelijk, die zal ik blijven voelen, ik had het alleen graag gedeeld samen, en nu is dat voorbij…..

Antwoord
Ik lees hier dat je zelf schrijft dat Jij het eng vond worden. Angst verwijdert je van de Liefde!! Als je verteld dat jij angst had dan lijkt het mij dat het niet alleen aan de ander lag of dat de ander nog niet toe is aan dit soort liefde. Je stootte hem van je af door je angst, dus ergens creerde je wat je in je hoofd dacht. Misschien waren jullie er beiden nog niet klaar voor en moesten jullie beiden nog Lessen leren bij andere mensen? Ik geloof er heilig in dat wanneer je onvoorwaardelijk van iemand kan houden, je dus Zuiver bent, je door die energie die je uitstraalt, de ander kan aantrekken als die vanuit dezelfde energie bezig is. Je trekt aan wat je bent… Liefs (Ivy)

Antwoord
Ik vraag me af,na dat je een ervaring hebt gehad met een zielsliefde, kan je daarna op een andere persoon ook (zielsliefde) weer zo verliefd worden of blijft dat gevoel alleen bij die eerste zielsliefde?(Onbekend)