Onbekend

Hij is 26 jaar ouder, jaren geleden hadden we op spiritueel niveau een heel goed contact met elkaar, voelden elkaar zeer goed aan,konden heel goed met elkaar praten op een diep niveau, maar die vereniging en herkenning was er toen niet, alleen een heel goed gevoel bij elkaar.We zagen elkaar regelmatig, maar door persoonlijke omstandigheden was er plots geen mogelijkheid meer elkaar terug te zien. De diepe wens bleef om hem ooit eens terug te ontmoeten en dan de enige mogelijkheid gegrepen weliswaar niet met de bedoeling een persoonlijk contact te herstellen, gewoon terugzien was voldoende. En dan staat hij daar plots, precies gedropt, kon bijna onmogelijk weten waar ik mij bevond,doch hij stond daar…als het ware te wachten. De ontmoeting zelf is de oorzaak geweest van een complete chaos in mezelf,het mij terug verbinden met Mezelf, het gevoel gehad dat alles terug naar mij toe kwam, onderandere vergeten en uit het oog verloren relaties. Het was ook de oorzaak van een zeer turbulent jaar nadien, uiterlijk leek niets aan de hand, maar wat er binnen in mezelf afspeelde was niet te omschrijven. Mijn ganse leven werd onder de loep genomen , ik herinnerde mij details vanuit mijn kindertijd, jeugd,(niet direct met hem te maken want ik kende hem toen niet) maar met de plaats van je wezen hier op deze aardbol, horizonten openden zich, ik had het gevoel dat ik nooit meer terug kon, alsof je een trede betreden had en geen terugweg meer mogelijk was. Ik heb hem gedurende dat jaar een 3-tal keren terug gezien. Het was te confronterend,zijn blik was diep geworden,straalde en het oogcontact deed me bijna verdrinken.Ik wou dat ook niemand dit bemerkte en probeerde zo gewoon mogelijk te doen, maar het lukte me niet. Ik heb hem wel eens geschreven en hij was er blijkbaar gelukkig mee. IK ben zelf gelukkig gehuwd en heb geen enkele intentie daar verandering in te brengen. Ik vraag me wel af wat de betekenis is van zo’n diepe spirituele ervaring op dit moment…

Antwoord
Ik heb zelf mijn 25 jaar jongere tweelingziel ontmoet deze zomer 2010. Ik weet dat hij het contact wat we destijds hadden ook als heel fijn heeft ervaren. Net als ik. Ik wist toen nog niet welke naam ik moest geven aan de diepe gevoelens die ik voor hem voelde. In de weken die volgden ben ik erachter gekomen dat wij tweelingzielen zijn. Hij weet hier niets van behalve dat er wel iets bijzonders tussen ons was/is. En als ik jouw verhaal lees zakt mij de moed in de schoenen als ik er aan denk dat het nog zo lang kan duren voordat hij erachter komt en wij elkaar in alle vrijheid kunnen vertellen dat wij eeuwig van elkaar hebben gehouden en zullen houden. Het missen doet zo’n pijn. De ene dag meer dan de andere. Maar de pijn blijft. Ik kan mij de reactie van jouw tweelingziel op je schrijven zo goed voorstellen!!! Het is echter maar de vraag of de herkenning bedoeld is om samen een relatie aan te gaan. Hoogstwaarschijnlijk niet. Het zal eerder bedoeld zijn voor beide zi! elen om te groeien. Maar wat een verdriet voor jouw tweelingziel om al die jaren deze weg alleen te moeten bewandelen. Wees niet bang voor de confrontatie. Je mag jezelf zo gelukkig prijzen dat je je tweelingziel bent tegenkomen. Voel dat je uitverkoren bent te weten dat er iemand is die niet anders kan dan van jou houden. Ga het aan. Groei ervan. Ook al zal het je af en toe pijn doen, je zult enorm veel leren van deze onvoorwaardelijke liefde. Je kunt gelukkig zijn in je eigen relatie en toch enorm genieten en leren van deze liefde, die dieper gaat dan alle andere aardse liefde. Deze liefde gaat over eeuwen heen. Liefs(L.)