Onbekend

Gebroken door liefde zie ik geen uitweg meer Het spoor bijster, de gordijnen dicht Het is nu zo donker en koud, nog maar enkele maanden geleden was het nog licht Je speelde met me zonder het misschien te weten Ik verloor mijn hart, mijn hele wezen Ik gaf mijn luisterend oor aan jou en kon je blauwe ogen lezen Ik wilde iets dat niet kon, wat jij wilde zal altijd een vraagteken blijven Je gaf me de zon, en ik zag ons uit elkaar drijven Waar je me eerst in je armen nam en we elkaar innig omhelsden, resten nu nog slechts enkele beleefdheidszoenen op de wang en soms zelfs dat niet eens meer Ik mis jouw armen om me heen, ook al vertaalden ze misschien slechts jouw vriendschap Jij bent nog steeds iemand van wie ik zoveel leer Voor mij waren al die momenten dat je dichtbij kwam en secondenlang in mijn ogen keek, geen grap Nu begint de lente maar in mijn hart brak het najaar aan Ik voel me zwak, koud en eenzaam en tranen zitten hoog Jij bood lief aan om naar me te luisteren en stelde voor om uit wandelen te gaan Dat zullen we doen, al is jouw tijd beperkt en heb je haast om te vertrekken Zal ik je uitleggen dat ik tegen mezelf loog?
Ik zie geen uitweg meer, de zon schijnt niet voor mij Nooit eerder was ik zo radeloos Mijn leven lijkt voorbij.