Tiny

Ik ontmoette haar op mijn werk in de rookruimte. We konden het goed met elkaar vinden. Ik wist dat ik iets met haar moest maar ik wist niet wat. Ik ging weg bij het bedrijf en er ontstond vriendschap tussen ons.
Pas een jaar later had ik het gevoel dat zij een volledig open boek voor mij was wanneer we elkaar zagen of spraken. Ik had het gevoel dat ik alles van haar wist en dat kon niet want we kenden elkaar nauwelijks want we zagen elkaar maar enkele keren per jaar. Ik voelde steeds meer een liefde bij haar die ik nooit eerder gevoeld had. Dat gevoel was voor mij compleet nieuw en werd steeds sterker. Op een gegeven moment spraken we telkens tegen elkaar uit dat we van elkaar hielden. Toen ik al mijn gevoelens op internet aan het opzoeken was kwam ik telkens uit bij tweelingzielen. Ik had hier toen nog nooit van gehoord. Als we bij elkaar waren voelden we die diepe onvoorwaardelijke liefde en voelden we ons een. Ik had toen nog een partner.
Mijn zielsliefde voelde ook de dingen die ik voelde. Ik heb haar ook gezegd dat als zij het niet zou voelen dat het dan bij mij ook niet waar zou kunnen zijn, dat ik dan gek zou zijn. Ik dacht in eerste instantie dat zij het minder sterk voelde dan ik maar later vertelde ze mij dat ze het net zo sterk voelde.
We hebben een jaar een vriendschappelijke relatie gehad samen voor dat die diepe liefde bovenkwam. Toen hebben we nog een half jaar van onze liefde op een vriendschappelijke manier kunnen genieten en daarna begonnen de problemen.
Ik wilde graag een liefdesrelatie met haar en zij wilde dat niet. Voor mij was het genoeg wanneer zij een liefdesrelatie niet per definitie zou uitsluiten. Zij sloot dat wel per definitie wel uit. Ik wilde haar een tijdje niet zien omdat het te moeilijk was voor mij om telkens mijn liefde voor haar zo in te moeten houden. Daarna bleef ze mij ontwijken.
Ik wilde zo graag meer met onze liefde wilde doen dan we deden en zij wilde dat niet. Ik kon en wilde niet een beetje van haar houden of het een beetje laten merken. Daardoor heb ik haar te veel overspoeld met mijn liefdesgevoelens en dat heeft alleen maar averechts gewerkt.
Zij kon niet met onze diepe liefde omgaan vanwege blokkades uit haar verleden. De liefde tussen ons was zo confronterend met de gigantische dikke muur die ze als bescherming om haar heen had opgebouwd. Ze kon en durfde die muur nog niet af te breken. Ze voelde zich vertrouwder in de angst en de pijn van die muur.
Ik wilde wel een liefdesrelatie met haar omdat dat voor mij de manier leek om zoveel mogelijk van die waanzinnige liefde tussen ons te genieten. En omdat ik dacht dat er dan nog zoveel mogelijkheden waren om nog veel meer met die liefde te doen.
Zij wilde geen liefdesrelatie met mij. Ik ken de reden daarvan niet. Het leek wel of ze bij de gedachte daaraan al in paniek raakte. Op een of andere manier was dat voor haar een heel gevoelig punt. Misschien vond ze mij lichamelijk niet aantrekkelijk genoeg, of het leeftijdsverschil te groot. Het was ook ons enige taboe om over onze relatie samen te praten.
Nu zien we elkaar niet meer. Ik voel me wel nog steeds met haar verbonden als met geen ander ooit zou kunnen. Maar ik kan niets met haar nu. Ik heb de indruk dat ze mij ontwijkt en vooralsnog wil blokken uit haar leven. Ik zou wel graag contact met haar willen maar ik merk nergens aan dat zij dat ook wil. En als een van de twee het om wat voor reden dan ook niet wil, dan houdt het op.
Deze zielsliefde heeft mijn leven totaal veranderd. Het heeft een nieuwe dimensie aan mijn leven toegevoegd waarvan ik het bestaan niet kon vermoeden. Ik heb de lange relatie met mijn toenmalige vriendin verbroken. Ik heb ontdekt wat spiritualiteit is. Ik heb vooral mijzelf ontdekt voor het eerst in mijn leven. Mijn essentie. Ze heeft me ook heel erg wakker geschud. Heel veel puzzelstukken vielen op hun plaats. Wat we met elkaar hadden was heel confronterend voor ons allebei. Ik voel me nu veel meer mijzelf, sta veel sterker in het leven en sta veel dichter bij de opdracht in mijn leven.
Er waren veel mooie momenten samen. Alle momenten dat we bij elkaar waren, waren geweldig. Het zwijgend (of pratend) een-voelen in een heerlijk liefdesgevoel samen op de bank. Het gevoel van compleetheid. Momenten dat je letterlijk voelt wat de ander voelt. De dingen die je van elkaar weet zonder dat je ze zou kunnen weten, die onmetelijke intimiteit, puurheid en echtheid. De confrontaties tussen ons waarbij we elkaars ultieme spiegel zijn, waren ook prachtig, dat je zoveel van jezelf in de ander kunt zien. Als we bij elkaar waren moest ik altijd enkele tranen laten.
Alhoewel we allebei helemaal gek van erotiek zijn hebben we dat nooit samen beleefd.
Het zielsliefdegevoel zou ik beschrijven als een gevoel van een-zijn, eenheid, compleetheid, volledigheid, volheid. En vooral ook onvoorwaardelijke liefde naar elkaar. Soms het gevoel alsof we samen een opdracht hebben. Een gevoel van kracht en liefde. Een gevoel van oneindigheid en tijdloosheid. Het gevoel dat je iets heel bijzonders met elkaar deelt. Een bevoorrecht gevoel.
Dat we elkaar nu niet zien ervaar ik als een gemis in mijn leven. Alsof het belangrijkste in mijn leven onbereikbaar is geworden. Ik heb me er wel bij neergelegd en het geaccepteerd. Ik voel me niet gekwetst. Ik voel me wel incompleet.
De relatie is niet echt beëindigd maar ik merk nergens aan dat ze op enige manier nog met mij wil omgaan.
Ja, die zielsliefde zou ik graag weer ervaren. Ik geloof niet dat ik die met dezelfde intensheid nog bij iemand anders zal vinden. Ik hoop iets te vinden wat er een beetje bij in de buurt komt. Iets wat tussen ‘gewone’ liefde en die ene zielsliefde inzit.
Sinds we elkaar niet meer zien blijf ik maar mensen ontmoeten met soortgelijk ervaringen. Daarnaast heb ik regelmatig een gevoel van eenvoudig zielscontact met mensen die ik kort ontmoet

Reactie 1
Middenin de nacht, na de zoveelste tranen, typte ik ‘Wat te doen als je zielsveel van iemand houdt?’ in de zoekbalk van google. Ik vond jullie verhalen. Bedankt voor het delen. De herkenning en erkenning in jullie woorden was fijn om te lezen. Ik ben dus niet de enige. 16 juli 1990, 24 jaar geleden, ontmoette ik mijn zielsverwant. Toendertijd was ik nog niet zo bekend met de liefde en nam ik alles voor gewoon. Inmiddels weet ik hoe bijzonder het is deze liefde te hebben mogen voelen. Op goede dagen is het altijd een inspiratiebron in mijn leven, want de liefde is waar voor mij het leven om gaat. Op slechte dagen, zoals vannacht, kan ik maar niet begrijpen hoe we samen op deze aardbol rondlopen zonder in contact met elkaar te mogen zijn. Hij is getrouwd, kinderen, huis, familie, geloof, goede baan.. zijn liefde voor mij erkennen zal alles overhoop gooien. Maar ik weet dat hij ook aan mij denkt. Ik heb een poos in het buitenland gewoond en in die tijd heeft hij gezegd dat ik toch wel zijn enige echte wederhelft ben. Maar ja, zielsliefde gedijt niet goed over pijn van anderen en het is mooi dat zijn gezin deze crisis heeft overleefd. Het zou ook fijn zijn, als dat goed blijft. Maar daarnaast.. vorig jaar heb ik het geluk gehad dat we even tegenover elkaar mochten zitten. Wat is er dan veel tussen ons. Mijn hart ging gelijk weer open, het was zo fijn om te voelen dat ik nog zoveel overgave in me heb. De meeste dagen voel ik me behoorlijk afgestompt. Toen hij me vroeg in dat gesprek:”Hoe nu verder?”, heb ik niks gevraagd. Aan de ene kant ben ik er blij mee dat ik zo de natuur en de zuiverheid zijn gang laat gaan. Aan de andere kant kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet een nieuwe afspraak heb gemaakt. Elke dag denk ik aan hem, zoveel gedachtes, ik ga ermee slapen en sta er mee op. Soms kom ik hem tegen in de auto op de provinciale weg, even een korte glimp, zo fijn! Maar nog liever zou ik willen dat ons zielsverwantschap er ook m ag zijn. Dat we mogen ontdekken wat daar allemaal bij hoort. Ik heb zoveel vragen. Ik wil niet dat zijn gezin verdriet heeft. En ik weet ook dat zijn gezin een belangrijke karma heeft. Er is toch wel een manier waarop contact wel kan? Zijn erkenning van ons, was fijn. Zijn twee werelden, een reële en een stille/geheime. Toch merk ik dat het er niet mee ophoudt. Verlangens om te ontdekken, blijven. Verlangens om openlijk erkend te worden, blijven. Verlangens om in contact te zijn, blijven. Ergens voel ik dat ik geduld moet hebben, dat we elkaar echt wel weer eens spreken. Tijd is alleen een raar ding, of het in dit leven is… En het is zo zonde om elkaar niet af en toe eens gesproken te hebben in dit leven. (Onbekend)