Onbekend
Waarom moet het zo gaan? message: 3,5 jaar geleden leerde ik mijn tweelingziel kennen. Na veel geleden te hebben in het leven, kwam ik thuis toen ik hem ontmoette. Het was direct duidelijk. Maar ik hoorde dat hij getrouwd was en liet hem vrij in zijn huwelijk. Hield afstand en stelde me op als gewone vriendin. Toch deed hij er alles aan me voor hem te winnen. Niet alleen mij maar ook mijn kinderen die geen vader meer hebben en hem direct als vader accepteerden (hadden ze nog nooit bij een man gedaan) Ik vond dat ie eerst het ene moest afsluiten voordat ie verder kon gaan met het volgende. Ik wilde niet de reden zijn van zijn falende huwelijk. Een lange periode van aantrekken en afstoten begon en in april kwam hij vertellen dat alles geregeld was. Aan mij, aan mijn kinderen, familie en al mijn vrienden. Nu 3 maanden later bleek alles een leugen, geen scheiding, wel een boze vrouw op mijn dak en hij zwijgt in alle talen en laat de wereld weten hoeveel hij van zijn vrouw houd en hoe gelukkig hij is met haar. Ze spreken zelfs over een liefdesbaby. Mijn kinderen zijn er kapot van. Mijn verdriet moet wachten omdat ik hun moet opvangen. Ik voel me verscheurd, leeg en doods. Maar wat mij nou zo verrast is dat ie snachts mij wel op zoekt, mij wel vasthoudt en zoen. Op dat moment voel ik me weer even heel. Voor even is de hartepijn weg. Voor heel even klopt het weer. Hoe kom ik hier ooit nog overheen? Het is een lange periode van aantrekken en afstoten geweest en nu is het ineens allemaal weg. Geen hoop meer. Ik snap maar niet hoe hij zo met ons heeft kunnen omgaan. Hij noemde zichzelfs de papa van mijn kinderen. Ze mochten hem papa noemen. Ik had regelmatig contact met zijn kinderen. En dan zo ineens is het voorbij en blijf ik met een leegte achter die niet meer op te vullen is. Wanneer is het genoeg voor een mens? Ik heb al zoveel meegemaakt in het leven. Waarom moest hij dit nu ook nog eens doen. Hij wist alles van me. Hoe kun je alles zo blokken en kinderen zo kapot maken? Ik voel me zo ellendig en weet niet meer hoe de pijn nog te stoppen.
Antwoord 1
Mensen zijn rare wezens. Om te beginnen denk ik dat alles echt is wat je van hem gevoeld heb. Twijfel daar niet aan. Maar om de één of andere reden kan hij de stap niet zetten. Het kan zijn reden zijn, iets wat bij hemzelf ligt, maar ook een reden van zijn vrouw. (Ook dan ligt het bij hem dat hij de stap niet kan/mag/moet maken). Als je in zielsliefde “gelooft”,”geloof” je waarschijnlijk ook in karma. Zodra je dit gaat begrijpen, begrijp je ook dat je alleen maar met de stroming mee kan gaan. Het is hard, ik weet het, zo hard omdat je al zoveel hebt meegemaakt en denkt dat je dit er niet meer bij kan hebben. Maar uiteindelijk krijg je alles zoals je het zelf geaccepteerd en afgesproken hebt ooit, en toen wist je van jezelf dat je het aan kon. Dit betekent dat je vertrouwen in jezelf had en dat je wist dat je sterk (genoeg) bent. En dat ben je ook. Je hebt voor een harde leerschool gekozen, omdat je wist dat je hierdoor het hardste groeit. Maar pijn doet het. Toch, als je weer eens doorheen de pijn bent en er bovenop bent, dan zul je dankbaar zijn voor het gevoel dat je dan hebt. Ook al kun je je daar nu even niets bij voorstellen. Het gaat om JOU, JOUW gevoel, JOUW kracht, JOUW pad. Het doet pijn, maar het is de voorbode naar een machtig mooi gevoel, geloof me maar. Doorzetten, je kunt het! Sterkte.
(Onbekend)
Antwoord 2
Sterkte, het leven is vaak bikkelhard en de een krijgt veel meer te verduren dan de ander.
(Onbekend)
Reactie
Dankjewel voor jullie lieve antwoorden. Het kwam en komt me allemaal zo rauw op mn dak omdat ik dacht eindelijk dat stukje geluk te mogen beleven en te behouden. Ik voel me niet meer heel en ik weet niet of ik me ooit nog heel zal gaan voelen. Elke dag is er weer een, maar echt leven, echt voelen dat doe ik niet meer. Dat heeft ie kapotgeslagen. (Onbekend)
Antwoord 3
Ik heb dat ook ervaren z`n periode dat mijn zielsliefde er niet was en dat alles stil stond en dat ik niet meer heel was. Dat doen ze om jou in te laten zien wat er werkelijk belangrijk is. Jou zielsliefde komt naar een tijd weer bij jou terug tenmisnte dat heb ik zo ervaren.
(Onbekend)
Antwoord 4
Anoniem, Dankjewel voor je antwoord. Het is moeilijk te begrijpen wat er ineens allemaal is gebeurd en ik ben er zowel emotioneel als lichamelijk kapot van geweest. Ik weet dat ie me nog astraal blijft opzoeken maar het is voor mij moeilijk te accepteren wat hij allemaal kapot heeft gemaakt. Het ene moment zou ik contact willen opnemen en vragen waarom? en het volgende moment ben ik zo boos dat ik hem niet eens meer wil zien. Ik heb dit niet verdiend. Ik heb niets anders gedaan dan hem lief gehad. Ik vraag me dan ook af of het tweelingzielengebeuren dan echt zo in elkaar zit, zo gespiegeld. Terwijl ik goed wilde doen, deed hij precies het tegenovergestelde. Zou het aan zijn geweten knagen? Zou hij zich er uberhaupt rot over voelen? Of was hij dan echt zo hardvochtig en gemeen dat hij dit een ander mens kon aandoen? xx
(Onbekend)
Antwoord 5
Het had zomaar mijn verhaal kunnen zijn.
Van ergens ooit, zo beetje 8 jaar geleden.
Nu ben ik dankbaar dat we niet samen konden zijn. Ik diende te groeien, zelfstandig te worden, Volwassen te worden. Toen was ik boos, woedend, van god en iedereen verlaten.Niets was achteraf minder waar. Wat wel zo is ik bleef hem met mail opzoeken. Eerst de woede, de pijn. Naarmate de tijd verstreek, leerde ik een nieuwe liefde kennen. Een geschenkje, mede door die nieuwe liefde, meer mij zelf geworden. Bij tijd en wijle hadden ik en mijn Zielsliefde mail contact. Nu 8 jaar verder,heeft hij zelf contact gezocht. Nooit is de lijn weg geweest. Alleen anders in rust. Meer in ons zelf. we zijn er nog niet. Maar de groei is er.
(Onbekend)
Antwoord 6
Bij het lezen van jouw verhaal stromen automatisch weer de tranen over mijn wangen. Zooo herkenbaar. Het lijkt wel mijn verhaal. Mijn TZ is inmiddels overleden en ik ben boos en verdrietig tegelijk. Verdrietig omdat ik mij bedonderd voel. Ik probeer antwoorden op mijn vragen te krijgen doch helaas. Ook mij werd iedere keer die worst voor gehouden en keek ik telkens weer uit naar eindelijk een samenzijn. We hebben het nog nooit langer dan een week volgehouden. Dan ging hij alweer terug naar zijn thuisfront. Valse beloftes, loze woorden. Veel woorden, geen daden. Dit alles heeft een behoorlijke deuk in het algehele vertrouwen geslagen. En dat neem ik hem heel erg kwalijk. Het niet eerlijk durven zijn. Heb vaak gezegd dat ik er begrip voor heb als ie wel wilt, doch om wat voor redenen of omstandigheden dan ook, niet lukt om thuis weg te geraken. Daar heb ik begrip voor. Maar wees gewoon eerlijk. Hou me niet aan het lijntje met valse beloftes. Ik kan en wil mijn leven niet on hold blijven houden op iets wat toch niet komt.
(Onbekend)