Onbekend
Ik heb ondervonden dat ik niet meer van een andere vrouw kan houden dan van mijn zielsliefde. Steeds wordt ik geconfronteerd met haar dat is niet erg maar je wilt ook niet altijd alleen blijven. Ik zou ook graag een band willen ontwikkelen met een andere vrouw. Maar dat kan gewoon niet meer. Hoe doen jullie dat of doen jullie het ook alleen maar voor de sex en is er geen liefde in het spel.
Antwoord 1
ja…hoe doen jullie dat? Ik weet alleen dat ik hetzelfde gevoel heb als jij. En idd dan wordt het sexgevoel belangrijker, ik heb dit zelfs weleens verward met liefde. Ook mij lukt het niet een andere partner te vinden en wil ook niet altijd alleen blijven. Ik heb zelfs een tijd gehad waarin ik dacht liefde te voelen voor 3 mannen en mijn zielsliefde op de achtergrond leek te geraken, achteraf was dit alleen de hang naar liefde en sex.
(Onbekend)
Antwoord 2
Kijk goed in je hart, en voel wat je moet doen. Je kunt bij iemand anders niet zoeken naar iets wat je met je zielsliefde hebt. Dit is namelijk iets bijzonders, en vind je dus bij niemand anders. Want het is uniek!
(Onbekend)
Antwoord 3
Het enige dat ik je kan zeggen is dat dit helaas nooit meer zal overgaan. Je tz laat zich niet ontkennen en de liefde voor een ander zal dit nooit kunnen evenaren. Het zit gewoon in elke cel van je lichaam en geest. Bij mij is het zo dat ik al lang een relatie had toen mijn tz zich aandiende. Ik hield en houd van de man die ik getrouwd heb, en daar verandert tz niets aan. Met tz heb ik een ander soort liefde die meer naar de esotherische/spirituele kant neigt. Hiermee bedoel ik dat hij en ik elkaar vooral ontmoeten in het astrale (soms ook in het echte leven)en een sterke telepathische band hebben. Het gaat alle voorstellingsvermogen te boven. Maar in het echte leven zouden we op dit moment helemaal niet goed bij elkaar passen. Hij zit nog veel te veel aan zijn ego vast, kan maar op een heel beperkte manier kijken naar de dingen. Ooit komen we bij elkaar, maar voorlopig niet. Eerst zal mijn tz nog een lange weg moeten afleggen die ik als het ware al kan zien maar hi! j niet.Ik kan en mag niets doen om hem daarvan af te brengen. Dus beperk ik het aardse contact tot een minimum en laat ik hem los. Het is de enige manier om ooit weer tot elkaar te komen.
(Onbekend)
Antwoord 4
Dit is erg herkenbaar voor mij. Ik (vrouw) heb na de relationele breuk met mijn ex (die ik zie als mijn soulmate, zielsliefde of tweelingziel; die benamingen doen er voor mij niet zo toe) nog wel wat geprobeerd met andere mannen, maar dat lukt dus van geen kanten. Ik word nog wel eens een dagje ofzo verliefd, maar na een paar dagen mijmeren over zo’n persoon ebt dat illusoire gevoel dan volledig weg en heeft de man in kwestie mijn interesse helemaal niet meer. Ook heb ik als het op seks aankomt nog wat met andere mannen gerommeld (zowel met het doel een nieuwe serieuze relatie te beginnen als een poging tot minnaarschap met een man), maar ook dat werkt niet! Het gekke is dat ik de mannen die na mijn zielsliefde kwamen, vaak ‘technisch’ beter vond in bed. Dus in eerste instantie dacht ik: ‘mooi zo, ik ben erop vooruit gegaan’. Maar wat ik tegelijkertijd altijd wegdrukte gevoelsmatig, was de pijn die het me gaf om met die nieuwe mannen te vrijen. Eigenlijk raakten zij! me niet in mijn ziel. Met mijn zielsliefde versmolt ik wel (ik heb spontane ‘tantrische’ versmeltingservaringen met hem gehad, gewoon met onze kleren aan, maar ook tijdens de daad kwamen we vaak tegelijk klaar, wat geloof ik toch best uniek is, gewoon in ‘missionarishouding’, dan trok de warmte door mijn hele lichaam). Ik heb seks en fysiek contact altijd belangrijk gevonden en nu ik een tijd terug dacht het helemaal gevonden te hebben met een ‘minnaar’, ben ik weer van een koude kermis thuis gekomen. De seks is wild en ook wel gepassioneerd, maar ook leeg. Ik voel eigenlijk niets bij hem. Door de ‘knuffelhormonen’ die vrijkomen tijdens het vrijen denk ik steeds iets voor hem te voelen. Maar zodra hij de deur uit is, is hij letterlijk ‘uit het oog, uit het hart’. Ik wil maar een man en dat is mijn ex. Zelfs als we alleen nog maar een zuiver platonische relatie met elkaar kunnen hebben. Ik sta nu op het punt om mijn minnaar de deur uit te doen en weer celibatair te gaan lev! en (wat ik eigenlijk dus steeds doe met tussenpozen). Net als jij weet ik ook niet meer of en hoe ik ooit nog van een andere man kan houden. Ik probeer het wel open te houden. Ook probeer ik tegen mezelf te zeggen ‘je mag een eventuele nieuwe liefde niet vergelijken met de diepe zielsliefde die je ervaart met je ex’. Maar ja, zoals meer mensen hier zullen hebben, werken dat soort rationalisaties eventjes (een paar uren, dagen en in het gunstigste geval een paar weken) en dan ben je weer terug bij af. Om een laatste punt toe te voegen aan je vraag – ik vraag me wel eens het volgende af: zou het werken als twee mensen een relatie met elkaar beginnen die allebei een ander als zielsliefde op de achtergrond hebben? Dus dat je daar samen open over kunt communiceren over dat gemis, maar toch ook veel van elkaar kunt houden, juist omdat je in dezelfde situatie zit? Zou dat werken? Alsof je zeg maar allebei een soort van weduwnaar en weduwe bent die allebei opnieuw willen beginnen maar heel goed van de ander begrijpen dat er ooit een hele grote liefde aan deze liefde voorafging?
(Onbekend)
Antwoord 5
Ik herken heel erg veel in jullie antwoorden. Voral in het antwoord van nummer 4. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik niet wijs ben ofzo, maar als ik hier op de site de verhalen lees, ben ik niet de enige. Ik heb (denk ik) ook een tweeling ziel maar hij duwt me lettterlijk van zich af. Het ene moment wil hij me wel en het volgende moment, deze fase, wil hij me weer niet. jaren gaan voorbij en er is geen enkel contact mogelijk omdat ik geen telefoonnummer en email niets heb. Het enige wat ik kan doen als ik hem wil spreken is naar zijn werk bellen maar dat is ook niet handig. Uit praten wil hij wel maar doet het niet. Hij heeft ooit tegen me gezegt dat ik heel erg diep in zijn gevoel zat. \Net als hij bij mij. Maar nu ben ik bijna 17 jaar er mee bezig en 2 keer een relatie met hem gehad. Ik ken hem vanaf mijn 17e en ik wordt binnenkort 34. Tussen de 1e relatie en de 2e zat ongeveer 7 jaar dat ik hem niet gezien of gehoord heb. Ik ging verder met iemand anders maar ik kan dat nu niet meer. Heb nu maar besloten om idd. celibatair te gaan leven want sex met iemand anders of een relatie met een ander gaat nooit zo worden als bij hem. Voel me erg leeg van binnen en ik start binnenkort een opleiding tot verpleegkundige in een ziekenhuis en dat allemaal dankzij hem omdat hij in mij geinvesteerd heeft in een opleiding waardoor ik nu verder kan stromen. Ik ben hem ontzetend dankbaar maar nu hij er niet meer is is het net of ik in een hel leef. alles weg wat ik dacht 5 jaar lang te hebben. Is dit nu het enige? Wachten en hopen? En als je geen andere relatie zite zitten ervoor kiezen om alleen te blijven? Wist niet dat liefde zo ontzettend pijn kon doen. Wel dat het heel er pijnlijk is maar zo lang heb ik nog nooit mee gemaakt. Mijn gevoel zegt dat ik moet wachten maar mensen inmijn omgeving vinden het raar en ik kan er met niemand over praten omdat ze niet begrijpen dat ik een deel mis van mezelf zodat ik niet meer compleet ben. Ik blijf te lang hangen vindt men. Is dat ook zo?
(Chantal)
Antwoord 5
Aan Chantal: Dat is een heel lange tijd. Wachten kan je, daar ben je inmiddels achter. Het lijkt er op dat dat ook je keuze is: niet met een ander beginnen. Voor mij is geen andere keuze mogelijk: ik hoef nooit een ander. Dan kan je beter in je eentje gelukkig worden, dan samen zijn met een ander en die liefde op de achtergrond voelen. Hoe? Door je eigen leven voluit te leven, je passies te volgen, durven te veranderen in je leven. Zorg dat je zoveel mogelijk wordt wie je in wezen bent. Indirect zal je tz daar ook een positieve invloed van ondervinden. Samen zijn lukt pas als je er allebei klaar voor bent, dus je werkt aan jezelf en van passief afwachten is geen sprake. Dat houdt ook niemand vol.
(Arundash)
Antwoord 6
Bedankt Arundash!, Ik weet heel zeker dat ik wil wachten op hem maar het is heel erg moeilijk om het te accepteren. Ik kan niet met zijn vluchtgedrag omgaan. Iik heb al zo vaak over hem gedroomd maar het gaat ook altijd over weg vluchten. Ik droomde ooit dat ik met hem samen in een tram zat op weg naar huis. En opeens was hij weg. Ergens een eerdere halte uit gestapt. Blijft dit echt zo? Als een relatie niet kan om wat voor reden dan ook, omdat hij liever bij zijn vriendin blijft, of omdat het niet zo mag zijn, mag vriendschap dan ook niet? Nu mis ik hem heel erg en zelfs als ik het voorstel doe om vrienden te blijven wil hij nog niet. In ieder geval zegt hij dat hij het wel wil maar hij doet het niet. Heeft iedereendie met een tweelingziel te maken heeft hier last van? Het is ook heel moeilijk omdat iederen denkt dat hij mij gebruikt heeft en gewoon een waardeloze nietsnut is en ik hem maar moet vergeten. Niemand in mijn omgeving begrijpt wat ik voel en zien het als een obsessie als ik zeg dat ik op hem wil wachten. Weerstand is heel erg groot en maak er alleen vijanden mee zodra ik het erover heb. De enige optie die ik nu heb is mijn mond houden en mijn tijd uit zitten en hopen dat ik gelukkig wordt in mijn uppieen alles uit mijn leven halen wat er in zit met werk en hobby’s en alle passie die ik in mij heb om mezelf te verbeteren etc. En dit kan door gaan tot aan je dood om het maar zo te zeggen? Daar wordt ik dus niet echt vrolijk van aangezien ik niemand anders wil en zonder hem voel ik mij gewoon leeg. Ik heb niet eens meer het gevoel dat hij aan mij denkt of ergens een beetje bij me is.. Financieel heb ik op dit moment ook niet veel dus echt mijn gedachten verzetten en leuke dingen doen zit er niet in. Over een paar maanden zou dat als het een beetje mee zit beter moeten zijn maar voorlopig nog niet. En dat kwam ook weer een beetje door hem omdat hij me had laten tijdens mijn studie en stage die hij zelf voor me betaald heeft. En de stage heeft hij min of meer geregeld op de school waar hij werkzaam is als conciërge maar ik leef van een uitkering dus ik houd er niet veel meer aan over. Hij werkt parttime en is half afgekeurd dus met zijn inkomen had het beter geweest. Nu moet ik er van maken wat ik er van maken kan. Maar met de pijn erbij wordt dit allemaal niet gemakkelijk. en dat allemaal omdat ik hem geconfronteerd had met zijn leugens en het feit dat hij nog bij zijn vriendin zit. Twijfel of dit is wat hij wil of dat hij bij mij wil zijn maar niet durft.. Ik heb nog nooit zo lang liefdes verdriet gehad om iemand en ook nooit het gevoel gehad dat diegene en ik echt bij elkaar hoorde. Drie lange relaties heb ik gehad maar bij hem wist ik het gewoon zo zeker. Hoe kun je dan zo positief blijven en verder gaan terwijl je nooit zker weet of je ooit wel bij elkaar komt? Kan ook in een ander leven zijn maar dat van nu weet ik dan niet meer… De kans dat je overlijd zonder je twin is groter dan dat je ooit samen bent. Maar ik weet dat ik nooit gelukkig met een ander zou kunnen worden en sex heb ik ook geen behoefte aan dan alleen met hem. Dan sterf je dus zonder liefde??? Behalve van de famili, vrienden etc.Maar niet de liefde van een relatie waar je op hoopte.. Of zie ik het dan te zwart/wit?
(Chantal)
Antwoord 7
Hier Chantal nog even.. Hoord het er ook bij dat je je zo rot en misbruikt kunt voelen? Want zo ervaart ik het heel erg namelijk. Misschien mijn eigen schuld omdat ik het heb laten gebeuren? Maar mijn intensies waren goed. Dacht ik.. Maar als je zo veel voor iemand over hebt als ik dat voor hem had en daarbij als kind sexueel misbruikt.. Heb ik hem verteld. Maar zoals hij nu weg blijft en niets meer van zich laat horen en daarbij ook gezegd heeft dat ik hem heb gestalkt en dat ik mij moest op laten nemen als ik niet zag dat hij mij niet wilde.. Heb ik van zijn stiefdochter omdat ik mijn huissleutels terug vroeg via hyves. Kon echt niet op een andere manier vandaar. Hij nam telefoon niet op en op emails reageerde hij niet… Om zich schoon wilde praten bij zijn vriendin etc. Hoord dit er ook bij? Is dit ook vlucht gedrag? Kan iemand mij daar antwoord op geven og is er iemand die het herkent?? Hoop dat ik niet te zeurderig over kom ;p. Groetjes
(Chantal)